Cieszę się, że wróciłam do Andrzeja Mularczyka. Mamy obecnie całe pokolenie nowych mistrzów i mistrzyń reportażu, ale zawsze warto czytać tych, od których się uczyli. „Jak się człowieka nie zapisze to nie istnieje” - napisała kiedyś Małgorzata Szejnert. Święta racja. Andrzej Mularczyk (rocznik 1930) w swoich reportażach kierował się ni mniej ni więcej tą właśnie ideą. Nazywał to „architekturą losu”. Zapisywał ludzi, z ich osobistymi historiami, miłościami, rozczarowaniami, życiowymi przypadkami czy przeznaczeniem jak kto woli. „Czyim ja żyłem/żyłam życiem?” pytają jego bohaterowie. Wystarczyłoby małe przesuniecie w czasie i przestrzeni, krok w inną stronę, zmiana nieznaczącej pozornie decyzji, a ich los potoczyłby się inaczej. Kim byliby wtedy? Czy tymi samymi ludźmi, co teraz? Czy kompletnie innymi? Z innymi żonami i mężami, z innymi dziećmi, z innym adresem w dowodzie? Myślę, że wielu z nas ulega czasem pokusie zastanawiania się: a gdybym wtedy …. to co by było? Mularczyk ma przysłowiowego reporterskiego farta: nosa do bohaterów i ucho do języka. Swoją rolę ogranicza do minimum, oddaje pole bohaterom i ich zwykłym/ niezwykłym losom. Lubi pogranicza, bo tam ludzie przesadzeni jak drzewa tracą grunt pod nogami, przesiedleńcy to chyba jego ulubieni bohaterowie (patrz: „Sami swoi” itd), lubi trudne czasy, bo wtedy ludzie zostają poddani próbie, a ich los rwie się jak bibuła. Niektóre reportaże są naprawdę przejmujące. Reasumując: świetne teksty, napisane ze swadą i pokorą. No i ten język! A co najważniejsze, autor nie stara się być mądrzejszy od swoich postaci. Stawia się w roli „autora do wynajęcia”, cytując tytuł jednego z reportaży. Warto!

Cieszę się, że wróciłam do Andrzeja Mularczyka. Mamy obecnie całe pokolenie nowych mistrzów i mistrzyń reportażu, ale zawsze warto czytać tych, od których się uczyli. „Jak się człowieka nie zapisze to nie istnieje” - napisała kiedyś Małgorzata Szejnert. Święta racja. Andrzej Mularczyk (rocznik 1930) w swoich reportażach kierował się ni mniej ni więcej tą właśnie ideą....