To nie kronika a kroniczyszcze albo kroniczysko. Opasły tom pełen listów fragmentów pamiętnika, spisów i list. Uzupełnieniem tekstów pisanych są zdjęcia, kopie obrazów oraz wycinanki artykułów z gazet, które autorka łączyła w swoiste kolaże. Szczerze się przyznam, że nie przeczytałam. Głównie dlatego, iż całkiem niedawno skończyłam lekturę biografii Zofii ‎Stryjeńskiej, a wiele faktów, wpisów z dziennika się powtarza w obu książkach. Poza tym o ile lata dziecięce i młodość są potraktowane w niniejszej książce po łebkach, to już od lat trzydziestych ubiegłego wieku następuje wręcz lawina informacji. I przytłacza. Ciągłe zabiegi malarki o zdobycie pieniędzy, wielostronicowe listy wydatków, dane gdzie pojechała, aby załatwić druk prac lub je sprzedać, to wszystko nuży. Z ulgą czyta się o dzieciach, o ich przygodach, lecz im bardziej artystka się starzeje, tym odskoczni od tematu finansów coraz mniej. Zatem przekartkowałam i odłożyłam. Polecać się nie odważę.

To nie kronika a kroniczyszcze albo kroniczysko. Opasły tom pełen listów fragmentów pamiętnika, spisów i list. Uzupełnieniem tekstów pisanych są zdjęcia, kopie obrazów oraz wycinanki artykułów z gazet, które autorka łączyła w swoiste kolaże. Szczerze się przyznam, że nie przeczytałam. Głównie dlatego, iż całkiem niedawno skończyłam lekturę biografii Zofii ‎Stryjeńskiej, a...