Pomarańczki komisarza Montalbano

6/10

Zbiór dwudziestu opowiadań - miniatur kryminalnych, dziejących się w niby typowej rzeczywistości małego fikcyjnego miasteczka sycylijskiego, ale poprzez osobliwości przestępstw, zagadkowość przypadków, dziwaczność ludzkich zachowań – odsłaniających świat dalece nienormalny, który próbuje naprawić komisarz Montalbano, choć sam daleki jest od ideału i etosu pracy policjanta. Czasem działa na granicy prawa, czasem dla korzyści własnych.
Bywa stronniczy w ocenach ludzi, nieobiektywny w stosunku do podejrzanych, na przemian zaangażowany w śledztwa albo odpuszczający je, a czasem zbyt leniwy by sprawdzić alibi podejrzanych.

To człowiek z charakterystycznym gorzkim dystansem do ludzi i życia, nie stroniący od humoru, choć w połowie przypadków jego dowcipy są czerstwe.

Niewątpliwą zaletą tych krótkich opowiadań są barwne, charakterystyczne i zapadające w pamięć postacie.
Poza bohaterami urzekają sycylijskie klimaty, koloryty, opisy tamtejszych potraw, okolic.

Same historie raczej nie zagoszczą długo w głowie, większość ma przewidywalny przebieg i finał. Zagadki kryminalne nieskomplikowane, niektóre wręcz prostackie w rozwiązaniu.
Wadą jest też nużący sposób narracji, przeciętny warsztat pisarski.

Czytanie Camilleriego nie jest stratą czasu, ale w przypadku tych opowiadań satysfakcja połowiczna. 🤔

6/10

Zbiór dwudziestu opowiadań - miniatur kryminalnych, dziejących się w niby typowej rzeczywistości małego fikcyjnego miasteczka sycylijskiego, ale poprzez osobliwości przestępstw, zagadkowość przypadków, dziwaczność ludzkich zachowań – odsłaniających świat dalece nienormalny, który próbuje naprawić komisarz Montalbano, choć sam daleki jest od ideału i etosu pracy...

Ten zbiór opowiadań bardziej mi się podobał niż "Miesiąc z komisarzem Montalbano"

Ten zbiór opowiadań bardziej mi się podobał niż "Miesiąc z komisarzem Montalbano"

Świetny zbiór opowiadań stanowiący próbkę warsztatu Autora, wymyślającego kolejne intrygi i doskonalącego swój niepowtarzalny styl. A do tego szczypta autoironii w jednym z opowiadań z zaskakującym zwrotem akcji. Ten zbiór umilił moje wakacje

Świetny zbiór opowiadań stanowiący próbkę warsztatu Autora, wymyślającego kolejne intrygi i doskonalącego swój niepowtarzalny styl. A do tego szczypta autoironii w jednym z opowiadań z zaskakującym zwrotem akcji. Ten zbiór umilił moje wakacje

Kolejna, świetna pozycja Andrei Camillerego z niezawodnym komisarzem Montalbano i jego niezastąpionym zespołem w osobach Fazia, Mimiego, Galluza i niezawodnego Catarelli. Ciekawa fabuła. Jak zwykle świetnie się czyta.

Kolejna, świetna pozycja Andrei Camillerego z niezawodnym komisarzem Montalbano i jego niezastąpionym zespołem w osobach Fazia, Mimiego, Galluza i niezawodnego Catarelli. Ciekawa fabuła. Jak zwykle świetnie się czyta.

Zbiór opowiadań jak to zbiór opowiadań, nie wszystkie teksty są na równym poziomie, są słabsze, jak i takie, które można określić mianem błyskotliwych. Kilka spośród opowiastek na pewno zapadnie w pamięć, poczułem się w trakcie lektury kilka razy zaskoczony. Bohaterami są postacie bardzo barwne, charakterystyczne i zapadające w pamięć. Czuć sycylijski klimat, a wszystko jest nasączone nienachalnym, delikatnym humorem. Bardzo miła lektura, odprężająca i pomagająca zrelaksować się po dniu pracy :)
Forma opowiadań jest niezbyt skomplikowana, styl niewymagający, co czyni opowiadania pana C. bardzo przystępnymi. Jednym z niewielu zastrzeżeń, jakie mógłbym zgłosić jest to, że w mojej opinii szacowny Autor częstokroć nie bardzo umie w zakończenia - wydały mi się w kilku przypadkach pospieszne, historyjki urwane. Ponieważ to mój pierwszy kontakt z komisarzem Montalbano to nie wiem, czy jest to generalna cecha twórczości Autora.
Całościowo na plus. Tom mogę z czystym sumieniem polecić :)

Zbiór opowiadań jak to zbiór opowiadań, nie wszystkie teksty są na równym poziomie, są słabsze, jak i takie, które można określić mianem błyskotliwych. Kilka spośród opowiastek na pewno zapadnie w pamięć, poczułem się w trakcie lektury kilka razy zaskoczony. Bohaterami są postacie bardzo barwne, charakterystyczne i zapadające w pamięć. Czuć sycylijski klimat, a wszystko...

Znowu tom opowiadań, dla mnie za krótkich.

Znowu tom opowiadań, dla mnie za krótkich.

Drugi zbiór opowiadań o komisarzu Montalbano czytało mi się lepiej od pierwszego. Jest on moim zdaniem bardziej jednorodny i angażujący narracyjnie.

Wśród dwudziestu krótkich utworów wyróżnia się burzący czwartą ścianę "Montalbano odmawia", w którym autor polemizuje z oczekiwaniami czytelników wobec swojego bohatera. Rekleksyjnie na temat wymiaru sprawiedliwości wybrzmiewa "Kontrola". Reszta to już w zasadzie konwencjonalne zagadki, chociaż "Próba generalna" i "Porwanie" poruszają tematykę bardziej obyczajową. Najbardziej spodobały mi się lekko absurdalne "Kawałki sznurka całkiem nieprzydatne".

Jest tutaj trochę wątków mafijnych, ale dominują zbrodnie w obrębie przyjaciół i rodziny. Montalbano trochę się uspokoił, jest mniej agresywny wobec podwładnych, ale też więcej czynności śledczych prowadzi sam.

Camilleri musiał się w pewnym momencie znudzić tak krótką formą, bo kolejny przetłumaczony na polski tom opowiadań zawiera ich już tylko osiem (przy podobnej do poprzednich objętości). Jest to jednak odsłona serii dużo od "Pomarańczek..." późniejsza.

Drugi zbiór opowiadań o komisarzu Montalbano czytało mi się lepiej od pierwszego. Jest on moim zdaniem bardziej jednorodny i angażujący narracyjnie.

Wśród dwudziestu krótkich utworów wyróżnia się burzący czwartą ścianę "Montalbano odmawia", w którym autor polemizuje z oczekiwaniami czytelników wobec swojego bohatera. Rekleksyjnie na temat wymiaru sprawiedliwości wybrzmiewa...

Książka trochę inna niż wszystkie które do tej pory przeczytałam jest tutaj zbiór opowiadań komisarza Montalbano. Polecam

Książka trochę inna niż wszystkie które do tej pory przeczytałam jest tutaj zbiór opowiadań komisarza Montalbano. Polecam

Tom krótkich i prostych opowiadań kryminalnych. Dla miłośników serii i jej bohaterów, jak najbardziej. Dla pozostałych lepszym wyborem będą powieści z tej serii.

Tom krótkich i prostych opowiadań kryminalnych. Dla miłośników serii i jej bohaterów, jak najbardziej. Dla pozostałych lepszym wyborem będą powieści z tej serii.

Gdyby nie to, że uwielbiam odkrywać nowe, literackie lądy, po przeczytaniu tej książki miałabym ochotę zakupić karton czerwonego wina, rozpalić ogień w kominku, wtulić się w fotel, okryć wątłe ciało kocykiem (to zimą) i nic innego nie robić, tylko czytać Camilleriego. Ten scenariusz będzie musiał trochę poczekać, ale przynajmniej już wiem, co będę robić na emeryturze.

Jak ja mogłam dopiero teraz odkryć Camilleriego?! Czy autor naprawdę musiał umrzeć, żebym zwróciła na niego uwagę? Tak. Niestety, tak się to odbyło. Chociaż na nazwisko Camilleri wpadałam od czasu do czasu, to jednak dopiero wiadomość o śmierci autora zmobilizowała mnie do działania.

Ostatnio przydarza mi się coraz częściej, że zaglądam do jakiejś książki i odkładam ją po przeczytaniu kilku stron, bo nie wczuwam się w styl pisania autora (o, dzięki ci, moja aplikacjo, że nie muszę za to płacić!). To są czasem pewnie i niezłe książki, nie tylko takie, że już po kilku akapitach da się zwietrzyć grafomaństwo autora. Przerywam czytanie, bo po prostu czuję, że między mną, a autorem od początku nie iskrzy. Z Camillerim zaiskrzyło od pierwszej strony.

Co mnie uwiodło? Camilleri tak przedstawia komisarza Montalbano, który nie może udać się na przechadzkę z powodu sztormu. „Mógł tylko pójść pod prysznic i od razu wylądować w łóżku z książką w ręku. Łatwo to mówić! Kiedy wybierał książkę, z którą mógłby zasypiać, dzieląc z nią łóżko i poświęcając jej ostatnie myśli, gotów był tracić na to godzinę.”
Natychmiast wyczuwam w komisarzu bratnią duszę.

Dwa zdania dalej już wiem, że wyrafinowane, podszyte sarkazmem poczucie humoru autora również idealnie trafia w moje gusta. „Sięgnąć po esej historyczny mówiący o zdarzeniach ostatniego stulecia? Lepiej z tym uważać; przy dzisiejszej modzie na rewizję poglądów można natrafić na autora, który zechce ci wmawiać, że Hitler był w gruncie rzeczy figurą słono opłacaną przez Żydów, aby mogli oni, dzięki jego wyczynom, stać się opłakiwanymi przez cały świat ofiarami. Czytasz to i ponosi cię taka złość, że do rana nie możesz zmrużyć oka”.
Jak ja dobrze to rozumiem!

Zakochuję się więc w autorze i w jego bohaterze platonicznie (albo w bohaterze i autorze, bez znaczenia),od pierwszego wejrzenia. Zakładam na nos różowe okulary i niech mi tylko ktoś zaprzeczy, że Camilleri wielkim pisarzem był, to rozkrochmalę nochal na miazgę.

Rzeczywistość komisarza Montalbano i jego współpracowników to oaza normalności we współczesnym świecie, taka trochę z innej epoki, z czasów kiedy wszystko było lepsze i piękniejsze. Przypomina mi świat wykreowany przez Fred Vargas w jej kryminałach. Podobna ironia, dowcip, menażeria ludzka budząca uśmiech i sympatię. Detektyw optymistycznie patrzący na świat, ale również kontestujący rzeczywistość kiedy trzeba, przenikliwy i inteligentny, nie mający kłopotów z okazywaniem szacunku ludziom, z różnych powodów usuniętym na margines życia. Mechanizm identyfikacji działa tak mocno, że rozwiązuję zagadki niemalże wcielając się w bohatera.

Zaczęłam od zbioru opowiadań (Betsy, dzięki za podpowiedź),żeby poznać styl pisania autora, ocenić umiejętność opowiadania ciekawych historii i konstruowania intrygi. Camilleri mnie nie zawiódł, chociaż przyznam szczerze, że w niektórych opowiadaniach bardziej zachwycił mnie klimat opowieści, niż same anegdoty. Ale tak miało być i nie każdemu musi to odpowiadać. Jeżeli szukacie w kryminałach nagłych zwrotów akcji i efektownych cliffhangerów, to nie tutaj. Ale jeżeli potrzebujecie chwilki wytchnienia, zadumy nad otaczającym światem, kapki uśmiechu, i nie przeszkadza wam, że to wszystko okraszone jest niezłą zagadką kryminalną – czytajcie Camilleriego.

Na to, żeby delektować się tą czystą przyjemnością do woli, na razie nie zasłużyłam. Będę dawkować sobie Camilleriego z umiarem, jeśli uznam, że należy mi się nagroda.
https://www.czytacz.pl/2020/04/andrea-camilleri-pomaranczki-komisarza.html

Gdyby nie to, że uwielbiam odkrywać nowe, literackie lądy, po przeczytaniu tej książki miałabym ochotę zakupić karton czerwonego wina, rozpalić ogień w kominku, wtulić się w fotel, okryć wątłe ciało kocykiem (to zimą) i nic innego nie robić, tylko czytać Camilleriego. Ten scenariusz będzie musiał trochę poczekać, ale przynajmniej już wiem, co będę robić na emeryturze.

Jak...