Ciekawa, wartościowa i solidna praca, owoc długich studiów Autora dotyczących historii sasanidzkiej Persji. Tym, do czego można się "przyczepić" jest język opisujący starcia w antyku- wyjęty z nowoczesnych akademii wojskowych, aseptyczny i odgórny, zupełnie nieprzystający do realiów pola bitwy w okresie, gdy przypominało ono brutalną przepychankę licznych mas ludzi i zwierząt zabijających się na najbliższych odległościach za pomocą ostrego żelaza, drewna i kamieni. To zupełnie inne od dzisiejszego "środowisko bitwy" wymaga też innego sposobu opisywania wojny; zachodzę w głowę, czemu postulaty Keegana i jego starożytniczych odpowiedników (Hansona, van Weesa, Goldsworthy'ego) tak wolno rozpowszechniają się w polskiej nauce.

Wójcikowski nie jest tu jakoś szczególnie odosobniony; to szerszy problem. Jednak frazy typu "formacje przeznaczone do likwidacji ciężkiej piechoty wroga" bardziej pasują do opisu operatorów rakiet hellfire niż grupek uzbrojonych we włócznie i miecze, zbieranych na zasadzie milicji irańskich arystokratów z ery przedprochowej. Tym bardziej, że źródła dotyczące postrzegania "taktyki" (termin grecki, nie irański) przez Persów tego okresu w zasadzie nie istnieją. Mówienie więc o "zadaniach taktycznych" czy "związkach taktycznych" naraża autora na spore nieścisłości i ahistoryzmy; język historyka nie jest obiektywny, w dużej mierze tworzy rzeczywistość, dlatego też należy z nim szczególnie uważać.
Poza tym- w warstwie faktografii i przygotowania naukowego- pracy nie można niczego zarzucić.

Ciekawa, wartościowa i solidna praca, owoc długich studiów Autora dotyczących historii sasanidzkiej Persji. Tym, do czego można się "przyczepić" jest język opisujący starcia w antyku- wyjęty z nowoczesnych akademii wojskowych, aseptyczny i odgórny, zupełnie nieprzystający do realiów pola bitwy w okresie, gdy przypominało ono brutalną przepychankę licznych mas ludzi i...