"Kornik" to niezwykły debiut literacki. Taki, który dotyka głęboko problemów o których chce nam opowiedzieć. Nie zakleja plasterka na nowo powstałej ranie, ale rozrywa ją, strzępi i zaognia... Autorka jej nie podmucha, ani nie ukoi. Pozwoli jednak tej ranie się jątrzyć, przeżywać ból, złość aby czytelnik na własnej skórze poczuł z czym ma do czynienia... Layla Martinez otwiera przed nami drzwi domu w którym mieszka babka. Od razu możemy się zorientować, że ten dom skrywa w sobie tajemnicę, grozę a także szaleństwo. Słychać szepty dochodzące z piwnicy, mroczne kąty i zakamarki skrywają żale i pretensje, a za szafą kryje się coś o wiele straszniejszego... Do tego domu wraca wnuczka wypuszczona z aresztu po oskarżeniu o zniknięcie syna najbogatszej rodziny ze wsi. Wieś jednak swoje wie: babka to czarownica, córka zniknęła, a wnuczka...cóż niedaleko pada jabłko od jabłoni... Co tak naprawdę się wydarzyło? Jakie sekrety skrywa ten nawiedzony dom? Co stało się z dzieckiem? Czy jednak w tej powieści najważniejsza jest odpowiedź na to ostatnie pytanie? Wg mnie nie. Jest ona pewnym dopełnieniem, ale na tę powieść trzeba spojrzeć zdecydowanie szerzej. Jest to bowiem powieść o niesprawiedliwości, zemście, podziałach klasowych, dziedziczonej traumie, odizolowaniu, ale także oddająca głos kobietom uciemiężonym przez panujący patriarchat. "Kornik" jest powieścią pełną alegorii, które w kontekście historycznym odnaleźć można nawet łatwo, ale też takich których można się tylko domyślać. Niemniej na stu dwudziestu stronach w sposób nieco groteskowy autorce udało się nie tylko poruszyć ww. kwestie, ale też dotknąć ich głęboko. Niewątpliwie istotną rolę odgrywa tu bohater, jakim jest dom. Oprócz dwóch kobiet mieszkają tu przemykające cienie i zjawy. Dom czerpie siłę z ogromu nagromadzonej niesprawiedliwości, karmi się gniewem, a złość buzuje w jego murach. Historia tego miejsca jest jednak historią rodziny z którą należy się zmierzyć...