Z jednej strony melancholijny, zabarwiony samotnością i opuszczeniem klimat tych wierszy w jakiś sposób pasuje do jesiennego Wrocławia, do niektórych jego miejsc i zaułków. Może się nawet podobać - ale w małych ilościach. Po czwartym, piątym wierszu, kiedy autor znów bełkotliwie przywołuje obrazy szarych, smutnych, opuszczonych ulic tęskniących za przeszłością każdy, kto chociaż raz był we Wrocławiu dłużej niż godzinę, zacznie się zastanawiać, czy przypadkiem poeta nie cierpi na jakąś ostrą i przewlekłą depresję, a wiersze traktuje jak autoterapię? To, co w małych dawkach jest do zniesienia, ba, ma swój urok, w większych robi się zwyczajnie irytujące.
Sprawy nie ułatwia również poetycki język Kamińskiego: pisać dobrą poezję to wiedzieć, co z niej wykreślić, tymczasem w tym tomiku trudno znaleźć wiersz, który nie byłby przegadany - chwilami trudno powstrzymać się od myśli, że tym wierszom bliżej do pseudopoetyckiego bełkotu niż do przemyślanych, dojrzałych wypowiedzi.

Z jednej strony melancholijny, zabarwiony samotnością i opuszczeniem klimat tych wierszy w jakiś sposób pasuje do jesiennego Wrocławia, do niektórych jego miejsc i zaułków. Może się nawet podobać - ale w małych ilościach. Po czwartym, piątym wierszu, kiedy autor znów bełkotliwie przywołuje obrazy szarych, smutnych, opuszczonych ulic tęskniących za przeszłością każdy, kto...