Przeglądałem od niechcenia książki w bibliotece, kiedy w dziale komiksowym (który dużo łatwiej przeglądać bo składa się z 20 książek a nie z 20 działów.) natknąłem się na 'kocyki' (albo raczej 'koce'). Zaintrygowała mnie okładka i tytuł. Sprawiała wrażenie, że będzie to coś ciepłego i melancholijnego. Szybkie wyszukiwanie w internecie i okazało się, że to uznana pozycja, więc wypożyczyłem.

I rzeczywiście, jest to ciepła i melancholijna opowieść. Mimo, że śniegu w niej nie brakuje. Wzbudziła we mnie uczucia tęsknoty za dzieciństwem i za pierwszymi uczuciami do płci przeciwnej. W kwestii religijnej też czułem, że jest mi trochę bliska. Jako nastolatek byłem gorliwym katolikiem, wierzącym w kościół i Boga. Nasz 'pastor' również przymierzał mnie do kapłaństwa. Obecnie wierzę tak jak autor i nie bywam w kościele chyba, że odwiedzam rodziców w jakieś święto. Jednakże, wracając do komiksu, to najmniej podobały mi się właśnie części religijne. Jest to autobiografia, więc widocznie odgrywały ważną rolę w życiu autora ale wydaje mi się, że było tego ciut za dużo. W pewnych momentach może czytelnika zniecierpliwić to, że akcja nagle jest przerywana jakimiś cytatami z Biblii.

Tak czy siak jest to ciepła historia o przemijaniu oraz (i tu się długo zastanawiałem jak to określić) o uczeniu się życia poprzez doświadczenia, jeśli tylko chcemy dostrzec to czego chce nas ono nauczyć.

Przeglądałem od niechcenia książki w bibliotece, kiedy w dziale komiksowym (który dużo łatwiej przeglądać bo składa się z 20 książek a nie z 20 działów.) natknąłem się na 'kocyki' (albo raczej 'koce'). Zaintrygowała mnie okładka i tytuł. Sprawiała wrażenie, że będzie to coś ciepłego i melancholijnego. Szybkie wyszukiwanie w internecie i okazało się, że to uznana pozycja,...