Muzyka była dla mnie idealnym bankiem, w którym mogłam przechowywać swoje nastroje. Była też swojego rodzaju narkotykiem. Pobudzała i koiła moje nastroje. Już pierwszy takt ulubionej piosenki sprawiał, że moje emocje sięgały zenitu. Wystarczała dobra dawka Ala Jarreau, aby podnieść mnie na duchu. Podwójna szpryca Neila Younga skutecznie temperowała szalone przypływy energii. Żeby się zdrowo poderwać, sięgałam po kasetę z nagraniami Pata Benatara. Potem potrzebna mi była jednak piosenka na okiełznanie szaleństw, więc słuchałam "Bridge over Troubled Water". Wreszcie, żeby nad ranem trochę się wyluzować, nastawiałam sobie piosenkę zespołu Commodores pod tytułem "Easy": "Każdy chce, bym była tym, Kim wszyscy chcą, bym była. Nie jestem wcale szczęśliwa, Gdy ciągle tak udawać mam".

Muzyka była dla mnie idealnym bankiem, w którym mogłam przechowywać swoje nastroje. Była też swojego rodzaju narkotykiem. Pobudzała i koiła ...

Jeśli jednak muzyka była potężna, to moje nastroje były od niej potężniejsze. Coraz częściej zauważałam, że muzyka wcale nie panuje nad nastrojami. To nastroje panują nad muzyką. Wirują w pędzie wewnątrz mnie, wydostają się do świata zewnętrznego, dobierają piosenki, tony i słowa tak, aby muzyka nie stanowiła dla nich alternatywy, lecz aby współgrała z nimi i potęgowała je.

Jeśli jednak muzyka była potężna, to moje nastroje były od niej potężniejsze. Coraz częściej zauważałam, że muzyka wcale nie panuje nad nast...

Kiedy zespół Steely Dang grał swój przebój "Any major Dude", słyszałam jak piosenka wprost przemawia do mnie, jak mówi o kobiecie, być może o mnie samej, bujającej na krawędzi załamania nerwowego, lecz próbującej jeszcze zebrać się w garść. Wydawało mi się, że każdy żyje w obłąkanym świecie.

Kiedy zespół Steely Dang grał swój przebój "Any major Dude", słyszałam jak piosenka wprost przemawia do mnie, jak mówi o kobiecie, być może ...