„World Almanac 2007” podaje cztery nazwiska prozaików z adnotacją „(Czech)”: Capek, Hasek, Havel i Kundera (jako ciekawostkę podam, że ani jednego Polaka - prozaika z wyjątkiem (Pol-US) Singer). Do tych czterech dodaję mnie bliskie nazwiska: Tomas Halik, Ota Pavel, Hrabal, Żiżek, Patocka, Skvorecky i Legatova. No i „naszego” Szczygła, który mnie naszych sąsiadów bardzo przybliżył. Z chęcią poznaję następne nazwisko z nadzieją, że zasłuży na moją pamięć i uznanie.

Irena Obermannova (ur.1962),poza tym nic więcej nie wiem, a ta książka, bodaj czwarta w jej dorobku jest z 2005 roku. Na LC 5,58 (50 ocen i 6 opinii),to jak na 11 lat od polskiego wydania raczej kiepsko.
A tymczasem już czwarte zdanie mnie rozbawiło i spowodowało wzrost zainteresowania lekturą:

„...Kiedy obsra cię ptak, pomyśl sobie – jak to dobrze, że Pan Bóg nie dał skrzydeł krowom..”

Niestety, moje dobre słowa na tym się kończą. Oprócz zastrzeżeń do jazdy na usuniętej macicy (żenada),mamy bełkot, żenujące prostactwo i takiż humor. Szkoda gadać ! PAŁA !!..Jedyne, co dodam, to, że spotykane w innych recenzjach porównania do Grocholi bardzo krzywdzą naszą pisarkę, bo miała ona wiele wpadek, lecz również i wzloty, o czym świadczą moje gwiazdki dla jej książek: 3, 6, 7, 7, 9, 10

„World Almanac 2007” podaje cztery nazwiska prozaików z adnotacją „(Czech)”: Capek, Hasek, Havel i Kundera (jako ciekawostkę podam, że ani jednego Polaka - prozaika z wyjątkiem (Pol-US) Singer). Do tych czterech dodaję mnie bliskie nazwiska: Tomas Halik, Ota Pavel, Hrabal, Żiżek, Patocka, Skvorecky i Legatova. No i „naszego” Szczygła, ...

Ciekawa i ironicznie dowcipna historia dwóch kobiet, które starają się znaleźć swe miejsce w życiu po rozstaniu z mężami. Obermannová nie przypadkiem bywa porównywana do Grocholi, ponieważ obie zaczęły pisać po rozwodzie, który ciężko przeżyły, dla obu pisanie było rodzajem terapii, obie też pisały scenariusze dla seriali. Poza tym wszelkie inne analogie są chyba chybione? Czeska autorka, wydaje mi się, uczciwiej przygląda się życiu, jest odważniejsza i dowcipniejsza. Może to praski genius loci, a może po prostu w Czechach na więcej można sobie (obyczajowo) pozwolić? Nie znam czeskich seriali - być może są tak samo bezbarwne i nudne jak polskie - zmora inteligentnego scenarzysty, którego ogranicza ograniczony wirtualny odbiorca. Scenarzystka z powieści ma z tym problem i mam wrażenie, że w powieści znalazło się to, co nigdy nie zostałoby zaakceptowane w serialu... Bo byłoby to tam zbyt dowcipne, zbyt swobodne. Autorka oczytanemu mężczyźnie, choć ofermie i gadule, wkłada w usta poglądy wyczytane w różnych książkach, i od razu próbuje je weryfikować w codziennym życiu. jego lektury szafują tezami, że w nowej rodzinie relacje pomiędzy jej członkami układają się zupełnie inaczej - zresztą sami jesteśmy tego świadkami - ale widać, że mimo wszelkich niecodziennych pomysłów na zarabianie i układy partnerskie kobiety nie do końca pozbyły się tradycyjnego systemu wartości. Dla mnie wpisuje się w to także poszanowanie jednej z bohaterek dla tajemnicy korespondencji i prywatności pamiętnika dziecka (mimo, że morał byłby temu przeciwny) - dziś to chyba coraz rzadsze? Rodzice starają się dziś być rodzicami totalnymi, jak inwigilujące obywatela państwo...

Nie zaskakuje (jak zwykle w czeskiej literaturze) ciepły stosunek do ludzi - bez jakiejkolwiek nienawiści i osądzania. To się Polakom musi podobać.

Nie wiem, na ile to kobiece spojrzenie na świat jest świeże i interesujące dla kobiet, ale dla mężczyzn ciekawych takiego spojrzenia - na pewno. I raczej nie będą się nudzić, co w większości tzw. literatury kobiecej zdaje się być nieuniknione. Plus dla Obermannovej.

Ciekawa i ironicznie dowcipna historia dwóch kobiet, które starają się znaleźć swe miejsce w życiu po rozstaniu z mężami. Obermannová nie przypadkiem bywa porównywana do Grocholi, ponieważ obie zaczęły pisać po rozwodzie, który ciężko przeżyły, dla obu pisanie było rodzajem terapii, obie też pisały scenariusze dla seriali. Poza tym wszelkie inne analogie są chyba chybione?...

Płytkie czytadło z licznymi pseudointelektualnymi dialogami na temat relacji damsko-męskich. Autorka zaledwie prześlizguje się po temacie rozwodów, odrobinę wspomina o dojrzewaniu córki jednej z bohaterek, tylko trochę czytamy o chorobach kobiecych i związanych z tym traumach. A szkoda, bowiem pomysł na fabułę wcale nie jest taki banalny i gdyby pogłębić wątki oraz charaktery postaci i wyzbyć się pseudofilozoficznego tonu, mogłoby powstać coś znacznie lepszego. Mówiąc krótko: jest potencjał, ale wykonanie marne.

Płytkie czytadło z licznymi pseudointelektualnymi dialogami na temat relacji damsko-męskich. Autorka zaledwie prześlizguje się po temacie rozwodów, odrobinę wspomina o dojrzewaniu córki jednej z bohaterek, tylko trochę czytamy o chorobach kobiecych i związanych z tym traumach. A szkoda, bowiem pomysł na fabułę wcale nie jest taki banalny i gdyby pogłębić wątki oraz...

słaba, choć da się czytać, ale to nie mój typ humoru

słaba, choć da się czytać, ale to nie mój typ humoru

świetna, zabawna, dobrze napisana.
przyjemnie się czyta.
niebanalna :-)
polecam.

świetna, zabawna, dobrze napisana.
przyjemnie się czyta.
niebanalna :-)
polecam.

Świetna lektura na lato i nie tylko, może też być na poprawę humoru. Powod nie istotny, przeczytać warto bo książka jest świetna, jak komedia.

Świetna lektura na lato i nie tylko, może też być na poprawę humoru. Powod nie istotny, przeczytać warto bo książka jest świetna, jak komedia.

Książka całkiem fajna. Trochę nie rozumiem do końca jej puenty, ale niektóre teksty były całkiem pożyteczne. Ogólnie historia trochę nie skład na. Mimo to lekka, zupełnie bez stresu i zaskoczenia. Może być.

Książka całkiem fajna. Trochę nie rozumiem do końca jej puenty, ale niektóre teksty były całkiem pożyteczne. Ogólnie historia trochę nie skład na. Mimo to lekka, zupełnie bez stresu i zaskoczenia. Może być.

Sporo rzeczy z ta ksiazka jest nie tak, ale to chyba takie moje guilty pleasure

Sporo rzeczy z ta ksiazka jest nie tak, ale to chyba takie moje guilty pleasure