Jako prawdziwa coheniara mam po tym zbiorze ogromny niedosyt. Nie mylić z wielkim głodem. No i jeszcze muszę się wytłumaczyć, bo choć niewinnam - mam irracjonalne zupełnie wyrzuty sumienia. Tylko ze względu na niego.
50 współczesnych psalmów, osadzonych w tradycji i napisanych przez NIEGO - czyż nie tak zapowiadają się przedsięwziwcia wybitne?
Nie będę tu trzaskać wikipediowej perory, na którą już niektórzy, widzę, się porwali. Ja tylko dorzucę ciut krytyczniej i swobodniej, że po Cohenie spodziewałam się czegoś więcej. Są aluzje dawidowe, jest tradycja hebrajska, bogata symbolika biblijna, rozmodlenie, pewna nawet wizyjność, co więcej - jest tu prawda o Bogu i człowieku, ale... niezmiennie czegoś mi w tych psalmach brakowało. Niektórych nie czułam zupełnie. Są tu co prawda ogromne przebłyski i drobne ślady geniuszu (np. psalmy 1, 24, 35, 36, 39, 46, 49, 50) jednak całość cierpi na coś, co nigdy nie dotknęło albumów muzycznych Cohena - perełki ukryte są wśród nie jakichś złych, ale raczej przeciętnych, bo nieodkrywczych, zapychaczy. Chyba że... No przyznam, że chciałabym zobaczyć te teksty w oryginale, bo niby mają tę cohenowską prostotę, a jednak wciąż mam wrażenie, że to, co wyszło spod ręki samego Cohena, musi być jednak w swojej istocie jakieś takie... lepsze.
Niemniej - Cohen Cohenem, uwielbiam go zapewne najbardziej z komentujących, ale wiele już różnych rzeczy przeczytałam i doszłam do wniosku, że również ocenie literatury i literackości nie można być przez nawet samą sympatię ślepym.

Jako prawdziwa coheniara mam po tym zbiorze ogromny niedosyt. Nie mylić z wielkim głodem. No i jeszcze muszę się wytłumaczyć, bo choć niewinnam - mam irracjonalne zupełnie wyrzuty sumienia. Tylko ze względu na niego.
50 współczesnych psalmów, osadzonych w tradycji i napisanych przez NIEGO - czyż nie tak zapowiadają się przedsięwziwcia wybitne?
Nie będę tu trzaskać...