Rzeczowy i rzetelny obraz rodziny nękanej długotrwałą i wyniszczającą walką z anoreksją. Autorka w sposób bardzo szczegółowy i zarazem przejmujący opisuje własne przeżycia związane z wieloma próbami uratowania własnej córki od zagłodzenia się na śmierć.
Książka ma formę pamiętnika, od początku aż do końca walki. Nieraz aż trudno uwierzyć w to, że ta sympatyczna i rozsądna przecież nastolatka Kitty, ciągle ulega podszeptom własnej, skrzywionej podczas choroby psychiki, wiodącym do autodestrukcji.
Autorka anoreksję traktuje jak demona, który opętał jej córkę i rzeczywiście momentami ma się wrażenie, że to wszystko podszeptuje Kitty jakiś wewnętrzny, ohydny głos: że jest wiecznie gruba, brzydka, nieudana, kompletnie beznadziejna i głupia, choć to wszystko bzdura. Kitty do tego stopnia ufa głosowi w głowie, że nawet wyglądając jak żywy szkielet ciągle widzi siebie jako paskudną grubaskę. Psychiczne rozchwianie Kitty wpływa na całą rodzinę. Jedzenie, zakupy, kalorie, ważenie staje się tematem numer jeden. Rodzina stara się żyć normalnie próbując jednocześnie wyleczyć Kitty zanim ta zagłodzi się na śmierć. Czy im się uda wygrać? Trzeba przeczytać.
Uzależnienie od głodu aż wzbudza ciarki. Przejmujące. Bardzo wciągające, jak każda z tego typu historii, choć jednocześnie trochę sporo teorii na temat anoreksji i zaburzeń łaknienia. Dużo medycznych rozważań jak na tak małą książkę, ale mimo to czyta się nieźle.
POLECAM :)

Rzeczowy i rzetelny obraz rodziny nękanej długotrwałą i wyniszczającą walką z anoreksją. Autorka w sposób bardzo szczegółowy i zarazem przejmujący opisuje własne przeżycia związane z wieloma próbami uratowania własnej córki od zagłodzenia się na śmierć.
Książka ma formę pamiętnika, od początku aż do końca walki. Nieraz aż trudno uwierzyć w to, że ta sympatyczna i rozsądna...