Nie jestem w żadnym razie znawcą, ani wielbicielem poezji. Odbyłem co prawda nieco szkoły w tym temacie, wiem, też, co mi się podoba, a co nie. Wiem, kogo z kim porównać. Tomik, który otrzymałem od Joasi Wicherkiewicz z całą pewnością zaliczam do tych, które zapadną mi w pamięci. Są bowiem głębokie, inteligentne i wnikliwe, te Dysharmonie. Obrazują czasem w kilku słowach to, na co niejeden autor potrzebuje wiele stron. I to stanowi ich główny, acz nie jedyny atut. Kobieca wrażliwość, empatia, przebijająca z niektórych zdań, niezwykłość zestawień słownych, emocjonalność. Długo można wymieniać. Jako autor i jako osoba, która sama boryka się z ujęciem swoich odczuć w słowa tak, aby po linii ja-czytelnik nic nie zostało zagubione w tłumaczeniu, bardzo cenię sobie naukę, która płynie z tych słów.
I choć ponoć "Zachary", inny tomik wierszy, jako ten "bardziej męski", miał mi się podobać w większym stopniu... To czupurnie i nieco na przekór, zachwalam Dysharmonie, jako niezwykły dar dla osoby, która w wierszach nie gustuje, która jednak odnalazła piękno w tym, co jedynie przez swój brak okrzesania porównuje sama, do erotyków Haliny Poświatowskiej. Chciałbym osiągnąć taką głębię w kilku zdaniach, tak mocno wpływać, taką niewielką ilością znaków.
Dziękuję za ten tomik. Daję bardzo wysoką ocenę, może ją zawyżając, lecz jak wspomniałem, na poezji się nie rozeznaję, a odczucia po i w trakcie lektury, były zdecydowanie najwyższych lotów. Niech zatem będzie to ocena lotu na lekkim piórze Joanny Wicherkiewicz, a nie jakiś rozbiór krytyczny, na jaki mnie zwyczajnie nie stać.

Nie jestem w żadnym razie znawcą, ani wielbicielem poezji. Odbyłem co prawda nieco szkoły w tym temacie, wiem, też, co mi się podoba, a co nie. Wiem, kogo z kim porównać. Tomik, który otrzymałem od Joasi Wicherkiewicz z całą pewnością zaliczam do tych, które zapadną mi w pamięci. Są bowiem głębokie, inteligentne i wnikliwe, te Dysharmonie. Obrazują czasem w kilku słowach...