Nie znam się na poezji. Przyznaję, czytałem jej dotąd bardzo niewiele. To pokłosie tego, jak bardzo byłem za jej interpretację besztany na lekcjach polskiego. Taki genialny w epice a taki beznadziejny w liryce! – słyszałem. Zarzucano mi, że jej nie czuję, że nie wiem co poeta ma na myśli – jaki to trywialny zarzut – i że za płytko myślę. Stąd też do poezji nabrałem niechęci, uznałem, że się nie znam, że nie trafia do mnie, cześć pieśni, koniec. Od jakiegoś jednak czasu zacząłem się przekonywać o tym, że jednak to nieprawda. Że zdarza mi się przeczytać wiersz i że trafia do mnie. Bo ja nie muszę wiedzieć co poeta miał na myśli. Jego wiersz ma we mnie coś wzbudzić, zarezonować w głowie, nasunąć obrazy, skojarzenia, wspomnienia. Czy go w pełni zrozumiem to rzecz drugorzędna, chociaż ważna, ale poezję powinienem odbierać emocjonalnie.

Tak też podszedłem do tomiku „Kolor duszy” Pauliny Sacharczuk, debiutującej poetki. I czytając te wiersze nie sposób określić jaki jej kolor jej duszy. Wiersze te są bowiem różne. Od melancholijnych, przygnębiających i smutnych, po pełne nadziei, radości, uniesienia i bezbrzeżnej miłości. Nie wszystkie mi podeszły za pierwszym razem, potrzebowałem do paru z nich wrócić jeszcze raz by je w pełni docenić. Ale nie da się Paulinie Sacharczuk odmówić prawdy, autentyczności, dociekliwości z jaką obserwuje ten świat. Wszystkie wiersze zrobiły na mnie duże wrażenie ale jakbym miał jakieś wyróżnić szczególnie to byłyby to: „Ferment”, „Kroki”, „Wodospad”, „Grawitacja”, „Lawa”, „Rankiem” i „Kokon ptasich piór”. Bardzo przyjemnie też się czytało „Za serce Twoje” i „Krąg życia” ze względu na adresatów wierszy.

Jestem zaskoczony, głównie sam sobą. Że sam z siebie z ogromną przyjemnością sięgnąłem po te wiersze, że ich czytanie równie ogromną przyjemnością się okazały oraz że poezja chyba na dobre zagości w moim czytelniczym życiu. A Paulinie Sacharczuk gratuluję wspaniałego debiutu i czekam na więcej!

Nie znam się na poezji. Przyznaję, czytałem jej dotąd bardzo niewiele. To pokłosie tego, jak bardzo byłem za jej interpretację besztany na lekcjach polskiego. Taki genialny w epice a taki beznadziejny w liryce! – słyszałem. Zarzucano mi, że jej nie czuję, że nie wiem co poeta ma na myśli – jaki to trywialny zarzut – i że za płytko myślę. Stąd też do poezji nabrałem...