Wtedy, jeśliby wam ktoś powiedział: oto tu jest Mesjasz albo tam, nie wierzcie. Powstaną bowiem fałszywi mesjasze i fałszywi prorocy i działać będą wielkie znaki i cuda, by w błąd wprowadzić, jeśli to możliwe, także wybranych
(Mt 24, 23-24).
Określenie „herezja” pochodzi od greckiego terminu hairesis (łac. haeresis) oznaczającego „obstawanie przy swoim”, „posiadanie własnego zdania”, „wybór”. Heretykami określano więc ludzi, którzy posiadają własne, indywidualne poglądy, niezależne od innych. Dla chrześcijan heretykami zaś są ci, którzy odeszli od ortodoksji i zanegowali jedynie słuszną interpretację. Już Simone Weil powiedziała; „Jeżeli kiedykolwiek na ziemi zaistniało chrześcijaństwo po Chrystusie, to była nim ‘herezja katarska’. Jednak historia ruchów, które odeszły od głównego nurtu jest długa, jak całe chrześcijaństwo. Każda epoka miała swoich schizmatyków i herezjarchów, każda miała też swoje ciekawe i nieraz inspirujące do zmian i reform pomysły, które w istotny sposób wpłynęły na kształtowanie doktryny Kościoła. Dziś już niezwykle trudno docenić ich rolę, gdyż rozmyły się na tle powstających jak grzyby po deszczu wielu współczesnych grup religijnych – nie niosą też ze sobą tego wielkiego wyzwania jakim było dążenie do czystości wiary i jej odnowy – dziś są wyrazem komercjalizacji i rozproszenia.
Jak bardzo zmieniały się koncepcje religijne i jacy ludzie stali za nimi, jak rozwijała i zmieniała się doktryna, w jaki sposób Kościół rozwiązywał problemy nieposłusznych wyznawców, to tylko niektóre zagadnienia, o których możemy przeczytać w tej fascynującej podróży po niespokojnych dziejach religii.

Wtedy, jeśliby wam ktoś powiedział: oto tu jest Mesjasz albo tam, nie wierzcie. Powstaną bowiem fałszywi mesjasze i fałszywi prorocy i działać będą wielkie znaki i cuda, by w błąd wprowadzić, jeśli to możliwe, także wybranych
(Mt 24, 23-24).
Określenie „herezja” pochodzi od greckiego terminu hairesis (łac. haeresis) oznaczającego „obstawanie przy swoim”, „posiadanie...