„Ari” autorstwa Agnieszki Opolskiej to opowieść naszprycowana emocjami, wzruszeniem, ale i doprawiona szczyptą humoru, dzięki czemu tej książki nie można nadać tylko miano smutnej.

Po raz pierwszy spotkałam się z twórczością tej autorki i zdecydowanie nie był to ostatni raz. Z niecierpliwością będę wyczekiwać kolejnego tomu, bo musicie wiedzieć, że pierwszy zakończył się tak, że możliwe są dwa scenariusze — albo nawet i więcej, kto wie czym zaskoczy nas jeszcze autorka?

Ale dobra, trochę odpłynęłam i zamiast zacząć od początku, przekazuję swoją końcową opinię, także wróćmy.

Ari, czyli Marion jest studentką krakowskiego ASP. Nie jest zdecydowanie postacią płaską, co więcej może poważnie irytować, ale to nie jest żaden zarzut, wszak ludzie różne wady mają i dzięki nim bohaterowie są bardziej żywi.

Ari jest egoistyczna i ma często dziecinne spojrzenie na otaczającą ją rzeczywistość, do tego możemy dołożyć jej łatwość w kłamstwie i to, że wcale nie jest dobrą przyjaciółką. Brzmi jak okropna postać? Nic bardziej mylnego!

Agnieszka Opolska stworzyła Ari w taki sposób, że mam wrażenie, jakby to nie była tylko bohaterka książki, a żywa kobieta, która naprawdę jest w Krakowie i właśnie maluje obraz.

Dołóżmy do tego to, że wcale nie ma w życiu tak lekko i... Zachodzi w niej przemiana. Powoli, bardzo powoli, ale zachodzi i to jest jak najbardziej w porządku. Ba! Byłabym zasmucona, gdyby na jednej stronie Ari była taka, by już na kolejnej doznała drastycznej metamorfozy.

Oprócz Ari, w środku znajdujemy także kilka(dobra nieco więcej niż kilka, ale skupię się tylko na niektórych, by zostawić Wam przyjemność z poznawania reszty) głównych bohaterów. Jednym z nich jest Kamil, do którego już od pierwszych stron zapałałam sympatią. Jest całkowitym przeciwieństwem Ari — a przeciwieństwa się przyciągają, prawda? Kamil jest przede wszystkim odpowiedzialny i opiekuńczy i także nie ma lekko. I chociaż często denerwowało mnie to, jak Ari nim manipulowała, to summa sumarum zdecydowanie zapragnęłam, aby byli razem. Czy tak w końcu było już nie zdradzę, zachęcam żebyście się przekonali sami. 😁

Oprócz Kamila jest także Ian, powściągliwy, nieco snobistyczny, ale zdecydowanie kryjący coś w sobie. Mimo że nie jestem jego ogromną fanką, to tu po raz kolejny ślę oklaski do autorki za jego kreacje. Nie zmieniał się jak w kalejdoskopie, a tak naprawdę w jego głąb możemy zajrzeć zaledwie w jednej scenie, która mocno mnie zaintrygowała.

Oprócz tej trójki zdecydowanie muszę wspomnieć o Justynie i Pascalu. To także mocno wyraziste postacie, obdarzone zarówno zaletami jak i wadami. Z ręką na sercu przyznaję, że obu obdarzyłam sympatią, a przedstawienie ich związku ogromnie przypadło mi do gustu.

Justyna na pierwszych stronach została pokazana jako "ta, która się nie lubi z Ari" i kiedy autorka odkryła przed nami powód braku początkowej sympatii Justyny do Ari, to... Zdecydowanie się jej nie zdziwiłam. Justyna jest jak wulkan. Jest szczera i dobra. Z chęcią przeczytałabym o niej książkę, w której byłaby główną postacią.

O Pascalu także nie możemy powiedzieć, by był w jakikolwiek sposób nudny. Ogromnie zastanawiam się w jaki sposób autorka potoczy jego dalsze losy. Musicie wiedzieć, że do ideału mu daleko, ale zdecydowanie ma w sobie to coś, co sprawia, że się go lubi.

Jak już zapewne zauważyliście przy każdej postaci zachwycam się ich kreacją i to nie tyczy się tylko głównych bohaterów. Każda poboczna postać jest po prostu sobą i nie sposób jej pomylić z nikim innym.

Chciałabym wspomnieć także o stylu Agnieszki Opolskiej, który jest tak lekki i wciągający, że nim zaczęłam czytać już był koniec. Do tego autorka potrafi przedstawić w tak oszałamiający sposób emocje, że wywołuje w czytelniku głęboki smutek.

Jeśli zerkniecie na tył okładki „Ari”, zobaczycie tam polecajkę Ady Johnson, która zwraca uwagę na emocję tej opowieści, jej bohaterów i dialogi. I ja się z tymi słowami zdecydowanie zgadzam. O ile już o emocjach i kreacji bohaterów mówiłam, tak o dialogach jeszcze nie, więc czas to nadrobić. Mogłabym po prostu napisać, że są świetne, ale to by im ujęło, więc powiem, że dialogi są napisane w taki sposób, że mamy wrażenie, jakbyśmy stali obok bohaterów i przysłuchiwali się ich rozmowie.

Przechodząc do końca zdecydowanie polecam Wam tę opowieść, jeśli tylko lubicie wszystko, o czym wspomniałam wyżej i nie oczekujecie cukierkowej, idealnej opowieści. Ja czas z „Ari" spędziłam bardzo miło i mam nadzieję, że wy także go tak spędzicie.

„Ari” autorstwa Agnieszki Opolskiej to opowieść naszprycowana emocjami, wzruszeniem, ale i doprawiona szczyptą humoru, dzięki czemu tej książki nie można nadać tylko miano smutnej.

Po raz pierwszy spotkałam się z twórczością tej autorki i zdecydowanie nie był to ostatni raz. Z niecierpliwością będę wyczekiwać kolejnego tomu, bo musicie wiedzieć, że pierwszy zakończył się...