Kim jest autor tej książki? Nie wiem tego nawet po jej przeczytaniu.
Dziennikarzem? Awanturnikiem żądnym przygód? Narodowcem? Amatorem militariów, rekonstrukcji wojennych, członkiem organizacji paramilitarnej? Nie wiem.
Autor jedzie do północnej Bośni, dołącza do miejscowego pospolitego ruszenia i u boku chorwackiego oddziału walczy z okolicznymi Serbami. Udając dziennikarza obserwuje, a z czasem zaczyna brać czynny udział w wojnie, opowiadając się po jednej ze stron.
I jak ta wojna wygląda? W opisie Bednarczyka trochę jak harcerstwo, tylko podlane dużą ilością alkoholu, podkręcone adrenaliną, dopieprzone obecnością dziewczyn w oddziale a na koniec zwieńczone kilkoma urwanymi kończynami i dziurami w brzuchu.
Wizualizuję sobie tę wojnę, ale przenoszę ją na polski grunt, gdzieś na Śląsk, Podlasie czy Podkarpacie i wyobrażam sobie Polskę w roku 2021, ale w granicach z 1938. I robi mi się słabo na myśl, jak taka wojna mogłaby wyglądać w Polsce. Usta pełne narodowych i religjnych frazesów, pijackie braterstwo broni i odreagowanie stresu, robienie z wroga zwierzęcia, które trzeba zabić, żołd i rozkazy przysyłane przez kogoś skądś i jedynym efektem jest śmierć i zniszczenie wszystkiego dookoła.

Kim jest autor tej książki? Nie wiem tego nawet po jej przeczytaniu.
Dziennikarzem? Awanturnikiem żądnym przygód? Narodowcem? Amatorem militariów, rekonstrukcji wojennych, członkiem organizacji paramilitarnej? Nie wiem.
Autor jedzie do północnej Bośni, dołącza do miejscowego pospolitego ruszenia i u boku chorwackiego oddziału walczy z okolicznymi Serbami. Udając...