Zbiór opowiadań jak to zbiór opowiadań, nie wszystkie teksty są na równym poziomie, są słabsze, jak i takie, które można określić mianem błyskotliwych. Kilka spośród opowiastek na pewno zapadnie w pamięć, poczułem się w trakcie lektury kilka razy zaskoczony. Bohaterami są postacie bardzo barwne, charakterystyczne i zapadające w pamięć. Czuć sycylijski klimat, a wszystko jest nasączone nienachalnym, delikatnym humorem. Bardzo miła lektura, odprężająca i pomagająca zrelaksować się po dniu pracy :)
Forma opowiadań jest niezbyt skomplikowana, styl niewymagający, co czyni opowiadania pana C. bardzo przystępnymi. Jednym z niewielu zastrzeżeń, jakie mógłbym zgłosić jest to, że w mojej opinii szacowny Autor częstokroć nie bardzo umie w zakończenia - wydały mi się w kilku przypadkach pospieszne, historyjki urwane. Ponieważ to mój pierwszy kontakt z komisarzem Montalbano to nie wiem, czy jest to generalna cecha twórczości Autora.
Całościowo na plus. Tom mogę z czystym sumieniem polecić :)

Zbiór opowiadań jak to zbiór opowiadań, nie wszystkie teksty są na równym poziomie, są słabsze, jak i takie, które można określić mianem błyskotliwych. Kilka spośród opowiastek na pewno zapadnie w pamięć, poczułem się w trakcie lektury kilka razy zaskoczony. Bohaterami są postacie bardzo barwne, charakterystyczne i zapadające w pamięć. Czuć sycylijski klimat, a wszystko...

Drugi zbiór opowiadań o komisarzu Montalbano czytało mi się lepiej od pierwszego. Jest on moim zdaniem bardziej jednorodny i angażujący narracyjnie.

Wśród dwudziestu krótkich utworów wyróżnia się burzący czwartą ścianę "Montalbano odmawia", w którym autor polemizuje z oczekiwaniami czytelników wobec swojego bohatera. Rekleksyjnie na temat wymiaru sprawiedliwości wybrzmiewa "Kontrola". Reszta to już w zasadzie konwencjonalne zagadki, chociaż "Próba generalna" i "Porwanie" poruszają tematykę bardziej obyczajową. Najbardziej spodobały mi się lekko absurdalne "Kawałki sznurka całkiem nieprzydatne".

Jest tutaj trochę wątków mafijnych, ale dominują zbrodnie w obrębie przyjaciół i rodziny. Montalbano trochę się uspokoił, jest mniej agresywny wobec podwładnych, ale też więcej czynności śledczych prowadzi sam.

Camilleri musiał się w pewnym momencie znudzić tak krótką formą, bo kolejny przetłumaczony na polski tom opowiadań zawiera ich już tylko osiem (przy podobnej do poprzednich objętości). Jest to jednak odsłona serii dużo od "Pomarańczek..." późniejsza.

Drugi zbiór opowiadań o komisarzu Montalbano czytało mi się lepiej od pierwszego. Jest on moim zdaniem bardziej jednorodny i angażujący narracyjnie.

Wśród dwudziestu krótkich utworów wyróżnia się burzący czwartą ścianę "Montalbano odmawia", w którym autor polemizuje z oczekiwaniami czytelników wobec swojego bohatera. Rekleksyjnie na temat wymiaru sprawiedliwości wybrzmiewa...

Gdyby nie to, że uwielbiam odkrywać nowe, literackie lądy, po przeczytaniu tej książki miałabym ochotę zakupić karton czerwonego wina, rozpalić ogień w kominku, wtulić się w fotel, okryć wątłe ciało kocykiem (to zimą) i nic innego nie robić, tylko czytać Camilleriego. Ten scenariusz będzie musiał trochę poczekać, ale przynajmniej już wiem, co będę robić na emeryturze.

Jak ja mogłam dopiero teraz odkryć Camilleriego?! Czy autor naprawdę musiał umrzeć, żebym zwróciła na niego uwagę? Tak. Niestety, tak się to odbyło. Chociaż na nazwisko Camilleri wpadałam od czasu do czasu, to jednak dopiero wiadomość o śmierci autora zmobilizowała mnie do działania.

Ostatnio przydarza mi się coraz częściej, że zaglądam do jakiejś książki i odkładam ją po przeczytaniu kilku stron, bo nie wczuwam się w styl pisania autora (o, dzięki ci, moja aplikacjo, że nie muszę za to płacić!). To są czasem pewnie i niezłe książki, nie tylko takie, że już po kilku akapitach da się zwietrzyć grafomaństwo autora. Przerywam czytanie, bo po prostu czuję, że między mną, a autorem od początku nie iskrzy. Z Camillerim zaiskrzyło od pierwszej strony.

Co mnie uwiodło? Camilleri tak przedstawia komisarza Montalbano, który nie może udać się na przechadzkę z powodu sztormu. „Mógł tylko pójść pod prysznic i od razu wylądować w łóżku z książką w ręku. Łatwo to mówić! Kiedy wybierał książkę, z którą mógłby zasypiać, dzieląc z nią łóżko i poświęcając jej ostatnie myśli, gotów był tracić na to godzinę.”
Natychmiast wyczuwam w komisarzu bratnią duszę.

Dwa zdania dalej już wiem, że wyrafinowane, podszyte sarkazmem poczucie humoru autora również idealnie trafia w moje gusta. „Sięgnąć po esej historyczny mówiący o zdarzeniach ostatniego stulecia? Lepiej z tym uważać; przy dzisiejszej modzie na rewizję poglądów można natrafić na autora, który zechce ci wmawiać, że Hitler był w gruncie rzeczy figurą słono opłacaną przez Żydów, aby mogli oni, dzięki jego wyczynom, stać się opłakiwanymi przez cały świat ofiarami. Czytasz to i ponosi cię taka złość, że do rana nie możesz zmrużyć oka”.
Jak ja dobrze to rozumiem!

Zakochuję się więc w autorze i w jego bohaterze platonicznie (albo w bohaterze i autorze, bez znaczenia),od pierwszego wejrzenia. Zakładam na nos różowe okulary i niech mi tylko ktoś zaprzeczy, że Camilleri wielkim pisarzem był, to rozkrochmalę nochal na miazgę.

Rzeczywistość komisarza Montalbano i jego współpracowników to oaza normalności we współczesnym świecie, taka trochę z innej epoki, z czasów kiedy wszystko było lepsze i piękniejsze. Przypomina mi świat wykreowany przez Fred Vargas w jej kryminałach. Podobna ironia, dowcip, menażeria ludzka budząca uśmiech i sympatię. Detektyw optymistycznie patrzący na świat, ale również kontestujący rzeczywistość kiedy trzeba, przenikliwy i inteligentny, nie mający kłopotów z okazywaniem szacunku ludziom, z różnych powodów usuniętym na margines życia. Mechanizm identyfikacji działa tak mocno, że rozwiązuję zagadki niemalże wcielając się w bohatera.

Zaczęłam od zbioru opowiadań (Betsy, dzięki za podpowiedź),żeby poznać styl pisania autora, ocenić umiejętność opowiadania ciekawych historii i konstruowania intrygi. Camilleri mnie nie zawiódł, chociaż przyznam szczerze, że w niektórych opowiadaniach bardziej zachwycił mnie klimat opowieści, niż same anegdoty. Ale tak miało być i nie każdemu musi to odpowiadać. Jeżeli szukacie w kryminałach nagłych zwrotów akcji i efektownych cliffhangerów, to nie tutaj. Ale jeżeli potrzebujecie chwilki wytchnienia, zadumy nad otaczającym światem, kapki uśmiechu, i nie przeszkadza wam, że to wszystko okraszone jest niezłą zagadką kryminalną – czytajcie Camilleriego.

Na to, żeby delektować się tą czystą przyjemnością do woli, na razie nie zasłużyłam. Będę dawkować sobie Camilleriego z umiarem, jeśli uznam, że należy mi się nagroda.
https://www.czytacz.pl/2020/04/andrea-camilleri-pomaranczki-komisarza.html

Gdyby nie to, że uwielbiam odkrywać nowe, literackie lądy, po przeczytaniu tej książki miałabym ochotę zakupić karton czerwonego wina, rozpalić ogień w kominku, wtulić się w fotel, okryć wątłe ciało kocykiem (to zimą) i nic innego nie robić, tylko czytać Camilleriego. Ten scenariusz będzie musiał trochę poczekać, ale przynajmniej już wiem, co będę robić na emeryturze.

Jak...

Po zachęcających recenzjach - niestety zawiodła. Może nazbyt prosta w narracji, może nawet prymitywna, na-pewno trochę powierzchowna. Fajerwerków próżno szukać. Takie trochę wspomnienia włoskiego Columbo.
Zajrzałem jeszcze do niektórych innych przygód tego bohatera, niestety, zdania nie zmieniłem.

Po zachęcających recenzjach - niestety zawiodła. Może nazbyt prosta w narracji, może nawet prymitywna, na-pewno trochę powierzchowna. Fajerwerków próżno szukać. Takie trochę wspomnienia włoskiego Columbo.
Zajrzałem jeszcze do niektórych innych przygód tego bohatera, niestety, zdania nie zmieniłem.

Dwadzieścia krótkich opowiadań mistrza włoskiego kryminału - w każdym sensacyjna zagadka (choć jedna okazuje się żartem autora) i w każdej w pełni to, co zawsze było charakterystyczne dla stylu Camilleriego: wartka akcja, fabularna zwięzłość i kryształowa logika, galeria niezapomnianych, oryginalnych postaci, wyjątkowo żywe, tętniące energią dialogi. Główny bohater, komisarz Salvo Montalbano - niepoprawny sybaryta, czasem o dość niewyparzonym języku, kryptomelancholik i facet w głębi duszy bardzo wrażliwy; nic dziwnego, że pokochało go tak wielu czytelników. No i wreszcie Vigata - miasto wymyślone, w którym umieszczał swych bohaterów, nie tylko z cyklu o komisarzu Montalbano. Miejsce nieistniejące, a przecież tak naturalne i pełne życia, że trudno oprzeć się pokusie poszukania go na mapie.

Gdy byłam mniej więcej w połowie książki, w mediach pojawiła się smutna informacja o śmierci Andrei Camilleriego. Odszedł, pozostawiając niepocieszonych miłośników swej prozy i osieroconych bohaterów. Po cichu wierzę, że zamieszkał teraz w swojej Vigacie. Pewnie będzie go można tam spotkać, choćby w gospodzie "San Calogero", gdzie w błogiej ciszy wraz z Montalbano delektował się będzie tamtejszymi przysmakami. Nam pozostaną jego powieści i opowiadania. Szkoda, że nie będzie ich więcej.

Grazie mille, signor Camilleri.

Dwadzieścia krótkich opowiadań mistrza włoskiego kryminału - w każdym sensacyjna zagadka (choć jedna okazuje się żartem autora) i w każdej w pełni to, co zawsze było charakterystyczne dla stylu Camilleriego: wartka akcja, fabularna zwięzłość i kryształowa logika, galeria niezapomnianych, oryginalnych postaci, wyjątkowo żywe, tętniące energią dialogi. Główny bohater,...

Tom krótkich i prostych opowiadań kryminalnych. Dla miłośników serii i jej bohaterów, jak najbardziej. Dla pozostałych lepszym wyborem będą powieści z tej serii.

Tom krótkich i prostych opowiadań kryminalnych. Dla miłośników serii i jej bohaterów, jak najbardziej. Dla pozostałych lepszym wyborem będą powieści z tej serii.

Książka trochę inna niż wszystkie które do tej pory przeczytałam jest tutaj zbiór opowiadań komisarza Montalbano. Polecam

Książka trochę inna niż wszystkie które do tej pory przeczytałam jest tutaj zbiór opowiadań komisarza Montalbano. Polecam

Znowu tom opowiadań, dla mnie za krótkich.

Znowu tom opowiadań, dla mnie za krótkich.

Kolejna, świetna pozycja Andrei Camillerego z niezawodnym komisarzem Montalbano i jego niezastąpionym zespołem w osobach Fazia, Mimiego, Galluza i niezawodnego Catarelli. Ciekawa fabuła. Jak zwykle świetnie się czyta.

Kolejna, świetna pozycja Andrei Camillerego z niezawodnym komisarzem Montalbano i jego niezastąpionym zespołem w osobach Fazia, Mimiego, Galluza i niezawodnego Catarelli. Ciekawa fabuła. Jak zwykle świetnie się czyta.

Świetny zbiór opowiadań stanowiący próbkę warsztatu Autora, wymyślającego kolejne intrygi i doskonalącego swój niepowtarzalny styl. A do tego szczypta autoironii w jednym z opowiadań z zaskakującym zwrotem akcji. Ten zbiór umilił moje wakacje

Świetny zbiór opowiadań stanowiący próbkę warsztatu Autora, wymyślającego kolejne intrygi i doskonalącego swój niepowtarzalny styl. A do tego szczypta autoironii w jednym z opowiadań z zaskakującym zwrotem akcji. Ten zbiór umilił moje wakacje