"Wrócimy. Nie przestawaj myśleć o ojcu i domu. To musi żyć w naszych sercach".

Rok 1941. Litwa. Przychodzą po nich niespodziwanie. Dają chwilę na spakowanie. Brutalnie popychając i pokrzykując, wyrywają ich z bezpiecznego świata do bydlęcych wagonów. A później tygodniami wiozą do "białych krematoriów" Syberii, gdzie każdy dzień będzie walką o przetrwanie i ocalenie człowieczeństwa...

Historię tego zesłania poznajemy z perspektywy piętnastoletniej Liny, która razem z mamą i młodszym bratem zostaje rozdzielona z ojcem rodziny. To ona, wrażliwa i utalentowana plastycznie dziewczynka, staje się świadkiem tego piekła, które "ludzie ludziom zgotowali". To w tym piekle przyjdzie jej dojrzewać, przeżyć pierwszą miłość i zobaczyć wszystkie oblicza zła.

Nie ono jednak gra tu główną rolę! Na pierwszy plan wysuwa się pełna godności i ofiarności postawa matki, która robi wszystko, żeby jej dzieci pozostały ludźmi. Sama Lina radzi sobie z wszechobecnym okrucieństwem i cierpieniem tak, jak umie najlepiej, czyli rysując. Nie ma oczywiście potrzebnych przyborów, dlatego często musi wystarczyć jej zwyczajny patyczek i kawałek kory. Każdy rysunek ma jednak wymiar terapeutyczny. Każdy przyczynia się do ocalenia jej wrażliwego serca.

"Nie bój się. Nie dawaj im nic. Nawet swojego strachu".

I to dlatego ta powieść, choć niełatwa w lekturze, nie przygnębia, ale podnosi na duchu. Ruta Sepetys udowadnia w niej, że ludzie potrafią być "silniejsi niż warunki czasu i życia", a "miłość to najpotężniejszą armia".

Przejmujący jest też jej epilog, którego oczywiście nie zdradzę, a w którym uderzają słowa skierowane do nas wszystkich:

"Zło będzie zwyciężać dopóty, dopóki dobrzy ludzie nie zaczną działać... Mam nadzieję, że ta relacja skłoni cię do działania, do dzielenia się prawdą. Tylko wtedy możemy mieć nadzieję, że takie zło nigdy się już nie powtórzy".

Dodam jeszcze, że "Szare śniegi Syberii" to debiut pisarski Ruty Sepetys, a pisząc go, uczciła pamięć o swoim ojcu, synu litewskiego oficera...

Szczerze polecam Wam jego lekturę!
Żeby pamiętać i dzielić się prawdą!

"Wrócimy. Nie przestawaj myśleć o ojcu i domu. To musi żyć w naszych sercach".

Rok 1941. Litwa. Przychodzą po nich niespodziwanie. Dają chwilę na spakowanie. Brutalnie popychając i pokrzykując, wyrywają ich z bezpiecznego świata do bydlęcych wagonów. A później tygodniami wiozą do "białych krematoriów" Syberii, gdzie każdy dzień będzie walką o przetrwanie i ocalenie...

Mróz i ciemność wydobywają się z kart tej powieści. Opowiada o tragicznym losie ludzi zsyłanych na Syberię, nie tylko Litwinów. Historia opowiadana jest z perspektywy nastolatki, ale niech Was to nie zmyli, uważam, że nie jest to pozycja młodzieżowa. To przejmująca opowieść o wartościach, nadziei, miłości, ale też o okrucieństwie, poniżeniu i cierpieniu. Zapadł mi w pamięć cytat: „źródłem wszelkiego zła zawsze był i będzie człowiek”, co prawda z innej książki, ale ten sam wniosek można wyciągnąć z tej. Nie ma tu dużo akcji, ale jest napisana prostym językiem, ma krótkie rozdziały i szybko się ją czyta. Zakończenie pozostawia pewien niedosyt, ale wydaje mi się, że w tym przypadku to nie ono było najważniejsze. Mimo że powstało multum książek w tej tematyce, zachęcam Was do sięgnięcia po tę, nawet jeśli nie gustujecie w historiach wojennych.

Mróz i ciemność wydobywają się z kart tej powieści. Opowiada o tragicznym losie ludzi zsyłanych na Syberię, nie tylko Litwinów. Historia opowiadana jest z perspektywy nastolatki, ale niech Was to nie zmyli, uważam, że nie jest to pozycja młodzieżowa. To przejmująca opowieść o wartościach, nadziei, miłości, ale też o okrucieństwie, poniżeniu i cierpieniu. Zapadł mi w pamięć...

Historia opowiadana jest z perspektywy 15-16 letniej dziewczyny (Litwinki). Opisy zdarzeń są dość delikatne, niewiele szczegółów opisanych jest w sposób bardziej drastyczny. Taki sposób narracji może sugerować, że adresatem książki jest młodzież. Jednak przy uruchomieniu wyobraźni opis oddaje tragizm i okrucieństwo jakie spotkało ludzi deportowanych przez Sowietów na Syberię. Książka ciekawa nie mogłam się oderwać, chociaż przyznam, że dla mnie brak było zakończenia. Myślę, że dla autorki nie ono było najważniejsze lecz przekaz okrucieństwa i sadyzmu Rosjan w czasie II Wojny Światowej.
Daje do myślenia w odniesieniu do obecnej sytuacji na Ukrainie. Polecam do przeczytania.

Historia opowiadana jest z perspektywy 15-16 letniej dziewczyny (Litwinki). Opisy zdarzeń są dość delikatne, niewiele szczegółów opisanych jest w sposób bardziej drastyczny. Taki sposób narracji może sugerować, że adresatem książki jest młodzież. Jednak przy uruchomieniu wyobraźni opis oddaje tragizm i okrucieństwo jakie spotkało ludzi deportowanych przez Sowietów na...

Przejmująca opowieść o przymusowej wywózce na daleką Syberię, walce o przetrwanie i ogromnej nadziei. Choć historia jest fikcyjna, to mogłaby być realna. Czuć prawdziwość. Ukazuje siłę człowieka i ogromną chęć życia.
Szybko się ją czyta, rozdziały są krótkie i przeplatane wspomnieniami bohaterki. Ujął mnie niewinny wątek romantyczny osadzony w tak przerażających wydarzeniach.
Polecam!

Przejmująca opowieść o przymusowej wywózce na daleką Syberię, walce o przetrwanie i ogromnej nadziei. Choć historia jest fikcyjna, to mogłaby być realna. Czuć prawdziwość. Ukazuje siłę człowieka i ogromną chęć życia.
Szybko się ją czyta, rozdziały są krótkie i przeplatane wspomnieniami bohaterki. Ujął mnie niewinny wątek romantyczny osadzony w tak przerażających...

Więcej emocji jest w posłowiu, aniżeli na kartkach całej opowieści. Dziecięca narracja, duże litery, jest to pozycja dla młodzieży. Brak dramatu tej tragedii, obraz spłycony, minimalistyczny, naiwny. Ale może dla uczniów to dobra pozycja. Ciężko ocenić.

Więcej emocji jest w posłowiu, aniżeli na kartkach całej opowieści. Dziecięca narracja, duże litery, jest to pozycja dla młodzieży. Brak dramatu tej tragedii, obraz spłycony, minimalistyczny, naiwny. Ale może dla uczniów to dobra pozycja. Ciężko ocenić.

Książka Ruty Sepetys ,,Szare śniegi Syberii" opisuje losy pewnej litewskiej rodziny, aresztowanej przez NKWD i zesłanej na Syberię.Elena wraz z dwójką dzieci skazana zostaje na 25 lat ciężkich robót, z powodu działania na szkodę Radzieckiej Rosji.
Bardzo cenię sobie tego typu książki, jednak mam wrażenie, że autorka nie oddała w pełni tragizmu gułagu, jej powieść jest wygładzona, nie do końca pokazuje brutalną rzeczywistość w jakiej przyszło żyć zesłańcom.Utkwilo mi w pamięci kilka absurdalnych szczegółów : Elena po 6 tygodniach jazdy w zatłoczonym, cuchnącym bydlęcym wagonie , po dotarciu na miejsce ściera szminkę(??!!) żeby nie wyglądać za dobrze , skazańcy chodzą do sąsiedniej wioski wysyłać listy, przyjeżdża inspektor i zaleca podanie chorym leków... To brzmi trochę niewiarygodne, mimo tego książka nie jest zła i ogólnie mi się podobała.

Książka Ruty Sepetys ,,Szare śniegi Syberii" opisuje losy pewnej litewskiej rodziny, aresztowanej przez NKWD i zesłanej na Syberię.Elena wraz z dwójką dzieci skazana zostaje na 25 lat ciężkich robót, z powodu działania na szkodę Radzieckiej Rosji.
Bardzo cenię sobie tego typu książki, jednak mam wrażenie, że autorka nie oddała w pełni tragizmu gułagu, jej powieść jest...

To była książka, której czytanie autentycznie bolało. Autorka, choć urodzona w Stanach Zjednoczonych, ma litewskie korzenie, a opowiedziana przez nią historia oparta jest na przeżyciach członków jej własnej rodziny. Przeżyć, które nie były wyjątkiem wśród ludów nadbałtyckich w czasie II wojny światowej. Lina, bohaterka i narratorka „Szarych śniegów Syberii”, jest jedną z milionów ofiar reżimu stalinowskiego, który za cel postawił sobie wyniszczenie całych narodów na anektowanych terenach. Całe rodziny z godziny na godzinę traciły wszystko, były rozdzielane i zmuszane do deportacji w nieludzkich warunkach na lodowatą Syberię. Choć postaci występujące w powieści są fikcyjne, to, co się w niej dzieje, całe to okrucieństwo, wydarzyło się jednak naprawdę. Jej lektura była więc trudna, ale też bardzo zajmująca.

Powieść jest przepełniona uczuciami – strachem, rozpaczą, bólem i tęsknotą, ale także dumą, nadzieją i miłością. Ruta Sepetys stara się pokazać walkę o godność, o zachowanie ludzkich odruchów w okrutnej rzeczywistości, a także że każdy człowiek może skrywać w sobie tajemnice. W książce nie brak zaskakujących wydarzeń, dzięki którym czytelnik może zerknąć się w psychikę poszczególnych zesłańców, w ich reakcje na przeciwności losu, różnice w charakterach skutkujące odmiennymi działaniami. Nie są to jednak opisy suche – każdą osobę poznajemy z perspektywy Liny, 16-letniej dziewczyny, którą często zdumiewa nie tylko postępowanie współtowarzyszy (w tym jej najbliższych),ale także strażników. Styl autorki jest mieszanką prostoty i głębokiej emocjonalności, który w efekcie sprawia, że bez trudu wczuwamy się w sytuację młodej bohaterki, aby towarzyszyć jej w przerażającej podróży.

Książka może być czytana zarówno przez starszą młodzież, jak i przez dorosłych, i bardzo ją polecam.

To była książka, której czytanie autentycznie bolało. Autorka, choć urodzona w Stanach Zjednoczonych, ma litewskie korzenie, a opowiedziana przez nią historia oparta jest na przeżyciach członków jej własnej rodziny. Przeżyć, które nie były wyjątkiem wśród ludów nadbałtyckich w czasie II wojny światowej. Lina, bohaterka i narratorka „Szarych śniegów Syberii”, jest jedną z...

Smutna to opowieść o rzeczywistości, z jaką musieli się zmierzyć ludzie dotknięci wojną. Rodzina litewskiej rodziny została w okropnych warunkach wywieziona wgłąb obcego, mroźnego kraju. Ludzie traktowani byli gorzej od zwierząt. Choć to fikcja, książka pokazuje, jak wyglądał los zesłanych Litwinów na Syberię i w jakich okolicznościach przyszło niektórym zakończyć swój żywot.
Dla mnie poruszająca historia, pełna przygnębiających i przerażających wydarzeń, które niesprawiedliwie dotknęły te litewskie rodziny. Krótka i napisana prostym językiem. Nie żałuję poświęconego jej czasu.

Smutna to opowieść o rzeczywistości, z jaką musieli się zmierzyć ludzie dotknięci wojną. Rodzina litewskiej rodziny została w okropnych warunkach wywieziona wgłąb obcego, mroźnego kraju. Ludzie traktowani byli gorzej od zwierząt. Choć to fikcja, książka pokazuje, jak wyglądał los zesłanych Litwinów na Syberię i w jakich okolicznościach przyszło niektórym zakończyć swój...

Co za książka!!!💞
Polecam gorąco. Od pierwszych stron mnie ujęła. Napisana prostym językiem, czyta się jednym tchem. Na długo zostanie w pamięci. Choć temat nie łatwy to warto 🌹

Co za książka!!!💞
Polecam gorąco. Od pierwszych stron mnie ujęła. Napisana prostym językiem, czyta się jednym tchem. Na długo zostanie w pamięci. Choć temat nie łatwy to warto 🌹

Książek o tej tematyce się nie ocenia. Należy przeczytać i oddać się zadumie. Polecam.

Książek o tej tematyce się nie ocenia. Należy przeczytać i oddać się zadumie. Polecam.