Talent Szweda dojrzewa – w kolejnej odsłonie prac Stålenhaga tekst nie jest już tylko skromnym dodatkiem do wspaniałych grafik. Tym razem, podobnie jak to już miało miejsce w albumie „The Electric State”, pisana historia refugium „Kungshall” jest pełnowartościową częścią całego dzieła. Powiem nawet więcej: bez przeczytania tego tekstu nie da się tak naprawdę zrozumieć poszczególnych ilustracji.

Akcja rozwija się niespiesznie, ale charakterystyczne dla autora „podskórne” uczucie niewyjaśnionego zagrożenia towarzyszy lekturze już od pierwszych stron. Stålenhag nie tylko buduje napięcie, ale umiejętnie je dawkuje. Czytelnik oddycha czasami z ulgą, ale nigdy nie może uwolnić się od niejasnego przeczucia zbliżającego się nieszczęścia. Koniec opowieści jest dramatyczny, niektóre obrazy bardzo drastyczne. „Labirynt” jest historią dla dorosłych i daleko mu do lekko sielankowych klimatów z wcześniejszych opowieści Szweda z cyklu Pętli.

Paleta barw jest tym razem ograniczona i bardzo mroczna. Dominuje kolor zielonkawo-szary, co ma swoje naukowe uzasadnienie. Jaskrawe kolory świateł pojazdów, urządzeń technicznych czy fosforyzujące elementy mundurów kontrastują tym mocniej z burym tłem.

Obrazy Stålenhaga są graficznym odpowiednikiem opowiadań Stephena Kinga – podobnie jak mistrz horroru Szwed ponownie udowadnia, że groza może tkwić w dosłownie każdym rodzaju przedmiocie.

Talent Szweda dojrzewa – w kolejnej odsłonie prac Stålenhaga tekst nie jest już tylko skromnym dodatkiem do wspaniałych grafik. Tym razem, podobnie jak to już miało miejsce w albumie „The Electric State”, pisana historia refugium „Kungshall” jest pełnowartościową częścią całego dzieła. Powiem nawet więcej: bez przeczytania tego tekstu nie da się tak naprawdę zrozumieć...