Po tym cyklu zaczynam darzyć polską fantastykę młodzieżową dziwną sympatią, o tyle nieuzasadnioną, że wiele kontaktu z nią nie miałam.

Drugi tom "Czarownic z Wolfensteinu" zaczął się dużo, dużo gorzej niż pierwszy. No bo ile można czytać o dwójce użalających się nad sobą nastolatków? Diega szło jeszcze jakoś przetrzymać, ale Amelka robiła się już trochę żałosna. Na szczęście z każdym rozdziałem było coraz lepiej, choć pod koniec poziom nieco spadł. Zrobiło się odrobinkę... mdło. Ale mogę przyznać, że takiego zakończenia nigdy nie widziałam. Nie powiem, że się go nie spodziewałam, bo Autorka od początku wyglądała na osobę konkretną, trzymającą się raz obranego kierunku. Ale szczerze doceniam. Jest oryginalnie. W książce najbardziej podoba mi się jeden fakt. Cały świat, wszystkie wydarzenia, postaci, dramaty, intrygi i co tam jeszcze można wymyślić, nie kręcą się w około głównej bohaterki. Nikt nigdy nie pisze, ciężko mi określić co mam na myśli, o bohaterach pobocznych, że tak to ujmę. Zawsze o tym jednym, najważniejszym, centrum wszechświata. A tu nie, bo nie. Centrum wszechświata, sercem i duszą wydarzeń opisanych w tej książce są czarne charaktery- Rod, Weles i, oczywiście, Perun. To ich rozgrywka stanowi motor napędowy działań, główna bohaterka stanowi mało ważny element ich przepychanki, jest pionkiem na szachownicy. To ich plany są ważne, to im wszystko się udaje lub wręcz przeciwnie, to ich tyczy się większość książkowych prawideł, to historia o nich. A z drugiej strony przecież wcale nie. Zjawisko niesłychane, z gigantycznym potencjałem na skomplikowaną, niesamowitą, wielowątkową fabułę. Ale ten potencjał chyba już nie zostanie wykorzystany. 3 lata po planowanej premierze, o kontynuacji ani widu, ani słychu, a Autorki nie ma w gronie autorów na stronie wydawnictwa. Szkoda.

Polecam.

Po tym cyklu zaczynam darzyć polską fantastykę młodzieżową dziwną sympatią, o tyle nieuzasadnioną, że wiele kontaktu z nią nie miałam.

Drugi tom "Czarownic z Wolfensteinu" zaczął się dużo, dużo gorzej niż pierwszy. No bo ile można czytać o dwójce użalających się nad sobą nastolatków? Diega szło jeszcze jakoś przetrzymać, ale Amelka robiła się już trochę żałosna. Na...