Zainspirowała mnie idea zdobycia w szalonym tempie wszystkich czternastu najwyższych szczytów świata. Miałem nadzieję wspiąć się na nepalskie imponujące wierzchołki Annapurny, Dhaulagiri, Kanczendzongi, Mount Everestu, Lhotse, Makalu i Manaslu, popędzić na Nanga Parbat, Gaszerbrumy I i II, K2, Broad Peak w Pakistanie, a na końcu zdobyć niepokojące ośmiotysięczniki Tybetu — Czo Oju i Sziszapangmę. Ale dlaczego?

Te miejsca należą do najbardziej niegościnnych na naszej planecie, a wyzwanie, jakie przed sobą postawiłem, z założeniem, że zrealizuję je w mniej więcej pół roku, większości ludzi może się wydać szaleństwem. Mnie jednak zdawało się szansą na udowodnienie światu, że wszystko — cokolwiek — jest możliwe, gdy w plan angażuje się serce i umysł.

Przyszedłem na świat w wiosce o nazwie Dana w zachodnim Nepalu, byłem biedny od urodzenia. Jako dziecko chodziłem boso, bo moja rodzina nie miała pieniędzy nawet na buty. W ten sposób nabyłem odporności, której potrzebowałem, aby dołączyć do Gurkhów, jednej z najbardziej nieustraszonych sił w armii brytyjskiej. Następnie wbrew wszelkim przeciwnościom zostałem pierwszym w ponad 200-letniej historii Gurkhów żołnierzem, który dołączył do Special Boat Service. Z tą jednostką służyłem w najniebezpieczniejszych strefach wojennych na świecie.

Nadszedł jednak taki moment, że chciałem doświadczyć czegoś nowego. Kiedy byłem dzieckiem, nie myślałem o tym, by zostać himalaistą, aż do momentu kiedy, trochę przez przypadek, po raz pierwszy związałem się liną z Dorje, moim przyjacielem i mentorem wspinaczkowym. W Anglii ludzie ciągle zadawali mi to samo pytanie:

― To jaki jest ten Everest?

Kumple nieobeznani z geografią Nepalu wyobrażali sobie prawdopodobnie, że miałem go zaraz za płotem. Wyglądali na rozczarowanych, gdy przyznawałem, że nigdy nie widziałem nawet bazy pod Mount Everestem, nie mówiąc już o wspinaczce powyżej niej, co skłaniało niektórych żołnierzy do kwestionowania mojej siły. Po dziesięciu latach pytań i żartów i mnie dopadła pokusa zdobycia szczytu. A więc dobrze, pomyślałem. Spróbuję zdobyć Dach Świata. Na wierzchołku byłem zachwycony widokami. Z wrażenia odebrało mi mowę. Ogarnęło mnie poczucie dumy, połączone z czymś w rodzaju oczekiwania. W tamtej chwili byłem jedyną na Ziemi osobą, która stała w jej najwyższym punkcie.

Wtedy pojawił się mój projekt, coś, o czym nikt nie pomyślał, że jest możliwe ― zdobycie wszystkich czternastu gór „strefy śmierci” w siedem miesięcy. Dotychczasowy standard zdobywania najniebezpieczniejszych szczytów świata wynosił siedem lat, dziesięć miesięcy i sześć dni. Pokonałem to osiągnięcie w ciągu sześciu miesięcy, pobiłem przy tym kilka rekordów świata.

Nimsdai Purja

NIRMAL „NIMS” PURJA MBE

Urodził się w Nepalu. Służył w brygadzie Gurkhów i w Special Boat Service, elitarnej jednostce Brytyjskich Sił Zbrojnych. Zrezygnował z pracy w wojsku, by skoncentrować się na pasji wspinaczkowej i eksploracyjnej. Zdobył wszystkie czternaście szczytów Korony Himalajów i Karakorum w nieco ponad sześć miesięcy — pobił dotychczasowy rekord o przeszło siedem lat.

W styczniu 2021 roku wraz z dziewięcioma innymi Nepalczykami wspiął się na K2, ostatni z ośmiotysięczników niezdobyty zimą. Od sezonu 1987/1988 podejmowano wiele prób zdobycia szczytu, ale żadna z zimowych wypraw nie zakończyła się sukcesem. Nie tylko strome zbocza i ogólna ekspozycja sprawiają, że wspinaczka na K2 jest trudna technicznie, także pogoda bywa wielkim przeciwnikiem. Zimą szczytowe wiatry osiągają siłę huraganu, temperatura nieruchomego powietrza spada znacznie poniżej minus 65 stopni, niskie ciśnienie barometryczne oznacza jeszcze mniej tlenu ― margines błędu jest więc prawie zerowy, a jakakolwiek błędna decyzja może mieć katastrofalne skutki.