[...]Przykład de Maistre’a pokazuje, że jest to pogląd błędny. Sabaudzki filozof zbudował swój system zanim wybuchła Rewolucja Francuska, a gdy ta nadeszła, on jedynie wpisał ją w uprzednio istniejącą koncepcję sensu dziejów. Z biegiem czasu ulegała ona wprawdzie pewnym modyfikacjom, ale jej zręby powstały wtedy, gdy o Rewolucji nikt jeszcze nie myślał. W przypadku Josepha de Maistre’a rzeczą intelektualnie interesującą jest, że nie jest to historiozofia katolicka. Filozof ten jest wprawdzie katolikiem, nawet papistą i ultramontaninem, ale zarazem jest religijnym heterodoksem. Jego papizm wynika z faktu, że Kościół katolicki, papież i katolicka monarchia stanowią oś tejże nieprawowiernej koncepcji historiozoficznej, gdzie więcej jest czerpane z Orygenesa, hipostaz neoplatończyków i apokatastazy stoików niźli ze Św. Tomasza. Ale zostawmy ten problem, to sprawa pomiędzy de Maistre’m a Bogiem. Nas bardziej interesuje fakt, że mamy tu do czynienia nie z materialistyczną interpretacją świata, gdzie idee polityczne warunkowane są interesami, ale z koncepcją spirytualistyczną. Jak to się dziś chętnie mówi, z teologią polityczną, czyli z systemem gdzie idee religijne warunkują polityczne.[...]