Książka Estreichera przedstawia dzieje sztuki od epoki prehistorycznej po II połowę XX wieku. Ogromny zakres materiału sprawia, że siłą rzeczy poszczególne zagadnienia są tylko lekko zarysowane, nie było bowiem miejsca na ich dokładne przedstawienie. To jednak nie wada tej obszernej skądinąd publikacji. Myślę, że bardzo dobrze spełnia swoją funkcję wprowadzenia w dzieje sztuki światowej (światowej, bo - np. w przeciwieństwie do "Sztuki cenniejszej niż złoto" Białostockiego nie ogranicza się tylko do Europy) i pozwala się zapoznać z jej najważniejszymi problemami. Praca jest bogato ilustrowana (ilustracje zarówno kolorowe, jak czarno-białe), co umożliwia także wzrokowe zapoznanie się z omawianymi dziełami sztuki.

Bardzo podobał mi się styl narracji Estreichera, który pisał o sztuce poważnie, ze zrozumieniem i bez krytykanctwa. Nie okazał się też wcale - czego się osobiście spodziewałem - przeciwnikiem nowej sztuki XX wieku. Uważam wręcz, że ostrożny i wyważony rozdział poświęcony tej problematyce jest jednym z lepszych w tej pracy. Dobrze też, że wielokrotnie odwoływał się do różnych tekstów literackich, które pozwalają lepiej zrozumieć epokę, w której dany artysta tworzył (np. passusy z Boccaccia o postaci Giotta). Całość bardzo dobrze się czytało, bo Autor pisał bardzo ładną, potoczystą polszczyzną. Dzieło jest już nie w pełni aktualne, ale na pewno stanowi dobre wprowadzenie w dzieje sztuki

Tomasz Babnis

Książka Estreichera przedstawia dzieje sztuki od epoki prehistorycznej po II połowę XX wieku. Ogromny zakres materiału sprawia, że siłą rzeczy poszczególne zagadnienia są tylko lekko zarysowane, nie było bowiem miejsca na ich dokładne przedstawienie. To jednak nie wada tej obszernej skądinąd publikacji. Myślę, że bardzo dobrze spełnia swoją funkcję wprowadzenia w dzieje...