Nie wiem, jak często wraca się w dorosłym życiu do lektur szkolnych. Większość z nich, to szacowne klasyki literatury sprzed wieków, a nawet tysiącleci, które ciężko zestawić z realiami współczesnego życia. Mogą sprawiać frajdę, albo poruszać emocje nielicznych, zdolnych do przejęcia się problemami minionych pokoleń. Co innego, literatura nieodległa w czasie pod względem powstania i czasów, którymi się zajmuje. Opisująca rzeczywistość, której ślady są wszędzie wokół nas i w jakiś sposób - choćby pośrednio - mogły nas ukształtować.
Taka właśnie, jak reportaże Hanny Krall.
Jej twórczość, to jedna z niewielu obowiązkowych lektur licealnych, do których potrafię wrócić. Jej przemyślany niepodrabiany styl pisarski buduję niesamowitą niepowtarzalną atmosferę jej utworów. I choć często trudno mi uwierzyć w niektóre z spisanych przez nią historii (zwłaszcza, gdy pojawiają się kwestie nadnaturalne),to i tak ich lektura tak wciąga, że jedynie zmęczenie, bądź niecierpiące zwłoki obowiązki, mogą mnie od nich oderwać. Wśród pisarzy młodszych pokoleń trudno jest mi wskazać osobę, która tworzyłaby w tak spójnym i przejmującym stylu. Bardzo cenię jej twórczość i uważam, że lepiej byłoby dla czytelnictwa w Polsce, gdybyśmy odeszli od kanonu lektur szkolnych, które są wykładem historii literatury, na rzecz bliższym naszym czasom, nowoczesnym formą literackim. Może poruszyłoby to więcej osób i skłoniło do czytania w post-edukacyjnym życiu?

Nie wiem, jak często wraca się w dorosłym życiu do lektur szkolnych. Większość z nich, to szacowne klasyki literatury sprzed wieków, a nawet tysiącleci, które ciężko zestawić z realiami współczesnego życia. Mogą sprawiać frajdę, albo poruszać emocje nielicznych, zdolnych do przejęcia się problemami minionych pokoleń. Co innego, literatura nieodległa w czasie pod względem...

Krall jest niewiarygodnie dobrą reporterką. Najbardziej w pamięć zapadł mi "Dybuk" oraz "Hamlet".

Krall jest niewiarygodnie dobrą reporterką. Najbardziej w pamięć zapadł mi "Dybuk" oraz "Hamlet".