Jestem wdzięczna Dorothy Allison za podjęcie wielu ważnych tematów, jak choćby roli wyglądu w życiu dziewczynki a potem nastolatki. Poruszający jest moment, gdy główna bohaterka odkrywa, jak świat ocenia ją czy jej szkolną koleżankę, nie zważając na ich osobowości ani zachowania, ale skupiając się na tym, czy mają ładne loczki. "Czemu nie mogłam być ładna? Pragnęłam być jak te dziewczyny z powieści, księżniczki o bladej cerze i czułym sercu" - pisze narratorka, a zarazem główna bohaterka. Takie jak ona dłubały patykami w piasku, a inne dziewczynki nie chciały z nimi siedzieć w ławce. Takie jak ona "nigdy nie były bohaterkami". Równie mocno uderzył mnie moment, gdy spragniona ojcowskiej miłości Kostka przekonuje samą siebie, że sobie na to nie zasłużyła, bo nie jest wystarczająco ładna, słodka i urocza. Dość szybko zorientowałam się, że zjadam własne zęby.

Ogromnie trudno było mi przebić się przez strony, gdzie matka Kostki uparcie tkwiła w przywiązaniu do patologicznie agresywnego mężczyzny czy gdy przeróżni wujkowie zachowywali się przy dziewczynce w sposób, który zalatywał pedofilią. Zaciskałam szczęki, ale brnęłam dalej, bo wiedziałam, że to jest niestety potrzebne. Że ci obściskujący i śliniący się mężczyźni cuchący alkoholem klepiący dziesięciolatki po tyłkach i oblizujący się na ich widok to codzienność wszystkich takich Kostek na całym świecie. Że pijąca ciotka, strzykająca czarną śliną babcia i wujek-recydywista dający wszystkim w pysk to jedyne wzorce osobowe, jakie te Kostki mają, więc zachwycają się nim, nie mając nikogo innego do podziwiania.

Mimo wszystko miejscami miałam już po prostu dość. Męczyły mnie zwłaszcza sceny przesycone seksualnością dotyczące dzieci, zwłaszcza uparcie powracający wątek masturbacji ośmio- czy dziewięciolatki. Nie bardzo rozumiem, czy trzeba było upychać tu aż tyle, czy naprawdę było to konieczne. Powtarzałam sobie, że przecież tkwię teraz w patologii, że tam obowiązują inne zasady. Niejednokrotnie czułam po prostu obrzydzenie połączone z lękiem, jakby cały świat byl obklejony czymś złym. Kto wie, może o to Allison chodziło? Żebym poczuła się przez te dwa dni jak Kostka, która w takim oblepionym brudnym świecie żyła bez przerwy i innego nie znała?

"Bękart z Karoliny" to książka na pewno cenna, ale jednocześnie mocna i trudno przez nią się przebić, jeśli nie umie się zagryźć zębów i wrzasnąć w poduszkę. Na pewno nie nadaje się do czytania przez młodzież ani jako prezent na imieniny, ale widać, że Allison nie boi się niczego i może dobrze, że wykorzystuje to podejmując sporo ważnych tematów.

Jestem wdzięczna Dorothy Allison za podjęcie wielu ważnych tematów, jak choćby roli wyglądu w życiu dziewczynki a potem nastolatki. Poruszający jest moment, gdy główna bohaterka odkrywa, jak świat ocenia ją czy jej szkolną koleżankę, nie zważając na ich osobowości ani zachowania, ale skupiając się na tym, czy mają ładne loczki. "Czemu nie mogłam być ładna? Pragnęłam być jak...