„Królowa ruin” to kontynuacja i zarazem ostatni tom dylogii zapoczątkowanej powieścią zatytułowaną „Gracja i furia”. W poprzedniej części Tracy Banghart pokazała, że nawet do najpopularniejszego motywu stosowanego w książkach młodzieżowych można dodać coś nowego, co zupełnie zmieni wydźwięk fabuły. Autorka postanowiła, że w swojej historii skupi się na sile kobiet, na ich walce o większe prawa. W „Gracji i furii” wątek ten był ledwie nakreślony, na pierwszy plan wysuwały się przemiany, jakie zachodzą w bohaterkach, które pozwolą im zrozumieć, że powinny walczyć o większą wolność. Jak więc radzi sobie z tym motywem „Królowa ruin”?

Akcja drugiego tomu rozpoczyna się chwilę po wydarzeniach kończących „Grację i furię”. Nomi dociera na Górę Zniszczenia, gdzie spotyka swoją siostrę, która jest obecnie przywódczynią wszystkich zbuntowanych kobiet więzionych dotychczas na wyspie i zmuszanych do walk między sobą. Zjednoczenie z siostrą nie trwa jednak zbyt długo, bowiem obie muszą się ponownie rozdzielić, by podjąć walkę o lepszy świat dla nich i przyszłych pokoleń.

W poprzednim tomie pisarka głównie skupiła się na rozwoju charakteru obu sióstr, osadzając je w miejscach, w których nigdy nie chciały się znaleźć. Pozwalała im w pewien sposób ujrzeć zupełnie inny świat i zrozumieć, że nie wszystko da się podzielić na dobre i złe tak prosto, jak im się dotychczas wydawało. W „Królowej ruin” natomiast autorka koncentruje się już bardziej na akcji, na wydarzeniach, które są przełomowe dla wymyślonego przez nią świata. W tym tomie dzieje się bardzo dużo w porównaniu do poprzedniego. Obie bohaterki są odmienione, przez co silniejsze i bardziej zdecydowane, niewiele pozostawiają sobie czasu na sentymenty. Ten tom zdecydowanie mocniej eksploruje wątek walki kobiet o swoje prawa – ponownie pisarka więcej miejsca poświęca postaciom żeńskim i ich zdecydowanie pogorszonej sytuacji pod panowaniem nowego Naczelnika. W „Gracji i furii” autorka nie miała zbytniego pola manewru do ukazania obrazu dyskryminacji kobiet w wymyślonym przez nią świecie, jednak tutaj pozwoliła sobie na nakreślenie tego tematu trochę bardziej, sprowadzając go do czegoś więcej niż tylko do zakazu czytania i pisania. Wciąż czuje się lekki niedosyt i chciałoby się wgłębić w tę tematykę, jednak szybkie tempo akcji, jakie narzuciła w tym tomie autorka, na to nie pozwala.

Zarówno w poprzednim tomie, jak i w tym, autorka głównie skupia się na postaciach żeńskich, co prowadzi do lekkiego zaniedbania męskich bohaterów. Co prawda w tej części są oni bardziej wyeksponowani i czytelnik może ich trochę lepiej poznać, jednak wciąż są oni zarysowani bardzo pobieżnie i w niektórych momentach aż się prosi, by poszerzyć ich historię. Ten niedosyt w szczególności dotyczy dwóch braci, Dziedzica Malachiego oraz samozwańczego Naczelnika Asy, bo tutaj brakuje wytłumaczenia, jak to się stało, że są tak różni od siebie w postrzeganiu pewnych rzeczy, choć wychowywali się w tym samym środowisku. Niestety autorka nie pokusiła się ani o dokładniejsze nakreślenie charakterów męskich postaci, ani o rozwinięcie wyżej wspomnianego wątku, przez co zostawia czytelnika z wieloma pytaniami, na które nigdy nie będzie nam dane poznać odpowiedzi.

„Królowa ruin” jako kontynuacja i zakończenie historii Nomi i Seriny to książka dobra. Choć jest pełna pewnych luk i niedopowiedzeń fabularnych, które pozostawiają niedosyt, to jako powieść czyta się ją bardzo dobrze i szybko. Główne bohaterki są zdecydowanie największą zaletą tej powieści – dzięki nim tę historię dobrze się wchłania, szczególnie jeśli nie zważa się na wspomniane wcześniej braki. Ten tom polecam przede wszystkim tym, którzy czytali pierwszą część historii obu sióstr. Natomiast obie części rekomenduję tym, którzy poszukują w powieściach młodzieżowych motywu silnych postaci kobiecych, gotowych poświęcić wiele, by walczyć o swoje prawa.

Edyta Tomaszewska