Pięć sylwetek historycznych kobiecych postaci. Jakoś raczej przeciętna - ot trochę lepsza niż notki na Wikipedii. Na plus można poczytać wybór kilku postaci, dość rzadko opisywanych, np. zabójczyni Marata. Mało w tym nieco polotu i narracji, jak chociażby u M. Boguckiej. Można, ale nie trzeba.

Pięć sylwetek historycznych kobiecych postaci. Jakoś raczej przeciętna - ot trochę lepsza niż notki na Wikipedii. Na plus można poczytać wybór kilku postaci, dość rzadko opisywanych, np. zabójczyni Marata. Mało w tym nieco polotu i narracji, jak chociażby u M. Boguckiej. Można, ale nie trzeba.

Stać mnie na samodzielną opinię, ale nie można pominąć faktu, że na „naszym” portalu „lubimy czytać” ocenie poddano 14 książek upartego pana Ruszczyca /upartego bo pisze od 25 lat/ i łącznie summa summarum czytelnicy spłodzili 5 opinii, co stanowi 0,357 opinii na sztukę. Trzech jego książek w ogole nie oceniono, a 10 pozostałych /z wyłączeniem książki o Rasputinie, którego imię zawsze przyciąga/ oceniono średnio na 5,89; czyli mając na uwadze wyrozumiałość czytelników - ewidentne DNO.
Autor wybrał sobie pięć kobiet z gatunku „femme fatale”, a że akurat te - to jego prawo. Męczyłem się od pierwszej strony, bo talent Ruszczyc ma w zagmatwaniu najprostszej wiadomości. Na stronie 11 pisze o Joannie I /1326-1382/, królowej Neapolu /1343-1382/:
„Prowansalski astrolog Anselme zapytany, kto będzie jej mężem, odpowiedział: „A.L.L.O”. Były to W ISTOCIE początkowe litery imion czterech mężów królowej. Anselme nie przepowiedział tylko, jaki los ich czeka...”/podk.moje/
Skoro nikt go nie pytał, to nie powiedział, a poza tym co w tym ciekawego, skoro każdy skończył w inny sposób. A te „A.L.L.O” się nie zgadza, bo wychodzi, że mężami byli: Andrzej Węgierski, Ludwik z Tarento, Jakub z Majorki i Otto z Brunszwiku. A z tego, co podaje autor, to wynika, że głównymi morderczyniami były Katarzyna de Courtenay, Filippa di Catania i Sancia de Cabani, a królowa Joanna, nie wiem dlaczego uważana przez autora za femme fatale, to w porównaniu z wymienionymi - niewinna duszyczka, ino trochę lubiąca seks.
Wiele książek historycznych przeczytałem, lecz tak nieprzejrzystej nie spotkałem. W ilości imion, nazwisk każdy się pogubi, a ciągłe wracanie do poprzednich stron, aby uchwycić wątek jest męczące.
Z wybranek Ruszczyca najpopularniejsza jest Mata Hari i napisano na jej temat wiele wspaniałych sensacyjnych historii. Ruszczyc nawet z jej historii potrafił zrobić nudnawą opowieść.

Stać mnie na samodzielną opinię, ale nie można pominąć faktu, że na „naszym” portalu „lubimy czytać” ocenie poddano 14 książek upartego pana Ruszczyca /upartego bo pisze od 25 lat/ i łącznie summa summarum czytelnicy spłodzili 5 opinii, co stanowi 0,357 opinii na sztukę. Trzech jego książek w ogole nie oceniono, a 10 ...

Czytałam tę książkę dawno temu, ale chyba na zawsze utkwiła mi w pamięci postać Karoliny de Corday.
Właśnie z "Kobiet fatalnych" dowiedziałam się o tej postaci, która zabiła Marata, jednego z przywódców Wielkiej Rewolucji Francuskiej, w chwili, gdy zażywał zdrowotnej kąpieli. De Corday zrobiła to z zimną krwią i nie tylko przyznała się do zbrodni, ale oświadczyła, że gdyby mogła, powtórzyłaby swój czyn. Z godnością przyjęła wyrok skazujący ją na gilotynę.
Autor ciekawie pokazał motywy, jakimi kierowała się młoda kobieta, nazwana później "aniołem morderstwa".

Równie interesująco Ruszczyc przedstawił sylwetkę Maty Hari, powszechnie uważanej za najsłynniejszą kobietę- szpiega, w rzeczywistości być może wcale nie mającej na sumieniu zdrady stanu.

Autor nie ocenia postępowania swoich bohaterek. Pokazuje ich plusy i minusy, próbuje dociekać, jak naprawdę wyglądało ich życie, które później najczęściej zostało zniekształcone przez legendę i plotki. Szuka również odpowiedzi na pytania o motywy postępowania. I to na pewno - oprócz zawartości merytorycznej - największa zaleta książki.

Czytałam tę książkę dawno temu, ale chyba na zawsze utkwiła mi w pamięci postać Karoliny de Corday.
Właśnie z "Kobiet fatalnych" dowiedziałam się o tej postaci, która zabiła Marata, jednego z przywódców Wielkiej Rewolucji Francuskiej, w chwili, gdy zażywał zdrowotnej kąpieli. De Corday zrobiła to z zimną krwią i nie tylko przyznała się do zbrodni, ale oświadczyła, że gdyby...