Dwie kobiety, dwie historie odległe od siebie o pół wieku, to samo miejsce. Niewiele słów, ale pełno niuansów, emocji, skojarzeń, empatii, uniwersalnych obrazów, przez które widać nie tylko historię pustyni Negew, ale również los ludzi tam żyjących. Z drugiej strony, to nie są zdarzenia, które działy się, dzieją tylko tam. Historię piszą zwycięzcy. Zwycięzców nikt nie sądzi. O tym też jest ta książka.

Niewiele jest tutaj zdarzeń, jeszcze mniej dialogów. Dwojaka narracja w każdej z części. Lakoniczna, gęsta od znaczeń forma. Minimalizacja świata przedstawionego do myśli, emocji, wrażeń bohaterki. To wszystko sprawia, że poprzez ten mikroskopijny obraz otrzymujemy świat w skali makro. Świat, który wymaga chociażby od bohaterki posługiwania się kilkoma mapami, by móc się w nim odnaleźć, przekraczać granice, rozpoznawać miejsca, czuć się względnie bezpiecznie.

Wtedy i dziś, tam czy gdziekolwiek na plan pierwszy wychodzi okrucieństwo, odczłowieczenie, zatarcie granic moralnych. Ten sam krajobraz, pył pustynny, wielokrotne powtarzanie tych motywów może sprawiać wrażenie nieuzasadnionych powtórzeń, lecz raczej służy ukazaniu absurdalności, odwrócenia porządków rzeczy - to co powinno być zwykle jest niezwykłe, to co nie powinno mieć miejsca jest codzienne, normalne.

Zakończenie nie pozostawia wątpliwości, że cokolwiek może się zmienić.

Dwie kobiety, dwie historie odległe od siebie o pół wieku, to samo miejsce. Niewiele słów, ale pełno niuansów, emocji, skojarzeń, empatii, uniwersalnych obrazów, przez które widać nie tylko historię pustyni Negew, ale również los ludzi tam żyjących. Z drugiej strony, to nie są zdarzenia, które działy się, dzieją tylko tam. Historię piszą zwycięzcy. Zwycięzców nikt nie...