Sylvia Plath bez wątpienia na stałe zapisała się w kanonie poetyckim naszych czasów, nie tylko swoją twórczością, ale i życiem, które przedwcześnie przerwała. Po jej poezję piękną i trudną sięgnęłam kilka dekad temu, potem był jeszcze przejmujący „Szklany klosz” oraz książki mówiące o jej życiu („Przezimowanie”). A teraz pojawiła się cudownie wydana, choć nie do końca licująca z tragizmem tej postaci, książka.

„Euforia” jest bardzo przejmująca, napisana sugestywnym i żywym językiem, momentami na granicy może nie tyle dobrego smaku, co ekshibicjonizmu (skoro narratorem jest sama Sylwia). Nie da się obok tej książki przejść obojętnie, to wiem na pewno. Zaryzykowałam i przeczytałam „Euforię” niemal od razu, choć nie było łatwo brnąć przez trudne relacje rodzinne, chorobę bohaterki, traumy, czy prawdziwe lub „wydumane” problemy.
Ta wymagająca lektura sprawia, że zatrzymujemy się między stronami, aby odpocząć od niej, przemyśleć i „przetrawić przeczytane strony.
W zalewie miałkiej, płytkiej prozy, warto usiąść nad trudniejszą rzeczą, no przynajmniej od czasu do czasu. A po co? Choćby po to aby jeszcze bardziej docenić to co mamy, czyli… życie.

Sylvia Plath bez wątpienia na stałe zapisała się w kanonie poetyckim naszych czasów, nie tylko swoją twórczością, ale i życiem, które przedwcześnie przerwała. Po jej poezję piękną i trudną sięgnęłam kilka dekad temu, potem był jeszcze przejmujący „Szklany klosz” oraz książki mówiące o jej życiu („Przezimowanie”). A teraz pojawiła się cudownie wydana, choć nie do końca...