Po dłuższym czasie nużący zbiór surowych danych z wywiadów przeprowadzanych z dziećmi między 3 i 12 rokiem życia (ale i starsze, np upośledzony dwudziestolatek). Sam temat kształtowania się dziecięcego „światoobrazu” jest bardzo ciekawy, ale zdaję sobie sprawę, że forma książki nie przypadnie do gustu większości czytelników (mi też po pewnym czasie zaczęło się dłużyć), dlatego uczciwie przestrzegam. Nie jest to jakiś „poradnik rodzicielstwa”, lecz surowe, naukowe badania, których przebieg i wnioski można dołączyć do swojej wiedzy antropologicznej.
Kto ma dzieci, nie będzie zaskoczony wieloma odpowiedziami. Niektóre mogą nawet przypomnieć nasze własne dzieciństwo (przypomniałem sobie scenę, w której zastanawiałem się, czy słońce i księżyc mnie śledzą, skoro ruszają się wtedy kiedy ja się ruszam i zatrzymują się, kiedy ja się zatrzymuję).

– Co to jest myśl i gdzie jest?
– Skąd wiemy jak co się nazywa i gdzie znajdują się nazwy?
– Czym są sny, gdzie się rozgrywają i czy są prawdziwe?
– Co jest żywe, co świadome i kto to wszystko zrobił?

Tematyka fascynująca, ciekawie pozyskane dane, ale podane w bardzo surowy sposób.
„Mowa i myślenie dziecka” była nieco lepsza. Jeśli ktoś jeszcze nie czytał Piageta, to lepiej wpierw sięgnąć po tamtą.

Po dłuższym czasie nużący zbiór surowych danych z wywiadów przeprowadzanych z dziećmi między 3 i 12 rokiem życia (ale i starsze, np upośledzony dwudziestolatek). Sam temat kształtowania się dziecięcego „światoobrazu” jest bardzo ciekawy, ale zdaję sobie sprawę, że forma książki nie przypadnie do gustu większości czytelników (mi też po pewnym czasie zaczęło się dłużyć),...