Jedna z wielu antologii duetu Markowska-Milska i jedna z wielu książek z czasów PRL, które poprzez baśnie miały krzewić przyjaźń i poczucie wspólnoty między narodami socjalistycznymi. Aby usprawiedliwić swoje istnienie w mrocznych latach pięćdziesiątych, baśnie potrzebowały przedmowy wziętej z Gorkiego.
Teksty trzymają się do dzisiaj: są proste, przystępne, napisane ładnym i barwnym językiem. Mimo daty powstania zbioru i tego Gorkiego w przedmowie nie ma nachalnej ideologizacji (może z wyjątkiem baśni o krainie, w której się nie umiera - po kilkusetletnim pobycie w magicznej krainie bohater wraca do wspaniałej rzeczywistości białych domków i dobrobytu). Podobnie jak w baśniach Porazińskiej, dydaktyzacja jest bardziej subtelna: po prostu bohaterowie są jednoznacznie dobrzy, działanie ma zawsze na celu dobro społeczności, a czarny charakter ucieka albo znika, w każdym razie nie zostaje ukarany w żaden krwawy sposób. Za dużo baśni w życiu czytałam, żeby nie dostrzec tu łagodzącej ręki adaptatorów i adaptatorek mających wzgląd na dzieci - ale przeciętny czytelnik będzie im raczej wdzięczny.

Jedna z wielu antologii duetu Markowska-Milska i jedna z wielu książek z czasów PRL, które poprzez baśnie miały krzewić przyjaźń i poczucie wspólnoty między narodami socjalistycznymi. Aby usprawiedliwić swoje istnienie w mrocznych latach pięćdziesiątych, baśnie potrzebowały przedmowy wziętej z Gorkiego.
Teksty trzymają się do dzisiaj: są proste, przystępne, napisane ładnym...