Autorka zabiera nas do świata Helgi, dwunastoletniej córki Magdy i Josefa Goebbelsów.
Dziewczynka skrupulatnie prowadzi swój pamiętnik w którym opisuje otaczający ją świat, klarownie acz dość naiwnie postrzegany dziecięcymi oczyma.

Ten świat nie jest wielki, a jednak Helga nie bredzi że potrzebny jej jakiś "lebensraum". Przestrzeń życiowa, o której do znudzenia peroruje jej ukochany papa, jeden z głównych autorów nazistowskiej ideologii i jej naczelny propagator.
Poczesne miejsce w świecie Helgi zajmuje Magda, jej matka, ideał aryjskiej kobiety: praktycznej, sumiennej, uległej, trochę naiwnej i przede wszystkim płodnej.
Jest tam również miejsce dla pojawiającego się i znikającego, ślimakorękiego wujaszka Führera oraz cioci Evy jego długoterminowej kochanki i krótkodystansowej żony.

Są w świecie Helgi wspomnienia słonecznych przedwojennych dni i szara, mroczna, przygnębiająca codzienność życia w bunkrze Hitlera.
Jest też i to, co stało się głównym elementem tamtych lat - zanikanie...

W słonecznym przedwojniu, podczas wakacji dziewczynka poznaje Reggie, córkę bogatego żyda i zaprzyjaźnia się z nią.
Często spotykają się na Pawiej Wyspie - rozmawiają, bawią się razem, spędzają ze sobą czas... ale jest to czas zanikania:

"Codziennie czekałam na Regine w naszym sekretnym miejscu, ale przestała przychodzić. Pewnie wróciła do Berlina."
Pewnie jednak nie...

Owo zanikanie, nie dotyczyło jedynie ludzi i przedmiotów, zanikała również inteligencja i zdrowy rozsadek:

"Ciocia Eva narzekała, jak trudno o dobrą krawcową, teraz gdy wszyscy Żydzi wyjechali z Berlina."

W tamtych latach w narodzie niemieckim stopniowo zaczęły zanikać różne ludzkie cechy, aż w końcu zanikło samo człowieczeństwo...

Pamiętnik jest oczywiście fikcją literacką, aczkolwiek dobrze osadzoną w historycznych realiach. Dodatkowej "mocy" dodaje mu fakt iż opisuje wojenny świat widziany oczami dziecka.

Poczytać warto.

Autorka zabiera nas do świata Helgi, dwunastoletniej córki Magdy i Josefa Goebbelsów.
Dziewczynka skrupulatnie prowadzi swój pamiętnik w którym opisuje otaczający ją świat, klarownie acz dość naiwnie postrzegany dziecięcymi oczyma.

Ten świat nie jest wielki, a jednak Helga nie bredzi że potrzebny jej jakiś "lebensraum". Przestrzeń życiowa, o której do znudzenia peroruje...