Biblia to księga kojarzona z nazwy niemal w każdym zakątku świata, a jednak jej treść nie jest w całości znana nawet większości wiernym. Głównie z racji tego, że zadowalamy się fragmentami cytowanymi w Kościele, a sama księga jest obszerna i nie zawsze wprost zrozumiała.

Opinię piszę jako katolicka chrześcijanka, ale moja logiczna strona natury od najmłodszych lat domagała się dodatkowych wyjaśnień, których w Piśmie Świętym nie mogłam znaleźć. Na przykład dlaczego Bóg nie przyjął daru od Kaina? Nie ma w Księdze Rodzaju informacji o tym, że był człowiekiem gorszym od Abla, że miał na sumieniu niemoralne zachowania lub że miał nieczyste serce. Zatem dlaczego został potraktowany inaczej? W salce katechetycznej ksiądz odparł mi na takie pytanie słowami: „Wiara polega na tym właśnie by wierzyć, a nie wątpić”. Ha! Co prawda, to prawda, mądre słowa, ale wrodzonej ciekawości zdusić nie mogą.

Stąd moje zainteresowanie książką „Jedenaście przykazań” z podtytułem „Półprawdy i niedomówienia na temat Biblii”. Sięgając po nią, miałam nadzieję poznać rozwiązania zagadek, różnych niewyjaśnionych scen i sprzeczności, jakich w Biblii jest wiele.
„Jedenaście przykazań” próbuje częściowo wyprostować znaki zapytania i zamienić je w wykrzykniki, jednak celu w pełni nie osiąga. Myślę, że powodem może być brak obiektywnej oceny zebranych dowodów (na podstawie pism uczonych teologów, osób uznanych za świętych, a nawet odwołując się do tekstów apokryficznych). Jest to książka wydawnictwa katolickiego, autorzy Roberto Beretta i Elisabetta Broli są dziennikarzami katolickich magazynów, a książka została ocenzurowana i zaaprobowana przez katolickich duchownych. Dlatego w “Jedenastu przykazaniach” nie mogły się pojawić teorie sprzeczne z doktryną Kościoła. Z tego powodu oraz z wyczerpania interpretacji niektóre rozdziały kończą się znakami zapytania, inne są rozważaniami i wysnutymi przypuszczeniami, które jednak nie odpowiadają na zadane w tezie pytanie. Częściowo udaje się logicznie wyjaśnić wątpliwości. Bywa, że niektóre (w mojej opinii) są naciągane. Zdarzają też w książce informacje w formie ciekawostek, np. jaki owoc mogła spróbować Ewa w raju, gdyż z pewnością nie mogło być to jabłko.

Autorzy skupiają się jednak głównie na wyjaśnieniu jak rozumieć kontrowersyjne treści Biblii (np. „Oko za oko, ząb za ząb, śmierć za śmierć”), by utwierdzić wiernych w Bożym miłosierdziu, sprawiedliwości i dobroci. Tłumaczą oni między innymi, że poszczególne wersy należy interpretować w całym kontekście (nie wyrywkowo), niektóre odnosić do starożytnych zasad społecznych, a inne nieścisłości mogą być wynikiem różnych możliwości tłumaczenia.

„Jedenaście przykazań” polecam osobom chcącym wzmocnić swą wiarę lub poznać kilka interesujących informacji, natomiast nie będzie to w pełni satysfakcjonująca pozycja dla „szkiełka i oka”.

Biblia to księga kojarzona z nazwy niemal w każdym zakątku świata, a jednak jej treść nie jest w całości znana nawet większości wiernym. Głównie z racji tego, że zadowalamy się fragmentami cytowanymi w Kościele, a sama księga jest obszerna i nie zawsze wprost zrozumiała.

Opinię piszę jako katolicka chrześcijanka, ale moja logiczna strona natury od najmłodszych lat...