Nie mam nic przeciwko odzieraniu ludzi z majestatu, nie wychodzę z założenia, że o zmarłych należy mówić dobrze albo wcale. Wręcz przeciwnie, każdy człowiek ma w sobie zarówno jasne, jak i ciemne strony. Szarość nie wyklucza geniuszu czy talentu. Stąd koncept przedstawienia Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej od strony, o której zazwyczaj się w jej przypadku nie mówiło, wydawał mi się kuszący i faktycznie przez jakieś 100 stron był. Dalej jednak, zaczął mnie nużyć i zwyczajnie męczyć.

Arael Zurli podkreśla nam z uporem maniaka, jak małostkową, nieżyciową, egoistyczną i zwyczajnie ch*** osobą była poetka. Powtarza się wielokrotnie przywołując po kilka razy niektóre zapiski czy sytuacje. Książka ma 288 stron, równie dobrze mogłaby skończyć się po 140. Zresztą, patrząc na wydanie, to niewykluczone, że tak by właśnie było, gdyby wydawnictwo Bellona nie powiększyło fontu, nie zrobiło oddzielnych stron na przypisy po każdym rozdziale czy zmniejszyło marginesy...

Osoba autorska zarzuca pod koniec Jasnorzewskiej, że kiedy jej żywot dobiegał końca, nie pomyślała w swym egoizmie o mężu i dalej czyniła notatki opowiadające bezlitośnie o tym, czego na łożu śmierci doświadczała. Otóż moim zdaniem, jej prywatne notatki były jej prywatnymi notatkami, wiele osób prowadziło i prowadzi dzienniki także jako formę terapii. Dlaczego ktokolwiek miałby się w nich kiedykolwiek cenzurować? Mąż mógł nie czytać. Może wręcz nikt nie powinien, ale wiemy, jak jest. Jesteśmy ciekawi prywatnych myśli, życia tych, których znamy z ich twórczości. Być może jednak pod tym kątem to my jesteśmy egoistami, a nie Ci, którzy pozwalają sobie na szczerość w prywatnych dziennikach.

Nie mam nic przeciwko odzieraniu ludzi z majestatu, nie wychodzę z założenia, że o zmarłych należy mówić dobrze albo wcale. Wręcz przeciwnie, każdy człowiek ma w sobie zarówno jasne, jak i ciemne strony. Szarość nie wyklucza geniuszu czy talentu. Stąd koncept przedstawienia Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej od strony, o której zazwyczaj się w jej przypadku nie mówiło, wydawał mi...