Umówmy się, że jedynym plusem tej książki jest jej temat. Igor Mitoraj. Cała reszta to nieporozumienie. Wbrew obietnicy na początku książki ani to biografia ani beletryzowana.

Igor Mitoraj to postać w Polsce mało znana, z pewnością tutaj nie doceniona, jak udowadnia świat sztuki hołubiąc Mitoraja wszędzie indziej. Wiadomo, że był skryty i niechętnie opowiadał o sobie. Uważał, że za niego mówi jego rzeźba. Wiadomo, że przeprowadził się do Pietrasanta, ponieważ zależało mu na ciszy, z dala od zgiełku, tempa i chaosu. To wiadomo z wywiadów, które są przytaczane w treści. Z książki dowiadujemy się też, że był przemiłym człowiekiem, wszyscy wypowiadają się o nim wyłącznie ciepło i pozytywnie. Jak dla mnie to tyle, co wyniosłam po jej przeczytaniu. Wszystko inne to zapychacze, nic nie znaczące napompowane sformułowania, domysły nie mające poparcia w niczym (może to miała być ta część beletryzowana?) i grafomania.

Autorka koncentruje się na opisywaniu życiorysów różnych postaci, które z Mitorajem nie miały nic wspólnego i miejsc, w których postawił chociaż mały palec u stopy - skądinąd pewnie ciekawych, ale nie dlatego sięgnęłam po książkę. Pierwsza część książki o związku rodziców artysty, wydumana, oparta na konfabulacjach, rozwleczona na 30 stronach. O tym, że oboje mówili w różnych językach i że połączył ich uniwersalny język miłości, dowiadujemy się z co najmniej trzech różnych akapitów powtórzonych w jednym rozdziale. Ich historii - rozpoczętej w obozie przecież - zupełnie nie poczułam. Wiele tutaj znajdziemy sformułowań w stylu „cóż Mitoraj musiał myśleć, patrząc na te kwitnące wzdłuż alei jabłonie”, które nic nie wnoszą i niczego nie budują, poza frustracją czytelnika.

Autorka opowiada o ważnym wydarzeniu w całej drodze (nazwijmy ją przewrotnie) reporterskiej – spotkaniu z partnerem artysty, który spędził z nim wiele lat, w tym ostatnie lata jego życia. Człowiek bezcenny dla tej historii. Sama autorka napisała, że dowiedziała się o Mitoraju więcej z godzinnego spotkania, niż przez cały okres zbierania dokumentacji. Szkoda, że nam oszczędziła tej wiedzy. Niestety my z tej rozmowy dostajemy strzępki, jakieś rozrzucone zdania to tu, to tam, bez szerszego spojrzenia na postać jako całość.

Jedyna wartość tej książki jest taka, że dzięki niej parę osób dowie się, że był ktoś taki jak Igor Mitoraj, że był wielkim artystą i może sięgnie głębiej i poszuka w innych miejscach informacji skuszony samą postacią. Na to liczę.

Umówmy się, że jedynym plusem tej książki jest jej temat. Igor Mitoraj. Cała reszta to nieporozumienie. Wbrew obietnicy na początku książki ani to biografia ani beletryzowana.

Igor Mitoraj to postać w Polsce mało znana, z pewnością tutaj nie doceniona, jak udowadnia świat sztuki hołubiąc Mitoraja wszędzie indziej. Wiadomo, że był skryty i niechętnie opowiadał o sobie....