Z testów medycznych dowiaduje się, że jest i zawsze był bezpłodny. Ale przecież ma 13-letniego syna. Niezwykle do niego podobnego. Matka nie żyje od kilku lat, więc jak poznać prawdę? Relacje międzyludzkie przeplatają się w tej historii, jak nitki pajęczej sieci. Wydaje się zresztą, że bohater wpadł w nią dawno temu.

To jedno z zaskoczeń w moim skromnym księgozbiorze.

Naprawdę dobra i mało znana książka za... 7 zł.

Z testów medycznych dowiaduje się, że jest i zawsze był bezpłodny. Ale przecież ma 13-letniego syna. Niezwykle do niego podobnego. Matka nie żyje od kilku lat, więc jak poznać prawdę? Relacje międzyludzkie przeplatają się w tej historii, jak nitki pajęczej sieci. Wydaje się zresztą, że bohater wpadł w nią dawno temu.

To jedno z zaskoczeń w moim skromnym...

Niestety, książka mnie rozczarowała...

Skusiłam się na nią, czytając opis na okładce.

Wg mnie nie jest to thriller czy powieść detektywistyczna, jak jest m.in. reklamowana. Zagadka nie była dla mnie żadną zagadką - po kilkunastu stronach wiedziałam, kto jest biologicznym ojcem Bo. Uważam też, że wolne tłumaczenie tytułu jest sporym nadużyciem tłumacza (mnie odebrało po części frajdę czytania).

Zgodzę się, że jest to romans i studium skomplikowanych (nawet bardzo...) relacji międzyludzkich. Cóż, chyba łatwiej byłoby mi ją czytać, gdybym wiedziała, że jest to książka obyczajowo-psychologiczna. Oczekiwałam po prostu czegoś innego po opisie wydawcy.

Niestety, książka mnie rozczarowała...

Skusiłam się na nią, czytając opis na okładce.

Wg mnie nie jest to thriller czy powieść detektywistyczna, jak jest m.in. reklamowana. Zagadka nie była dla mnie żadną zagadką - po kilkunastu stronach wiedziałam, kto jest biologicznym ojcem Bo. Uważam też, że wolne tłumaczenie tytułu jest sporym nadużyciem tłumacza (mnie odebrało po...

świetna, pomimo swej psychodeliczności. bardzo dobrze pokazane rozterki i rosnąca frustracja Armina. w pewnym momencie przestaje być ważny fakt bycia ojcem (takim czy innym),zaczyna byc ważne "kto, skoro nie ja". jak bardzo genetyka determinuje nasze emocje i uczucia? jak bardzo człowiek potrafi się zafiksować i przestać odbierać rzeczywistość taką, jaka była dotychczas. dobra lektura.

świetna, pomimo swej psychodeliczności. bardzo dobrze pokazane rozterki i rosnąca frustracja Armina. w pewnym momencie przestaje być ważny fakt bycia ojcem (takim czy innym),zaczyna byc ważne "kto, skoro nie ja". jak bardzo genetyka determinuje nasze emocje i uczucia? jak bardzo człowiek potrafi się zafiksować i przestać odbierać rzeczywistość taką, jaka była dotychczas....

Zaczynając lekturę książki "Ojciec i ojciec" przeczytałam notkę biograficzną o autorze i ta z pozoru błaha czynność rzutowała na odbiór lektury.
"Ojciec i ojciec" To debiut holenderskiego pisarza Karela von Loon z 1999 roku który w Polsce ukazał się już po jego śmierci. Autor zmarł w wieku 40 kilku lat na raka mózgu.

W książce motyw śmierci pojawia się już na początku. Armin samotnie wychowuje nastoletniego syna Bo. Jego matka, i wielka miłość głównego bohatera, zmarła nagle gdy malec miał 3 latka. Po latach cierpień gdy w końcu Armin otwiera się na nową miłość dowiaduje się że nie jest biologicznym ojcem swojego syna. Cierpi na wadę genetyczną która powoduje bezpłodność.
Ta wiadomość wywraca jego życie do góry nogami. Ze wszystkich sił stara się dowiedzieć kto jest ojcem Bo spotykając się po latach ze wszystkimi "podejrzanymi" których pamiętał z przeszłości swojej ukochanej. Jednocześnie próbuje ułożyć w głowie sprzeczne uczucia do "syna" które zaczęły w nim buzować po poznaniu prawdy.

To książka o relacjach miedzy ludźmi, ale jak dla mnie za dużo w tej opowieści chaosu i sytuacji moralnie kontrowersyjnych (zdrady partnerów, duża rozwiązłość, pijaństwo) które jawią się jako zwykła codzienność. Może to kwestia różnic kulturowych?
"Ojciec i ojciec" to opowieść o miłości ale również o śmierci i odchodzeniu. Bardzo ciężki temat szczególnie jeśli przypomnimy sobie życiorys autora.
Książka jest dla mnie przegadana i miejscami ten mroczny tekst zamienia się w artykuły z dziedziny socjobiologii lub ornitologii.
Wszystko to powoduje bałagan i rozproszenia czytelnika w trakcie lektury.

Na plus na pewno zakończenie: zaskakujące. Ale żeby do niego dotrzeć trzeba przebić się przez gąszcz ważnych i mniej ważnych epizodów. Podsumowując: to lektura dla wytrwałych.

Zaczynając lekturę książki "Ojciec i ojciec" przeczytałam notkę biograficzną o autorze i ta z pozoru błaha czynność rzutowała na odbiór lektury.
"Ojciec i ojciec" To debiut holenderskiego pisarza Karela von Loon z 1999 roku który w Polsce ukazał się już po jego śmierci. Autor zmarł w wieku 40 kilku lat na raka mózgu.

W książce motyw śmierci pojawia się już na początku....

"Ojciec i ojciec" to powieść zupełnie zwyczajna. Z fabułą, jakiej nie powstydziłby się pierwszy lepszy film czy serial napotkany w telewizji. Czym więc urzeka Karel van Loon? Prostotą. Myśli, zdań, wydarzeń, ale także niesamowitą naturalnością, z jaką mówi o sprawach, na których temat się milczy. O kontrowersjach, jednak na tyle dobrze wyważonych, by nie graniczyły z obrzydliwością. Co więcej, prowadzi fabułę w taki sposób, że koniec, choć przewidywalny, nie jest ani rozczarowujący, ani zbyt oczywisty.

"Ojciec i ojciec" to powieść zupełnie zwyczajna. Z fabułą, jakiej nie powstydziłby się pierwszy lepszy film czy serial napotkany w telewizji. Czym więc urzeka Karel van Loon? Prostotą. Myśli, zdań, wydarzeń, ale także niesamowitą naturalnością, z jaką mówi o sprawach, na których temat się milczy. O kontrowersjach, jednak na tyle dobrze wyważonych, by nie graniczyły z...

Rzecz pisana wyjątkowo prostym językiem, zdania są krótkie, kilkuwyrazowe, jak kroki, jak ciosy. Takie są też ciosy od losu wymierzone bohaterowi. Taki cios zadała młodemu jeszcze autorowi tej książki przedwczesna śmierć.
To książka o tym, że mimo tych ciosów warto przeżyć każde życie.

Rzecz pisana wyjątkowo prostym językiem, zdania są krótkie, kilkuwyrazowe, jak kroki, jak ciosy. Takie są też ciosy od losu wymierzone bohaterowi. Taki cios zadała młodemu jeszcze autorowi tej książki przedwczesna śmierć.
To książka o tym, że mimo tych ciosów warto przeżyć każde życie.

Trudno pisać o tej książce, nie zdradzając tajemnicy fabuły. Nie nazwałabym jej thrillerem ani powieścią detektywistyczną (jak pisze o niej na okładce wydawca). Książka na pewno jednak jest o mierzeniu się z trudnymi uczuciami.

Trudno pisać o tej książce, nie zdradzając tajemnicy fabuły. Nie nazwałabym jej thrillerem ani powieścią detektywistyczną (jak pisze o niej na okładce wydawca). Książka na pewno jednak jest o mierzeniu się z trudnymi uczuciami.

„The Times” głosi, że jest to „thriller psychologiczny i lament nad utraconą miłością zarazem”. Wnikliwych wynurzeń psychologicznych było mnóstwo (niczym epickich opisów przyrody w „Nad Niemnem” Orzeszkowej),ale dreszczu thrilerowskiego nie poczułam, a co do „lamentu” to owszem, niczym u Wertera Goethego. Główny bohater wył ciągle, jak wilk do księżyca.

„Buchjournal”: „Debiut powieściowy van Loona to małe arcydzieło, które przyprawia o gęsią skórkę”. Albo dziennikarze tej gazety czytali inną książkę, albo ktoś coś z deka przydymił, bo ja gęsiej skórki nie poczułam w żadnym momencie. Co do arcydzieła... Cóż, moja definicja tego pojęcia, daleko odbiega od tej.

„Doskonałe w swej prostocie” – „Time out”. Proste owszem. Nawet nieskomplikowane. Ale nie doskonałe. Lekkie, szybko czytające się.

„Il Giornale”: „Van Loon z zadziwiającym wyczuciem dozuje zwroty akcji, dygresje naukowe i rozważania egzystencjalne”. Fakt, faktem, autor książki ma niesamowitą wiedzę naukową nt. różnych zagadnień. Holandia momentami opisana, jak w „National Geographic”. Materiał na książkę był doskonały, ale moim zdaniem zabrakło tego „czegoś”.

„Elle” pisze, że: „Oryginalne… Połączenie najbardziej wyrafinowanych elementów thrillera psychologicznego z literackością”. Ciągłe poszukiwanie utraconej tożsamości, duszy…

Dawno się tak nie umęczyłam nad jedną książką. Ciężka i trudna, bynajmniej nie przez temat, a jego totalne niewykorzystanie. Szkoda.
Za bogatą wiedzę naukową, barwne opisy i ciekawy pomysł: 3/10.

Perła wśród cytatów:
„Twierdzenie, że wszystko jest zapisane w genach, to największe i najpowszechniejsze kłamstwo naszych czasów.”

„The Times” głosi, że jest to „thriller psychologiczny i lament nad utraconą miłością zarazem”. Wnikliwych wynurzeń psychologicznych było mnóstwo (niczym epickich opisów przyrody w „Nad Niemnem” Orzeszkowej),ale dreszczu thrilerowskiego nie poczułam, a co do „lamentu” to owszem, niczym u Wertera Goethego. Główny bohater wył ciągle, jak wilk do księżyca.

„Buchjournal”:...

Kontrowersyjna, trzymająca w napięciu, zagadkowa. Trochę nienormalna sytuacja, człowiek postawiony przed wyborem: przebaczyć czy nienawidzić. Śmierć wstrząsa rodziną i całą jej przeszłością; nagle to co było jej fundamentem okazuje się kłamstwem i wszystko runie jak domek z kart.

Kontrowersyjna, trzymająca w napięciu, zagadkowa. Trochę nienormalna sytuacja, człowiek postawiony przed wyborem: przebaczyć czy nienawidzić. Śmierć wstrząsa rodziną i całą jej przeszłością; nagle to co było jej fundamentem okazuje się kłamstwem i wszystko runie jak domek z kart.

Nie powinnam się była dać zaskoczyć tej książce, a jednak.
Wbrew moim niechętnym podejrzeniom czytało się to bardzo dobrze, niejedna petarda akcji wybuchła, a zakończenie ładnie zamknęło historię Moniki, Armina i Bo. Polecam.

Nie powinnam się była dać zaskoczyć tej książce, a jednak.
Wbrew moim niechętnym podejrzeniom czytało się to bardzo dobrze, niejedna petarda akcji wybuchła, a zakończenie ładnie zamknęło historię Moniki, Armina i Bo. Polecam.