"Jak to mówią, starość Panu Bogu się nie udała, myślała (...)"

Niestety... sporo w tym prawdy. Z biegiem czasu nasze ludzkie powłoki stopniowo zaczynają niedomagać. Mimo tego, że czujemy się młodzi duchem, nagle zaczyna nam się wydawać, że jesteśmy więźniami we własnym ciele, które nie chce z nami współpracować. Coraz częściej zwykłe, codzienne czynności sprawiają nam więcej kłopotu, a co tu dopiero mówić o jakiejś większej aktywności.

W obliczu starości staje bohaterka powieści "Anioł mi Ciebie dał" - Anna i choć nie jest to proces, który dzieje się z dnia na dzień, to jej tak właśnie się wydaje. Kobieta bardzo długo na pierwszym miejscu stawiała córkę i jej potrzeby, gdy nagle dotarło do niej, że sprawia jej to coraz więcej trudności. Nadszedł czas, gdy do głosu doszła starość oraz towarzyszące jej choroby.

Historia ujęta na kartach powieści "Anioł mi Ciebie dał" rozpoczyna się w przedświątecznym okresie. Dookoła pełno bożonarodzeniowych akcentów, które sprawiają, że człowiekowi robi się cieplej na sercu. To wyjątkowy czas.
Czas wszechobecnej magii i cudów.
I właśnie jeden taki cud przytrafia się Annie.
Jeśli jesteście ciekawi jaki, zachęcam do lektury powieści.

"Anioł mi Ciebie dał" to świąteczna historia, która przypomniała mi czas oczekiwania na ten wyjątkowy okres w roku. Ale to też powieść, którą można czytać nie tylko w zimowej scenerii, z uwagi na poruszane w niej kwestie związane z przyjaźnią i miłością. Czasem tak trudno jest nam odróżnić jedno uczucie od drugiego, a niekiedy decydujemy się na to pierwsze wybierając bezpieczniejsze rozwiązanie. Niestety, ale bywa, że tak trudno jest nam wyjść ze strefy komfortu, a przecież takie zachowanie może skrzywdzić nie tylko nas, ale i innych.

Podobała mi się ta powieść, a cud wpleciony w fabułę dodawał jej trochę elementów fantastycznych, a momentami nawet komicznych, będących wynikiem nieporozumień powstałych na skutek zaistniałej sytuacji. To świetna książka, z jednej strony lekka i klimatyczna, zaś z drugiej w nienachalny sposób zwracająca uwagę na pewne problemy społeczne, jak nietolerancja starszych ludzi. Niestety, współcześnie starość nie jest doceniana, a seniorom często odbierany jest należny im szacunek. W dobie tego, co piękne, starszy wiek i związane z nim dolegliwości zdecydowanie są passe.

Trochę nie podobało mi się zakończenie, które jak dla mnie jest zbyt naciągane. Jednak myślę, że taki finał ma na celu zobrazowanie pewnej formy wynagrodzenia za właściwe postępowanie.

Moja ocena 7,5/10.

"Jak to mówią, starość Panu Bogu się nie udała, myślała (...)"

Niestety... sporo w tym prawdy. Z biegiem czasu nasze ludzkie powłoki stopniowo zaczynają niedomagać. Mimo tego, że czujemy się młodzi duchem, nagle zaczyna nam się wydawać, że jesteśmy więźniami we własnym ciele, które nie chce z nami współpracować. Coraz częściej zwykłe, codzienne czynności sprawiają nam...