Płynę od razu do rzeczy. W sumie to chwyciłem za tę powieść, by oderwać się od studenckich obowiązków (miałem jeszcze do wyboru pozamiatać pustynię...). Dodatkowym punktem odniesienia był 'challenge' od przyjaciółki. Nienawidzę babskich lektur (za taką uznałem tę powieść na samym początku), pisania recenzji (za dużo studiów, za dużo), ale jeszcze bardziej nienawidzę przegrywać. Dlatego też pewnego wieczoru rzuciłem się na łóżko i zamiast odpłynąć we śnie, wkręciłem się w nurt oceanu Antymidy.

Książka należy do jednych z najzabawniejszych (w dobrym znaczeniu tego słowa), z jakimi miałem styczność w tym roku. Szczerze mówiąc, przypomniały mi się czasy gimnazjum, kiedy to na korytarzach słyszało się plotkujące nastolatki. Wchodzi się w ten klimat. Czasem mi tego brakuje, ale patrząc na dzisiejsze szkoły, wolę trzymać dystans... Tak czy siak, dzięki książce skubnąłem nieco historii.
Pamiętacie, jak nauczyciele kazali gromadzić w tekstach masę przymiotników, żeby było ciekawiej? M. R. Foti postąpiła podobnie. Mnóstwo kolorowych epitetów i porównań wprowadza do świata syren, których hasło to SHINE ON. Światło i błyskotki! Yaaay! (Jak na święta w grudniu. A ja lubię światełka, więc nie miałem nic przeciwko.) No i długo macałem okładkę, przyjemna w dotyku. Wiem, jestem dziwny. Ale sami zobaczcie, jaka fajniusia! ^_^

Mam wrażenie, że ta książka była wcześniej jakimś blogiem, bo na to wskazuje język, którym autorka się posługuje. Jest on ciekawie koślawy. Przypomina mowę potoczną. (Jestem 'grammar nazi', więc widząc takie rzeczy w tekstach literackich wariuję... Ale przeczytałem tę książkę, macie dowód na to, że musi być niezwykła). "Dokąd teraz popłynę" ma swój własny urok. I na tym się skupmy. Z łatwością się uspokoiłem (nie napiszę, że zasnąłem, bo pomyślicie, że książka była nudna). W sumie to po pewnym czasie nie mogłem się oderwać. Wydarzenia przybrały ciekawy obrót. Poza tym, polubiłem bohaterów. Każdy z nich jest inny. Amelia wydała mi się nieco pretensjonalna (baby takie są ;_;), ale co się dziwić, jak ma tyle na głowie... Polityka, lekcje, życie prywatne... (Już sam pomysł na karate pod wodą jest ciekawy. Zaproponuję to rozwiazanie naszemu trenerowi na judo. Myślicie, że będzie mniej kontuzji?).

Okay, wiem, że leję wodę. (Czaicie? Bo to książka o syrenach! *badum tsss*). Więc do rzeczy: plus za styl, który wciąż się rozwija, piosenki (śpiewałbym) i klimat jak z anime "Mermaid Melody(...)", zabawnych bohaterów (salutuję Daisuke!), ciekawe wpadki i pomysł. Aha, uczyłem się nieco języka. (Autorka jest poliglotką). Zaczerpnąłem też wiedzy o rybkach. Fajnie było. Morska podróż. Ja nie narzekam.

Płynę od razu do rzeczy. W sumie to chwyciłem za tę powieść, by oderwać się od studenckich obowiązków (miałem jeszcze do wyboru pozamiatać pustynię...). Dodatkowym punktem odniesienia był 'challenge' od przyjaciółki. Nienawidzę babskich lektur (za taką uznałem tę powieść na samym początku), pisania recenzji (za dużo studiów, za dużo), ale jeszcze bardziej nienawidzę...