Moje pokolenie zna Urbana głównie z memów, no ale chcąc się jakoś dokształcić i dowiedzieć czegoś więcej o naczelnym "NIE" oraz o "goebbelsie stanu wojennego" sięgnąłem po jego "Alfabet" opisujący (w kolejności alfabetycznej właśnie) znane i popularne nazwiska ówczesnej epoki; rozrywka to była niezła, ale bez przesady. Plotki o tym, że Urban to "najlepsze pióro w Polsce" są mocno przesadzone. Owszem, bywa zabawny, strzela ironią i sarkazmem jak nie przymierzając, wiedźmin znakami, ale jest w tym wszystkim więcej bufonady i pozy (z lekką domieszką zgorzknienia - a przypominam, rzecz jest z roku 1990) niźli prawdziwego talentu i jakiegoś boskiego błysku publicystycznego. Choć takowe przebłyski ma. W atakowaniu i wyśmiewaniu swoich przeciwników (czy zwyczajnie ludzi, których nie poważa i nie lubi z jakichś powodów) jest jak turbo-Wojewódzki na koksie. Mały przykład? Proszę bardzo. O Krzysztofie Zanussim (w całym alfabecie poświęcił mu dwa zdania, str. 206) - "Robił film o Kolbem. Do Oświęcimia przywieziono już niezbędne wyposażenie planu zdjęciowego w postaci klęcznika z napisem: reżyser". Niezłe, nie? Albo o aktorce Barbarze Wrzesińskiej (też ta sama strona) - "Nie spałem z nią nigdy. Nie każdy może to o sobie powiedzieć". Krótkie, celne, złośliwie dosadne, ale mające pewien gówniarski urok. Oczywiście nie każda postać "Alfabetu" dostaje po dwa zdania, niektórzy mają po kilka wierszy, inne kilka stron jak np. Lech Wałęsa czy Aleksander Nasielski. "Ktoooo?" - zapyta pewnie niejeden skonfundowany czytelnik. Ano - połowa tych postaci (tak na moje oko) zniknęła zupełnie z polskiej debaty publicznej, polityki, sztuki czy innej dziedziny, w której w latach 90 i wcześniej była aktywna i niezwykle ważna. Zostali zapomniani zupełnie. To też kolejny ciekawy element tej personalnej wyliczanki - można sobie albo przypomnieć albo wyguglać jakieś historyczne postacie i dowiedzieć się czegoś więcej o ówczesnej sytuacji politycznej, medialnej czy towarzyskiej. Reasumując, moja ocena to 6, choć wahałem się między 5 a 5/5, no więc zaokrągliłem na korzyść dla nieboszczyka:) - w sumie polecam, dla wielbicieli Pudelka retro (część towarzyska) i dla miłośników historii najnowszej (część polityczno-społeczna). Już w pierwszych zdaniach Urban życzy czytelnikowi, aby ten nigdy nie stał się bohaterem jego książek. Na szczęście, już to się nie zdarzy. Można śmiało czytać, jak nie ma w bibliotece jest w antykwariatach - za swój egzemplarz zapłaciłem 4 złote. Jak na najlepsze polskie pióro cena całkiem do przyjęcia no i kłócąca się ze słowami autora, gdy pisze we wstępie do swojego dzieła: "książka zła, ale za to droga". Cóż, w roku 2022 jest niemal odwrotnie, panie Urban :)

Moje pokolenie zna Urbana głównie z memów, no ale chcąc się jakoś dokształcić i dowiedzieć czegoś więcej o naczelnym "NIE" oraz o "goebbelsie stanu wojennego" sięgnąłem po jego "Alfabet" opisujący (w kolejności alfabetycznej właśnie) znane i popularne nazwiska ówczesnej epoki; rozrywka to była niezła, ale bez przesady. Plotki o tym, że Urban to "najlepsze pióro w...