Ludzie szukają szczęścia i umierają ze śmiechu

Zgadza się, czuje się w tej książce zarówno klimat Jarmuscha, jak i Lyncha. Co do mnie, odbieram styl tej książki jako rodzaj komiksu, rozszerzonego o bardzo trafne spostrzeżenia dotyczące istoty życia i czym się kierujemy, dokonując takich, a nie innych decyzji. Po jej przeczytaniu raczej gorzkiej wymowy nabierają słowa z ostatniej strony okładki, mówiące że każda z przedstawionych postaci "szuka szczęścia i z jednym wyjątkiem wszyscy je znajdują", jako że autorka uśmierca, z jednym wyjątkiem, swoich bohaterów, w sposób drastyczny opisując ich agonie. I stąd dość przewrotne przesłanie do czytelnika, że pozostając przy życiu szczęścia nie dane jest nam doznać.

Zgadza się, czuje się w tej książce zarówno klimat Jarmuscha, jak i Lyncha. Co do mnie, odbieram styl tej książki jako rodzaj komiksu, rozszerzonego o bardzo trafne spostrzeżenia dotyczące istoty życia i czym się kierujemy, dokonując takich, a nie innych decyzji. Po jej przeczytaniu raczej gorzkiej wymowy nabierają słowa z ostatniej strony okładki, mówiące że każda z...

Taki trochę czeski film w tej książce. A z niego wyłania się obraz ludzi poszukujących szczęścia. Trochę się ubawiłam, nieco zasmuciłam. Można na ten tytuł spojrzeć przez lupę lub jak na krzywe zwierciadło. Wybór należy do czytelnika. Niemniej całość daje dość ciekawy obraz współczesnego obywatela Niemiec (choć miejsce akcji to także Barcelona i Wenecja).

Mini powieść, którą czyta się błyskawicznie dzięki mini rozdziałom skupiającym się na poszczególnych bohaterach wciągnęła mnie totalnie. Postaci w tej historii błądzą trafiając w dziwne miejsca i przyciągają inne dziwne przypadki. Ale ciekawie w ten ich świat było wejść.

Taki trochę czeski film w tej książce. A z niego wyłania się obraz ludzi poszukujących szczęścia. Trochę się ubawiłam, nieco zasmuciłam. Można na ten tytuł spojrzeć przez lupę lub jak na krzywe zwierciadło. Wybór należy do czytelnika. Niemniej całość daje dość ciekawy obraz współczesnego obywatela Niemiec (choć miejsce akcji to także Barcelona i Wenecja).

Mini powieść,...

Czytając książkę "Ludzie szukają szczęścia i umierają ze śmiechu" niemieckiej pisarki Sibylle Berg miałam wrażenie deja vu.

Szybko uświadomiłam sobie że koncepcja książki (śledzenie życia grupy ludzi powiązanych ze sobą relacjami rodzinnymi i przyjacielskimi) jak i jej przesłanie jest identyczne z powieścią "Ości" Ignacego Karpowicza. Sybylle Berg jest tylko trochę bardziej oszczędna w słowach (jej książka liczy stron 200 Karpowicza ponad 500)a jej język bardziej dosadny a mniej "intelektualny" od tego jakim posługuje się nasz pisarz.
Ponieważ książka "Ludzie szukają..." została wydana w Polsce w 2003 roku (a "Ości" w 2013) pojawia się pytanie o ewentualne inspiracje. Mówię to trochę żartem ale jak widać i w literaturze pisarze świadomie bądź nie czerpią z siebie nawzajem.

Autorka w swojej książce prezentuje nam galerię postaci. Są to osoby w różnym wieku, o różnym statusie materialnym i w różnym momencie życia. Wszystkich jednak łączy poczucie bezsensu własnej egzystencji, braku miłości, i pragnienie innego życia.
Mamy więc małżeństwo gdzie uczucie dawno już się wypaliło, nastoletnią anorektyczkę, spełnioną zawodowo dziennikarkę która każdego napotkanego mężczyznę traktuje jako potencjalną wielką miłość i staruszkę która mieszkając w domu starców dla uczucia motyli jeszcze raz przed śmiercią jest w stanie zrobić wszystko.

Świat który przedstawia nam autorka jest niezwykle smutny, depresyjny, jednak nie pozbawiony nadziei. Wszyscy bohaterowie szukają szczęścia rzucani przez los w różne zakątki świata. I to nieustanne dążenie jest chyba taką jedyną jasnością w ponurym świecie początku wieku który wykreowała Sibylle Berg.

Uważam że to ciekawa lektura, warta poświęcenia jednego lub dwóch wieczorów na jej przeczytanie.

Czytając książkę "Ludzie szukają szczęścia i umierają ze śmiechu" niemieckiej pisarki Sibylle Berg miałam wrażenie deja vu.

Szybko uświadomiłam sobie że koncepcja książki (śledzenie życia grupy ludzi powiązanych ze sobą relacjami rodzinnymi i przyjacielskimi) jak i jej przesłanie jest identyczne z powieścią "Ości" Ignacego Karpowicza. Sybylle Berg jest tylko trochę...

Trzy gwiazdki za ciekawy styl - przez niego dałam się zwieść, że to książka z gatunku tych, które lubię najbardziej, czyli konfesyjne, bystre, dowcipne, a przy tym subtelne i wrażliwe na niuansy. Rozczarowałam się sromotnie! Fabuła tej powieści jest wręcz odrażająca. Autorka odmalowuje nihilistyczno-makabryczny wewnętrzny świat bohaterów, rzucając ich po świecie jak puste fantomy. Wbrew pozornemu pogłębieniu postaci, są one tekturowe, miałkie, nudne i odstręczające. Nie widzę żadnego ciekawego celu tej książki, brnęło się w nią licząc na jakiś zaskakujący akcent, którego nie było. Było rozczarowanie i rosnące objawy depresji, bo w tę stronę prowadzi odmalowany - nie! raczej chamsko wyryty! - świat przedstawiony.

Trzy gwiazdki za ciekawy styl - przez niego dałam się zwieść, że to książka z gatunku tych, które lubię najbardziej, czyli konfesyjne, bystre, dowcipne, a przy tym subtelne i wrażliwe na niuansy. Rozczarowałam się sromotnie! Fabuła tej powieści jest wręcz odrażająca. Autorka odmalowuje nihilistyczno-makabryczny wewnętrzny świat bohaterów, rzucając ich po świecie jak puste...

Co ciężko mi się czytało, to brak słów. Nie wciągnęła mnie ani trochę. Dodatkowo napisana tak chaotycznie, że nie mogłam się jakoś wczuć w sytuację żadnego z bohaterów.

Co ciężko mi się czytało, to brak słów. Nie wciągnęła mnie ani trochę. Dodatkowo napisana tak chaotycznie, że nie mogłam się jakoś wczuć w sytuację żadnego z bohaterów.