Zbiór opowiadań pisarza od lat zgłaszanego do literackiego Nobla. Pokazują nam przekrój społeczeństwa węgierskiego tuż po wojnie. Są to zatem czasy początków komunizmu i dyktatury Mátyása Rákosiego (najwierniejszego ucznia Stalina, jak sam o sobie mówił). Ale nie jest to typowa literatura rozliczeniowa, choć większość głównych bohaterów to komuniści. Autor nie pokazuje nam krwawych zbrodni reżimu. Zamiast tego stara się pokazać komunistycznych aparatczyków jako zwykłych ludzi, by tak rzec, w domowych pieleszach.
Gdybym miał wskazać na dominujący ton tych opowiadań powiedziałbym, że jest nim fałsz. W systemie opartym na wszechobecnym kłamstwie nic nie jest prawdziwe, nawet najzwyklejsze życiowe sytuacje rażą fałszem. Oto mamy notablów komunistycznych o pochodzeniu robotniczo-chłopskim. Widzimy jak wprowadzają się do luksusowych willi zabranych dawnym burżujskim właścicielom i z miejsca zaczynają się zachowywać jak typowi nowobogaccy. W pierwszym opowiadaniu rodzina komunistycznych działaczy wysokiego szczebla przyjmuje do swego wielkiego domu służącą ze wsi i nie bardzo wie, jak się wobec niej zachować. Babcia od razu zaczyna zgrywać jaśniepanią, matka przeciwnie, próbuje być dla chłopki "towarzyszką", a synek korzysta ze swego statusu panicza i natychmiast zaczyna "towarzyszkę służącą" napastować. Jednym wielkim nieporozumieniem jest też cała historia z tytułową biblią, pamiątką rodzinną, która nasuwa gosposi podejrzenie, że państwo są może religijni. W rzeczywistości służyła ona za kamuflaż, gdy w czasie wojny jej pracodawczyni przenosiła w niej komunistyczne ulotki. Ludzie nie pasują w tych opowiadaniach do formy, a forma do ludzi.
Nádas nie rozlicza i nie osądza. Opis postaci jest u niego w socjologiczny sposób chłodny i zdystansowany. Jednak mimochodem autor zaznacza, że to nie są normalni, mili ludzie, którzy tylko przypadkiem znaleźli się w fałszywej sytuacji. Co prawda nie opisuje komunistycznych zbrodni, jednak z bohaterów co róż wychodzą iście bandyckie odruchy. Na przykład wspomniany wyżej synek nie tylko molestuje służącą, ale też na początku opowiadania bestialsko morduje swojego psa. Właściwie bez powodu, ot tak, bo może, bo mu wolno. A co? Nie, to nie są sympatyczni ludzie.
Komuniści występują w większości opowiadań zbioru, ale są też i inne historie, przedstawiające zwyczajnych ludzi, nijak niepowiązanych z reżimem. Te opowiadania były autorowi zapewne potrzebne, po to by przekrój społeczny był kompletny. Dlatego obok notabli muszą występować również i zwykli, szarzy zjadacze chleba. Jednak ich historie są niestety o wiele mniej interesujące. Główną zaletą książki jest pokazanie komunistów. To może być ciekawe zwłaszcza dla czytelnika polskiego, nawykłego do tego, że historię komuny opisuje się w sposób martyrologiczny, wyłącznie z perspektywy ofiar. Literatura polska sprawia wrażenie, że wszyscy byli przeciw, a komuniści to byli tylko Rosjanie i może jeszcze jakaś grupka renegatów. Nádas jest uczciwszy, pokazuje, że komuniści, i to ci najgorsi, ci staliniści od Rákosiego, to byli w końcu tacy sami Węgrzy jak on i jego dzisiejsi czytelnicy i że jest to coś, o czym trzeba pamiętać, niewygodna prawda, z którą trzeba się zmierzyć. Szkoda, że polscy pisarze tak nie potrafią.

Zbiór opowiadań pisarza od lat zgłaszanego do literackiego Nobla. Pokazują nam przekrój społeczeństwa węgierskiego tuż po wojnie. Są to zatem czasy początków komunizmu i dyktatury Mátyása Rákosiego (najwierniejszego ucznia Stalina, jak sam o sobie mówił). Ale nie jest to typowa literatura rozliczeniowa, choć większość głównych bohaterów to komuniści. Autor nie pokazuje nam...