Damon Torrance to postać, która raczej nie dała nam się polubić w poprzednich tomach, dlatego wybranie go na głównego bohatera tej części to naprawdę śmiały ruch ze strony Penelope Douglas. Śmiały, ale i potrzebny. „To nie usprawiedliwienie, tylko powód. Zawsze są powody, dla których coś wygląda tak, a nie inaczej” (s. 467). Pytanie, czy zechcecie je poznać? Bo kto nie chciałby zgłębić myśli głównego złoczyńcy serii? A może to wszystko nie jest wcale takie proste? Może nie ma czerni i bieli, dobra i zła? Może jest tylko zagmatwana wypadkowa tego wszystkiego?

Autorce udało się sprawić, że postać Damona nie jest już tylko straszna, jest… interesująca. Chcemy zrozumieć jego motywy i dowiedzieć się, co go ukształtowało. Nie zrozumcie mnie źle, wciąż jest nieobliczalny, potężny i przerażający. Jednak zaczyna też ciekawić. A przez zmyślnie prowadzoną, dwutorową narrację poprzeplataną wspomnieniami obojga bohaterów nasza ciekawość jest stale podsycana, aż do samego końca, gdy wszystkie elementy wskakują już na swoje miejsce.

„Kill Switch” to już trzeci tom cyklu „Devil’s Night” i żeby czerpać z jego lektury w pełni, trzeba znać poprzednie dwa tomy, czyli „Corrupt” i „Hideaway”. Inaczej wiele stracimy i nie odnajdziemy się w tej historii, zwłaszcza w części dotyczącej pamiętnej nocy diabła, która skutkowała zamknięciem bohaterów w więzieniu. To fascynujące, że z tomu na tom dowiadujemy się coraz więcej o tamtych zdarzeniach, a mimo to wciąż wiele zostaje niewyjaśnione. Cierpliwie więc czekam, aż poznamy kolejny punkt widzenia.

W tej części głos dostaje również Winter Ashby – bohaterka inna niż wszystkie, niewidoma baletnica. Jednak nie zawsze tak było. Winter straciła wzrok w dzieciństwie i Damon miał z tym coś wspólnego. Ale co dokładnie się stało, dowiadujemy się stopniowo. I właśnie z powodu niepełnosprawności głównej bohaterki ta część wydaje się jeszcze mroczniejsza niż poprzednie. Bo jak obronić się przed zagrożeniem, skoro nie wiesz, z której strony ono nadejdzie? Jak odeprzeć cios, skoro nie wiesz, kto go zada?

To wszystko nadaje tej lekturze nieco horrorowy charakter. Będzie gęsia skórka, będą momenty grozy, ale i dreszczyk emocji oraz ciarki pożądania. A do tego Penelope Douglas jak zwykle sprawi, że coś, co na co dzień nas nie kręci, nagle staje się niezwykle podniecające. Czysta rozkosz z lektury. Chociaż nieco brudna, brutalna i niemoralna. Jak wszystkie części tej serii.

Nie można pominąć motywu baletu, który został tu przepięknie ukazany i nadawał nieco subtelności i słodyczy tej lekturze, choć nie łagodził jej do końca. Należy zaznaczyć, że oprócz gorących, erotycznych scen, są tutaj dość mocne fragmenty przemocy, w tym również seksualnej i tej wobec dzieci, więc książka zdecydowanie nie jest dla każdego i warto zapoznać się najpierw z notką od autorki. Niemniej nie pożałujecie czasu spędzonego z tą powieścią i od razu zapragniecie sięgnąć po kolejny, finałowy już tom.

Katarzyna de Castellatti-Gotin