„Naprawdę o sukcesie książki można mówić dopiero wtedy, kiedy ludzie, którzy jej nie czytali, udają, że ją znają” – stwierdza Ludwik Jerzy Kern ustami Falczaka, bohatera swego niezapomnianego cyklu "O Wacusiu", który przez lata ukazywał się na ostatniej stronie „Przekroju”.

Pamiętam te błyskotliwe teksty i anegdotki z wizyt u dziadków. Gazeta zwykle leżała na stoliku i z chęcią ją przeglądałem, popijając bawarkę z fusami i podjadając kruche ciasteczka w kształcie gwiazd (specjalność babci).

Szeroki wybór Kernowych facecji można znaleźć w zbiorze "Saga rodu Falczaków", opublikowanym przez Wydawnictwo Literackie w 2003 r. Dykteryjki w żartobliwy, łagodnie ironiczny sposób przedstawiają życie codzienne typowej polskiej rodziny (tytułowych Falczaków) w czasach transformacji ustrojowej. Większość anegdot ma charakter społeczno-obyczajowy, gdzieniegdzie zdarzają się refleksje natury ogólnej w postaci celnych aforyzmów.

Lektura jest lekka, ciepła, kulturalna. W starym, dobrym krakowskim stylu. Polecam wszystkim, którzy cenią sobie subtelny, inteligentny humor.

Wybrane passusy
1) Najpierw – mówi Falczak – zdrożała kolej, a potem wszystko po kolei.
2) Jeśli masz akwarium – radzi Falczak – powinieneś co jakiś czas zmieniać rybkom wodę, choćby tej starej jeszcze do końca nie wypiły.
3) Nie rozumiem – powiedziała Falczakowa, wychodząc z teatru – co wszyscy widzą w tym „Weselu” Wyspiańskiego. On przecież tylko całą masę popularnych powiedzonek pozbierał i ze sobą połączył.
4) Falczakowa dowiedziała się, że syn sąsiadki badany był przez psychiatrę i okazało się, że cierpi na kompleks Edypa. „Edyp, nie Edyp – powiedziała Falczakowa – najważniejsze, że kocha mamusię”.
5) Po powrocie z Grecji Falczakowa z dumą pokazała Falczakowi swoje zdjęcie w syrence na tle antycznych ruin. Falczak przyjrzał się dokładnie i cicho mruknął: „Znów nie zahamowałaś na czas”.
6) Falczak tak tłumaczył swojemu synkowi różnicę między czarodziejką a czarownicą: „Czarodziejkami są kobiety od 17 do 40 roku życia, no a potem to się już chyba domyślasz…”.
7) Ignorant to taki facet, który nie wie, że nie wie.
8) Bez pornografii, brzydkich słów i grafomanii niemożliwe jest dzisiaj pisanie literatury pięknej.
9) I paw, i latawiec bywają czasem prześliczne. Ale Falczak uważa, że o wiele ładniej puszczać latawca.
10) Nawet najszczęśliwszy człowiek chce być jeszcze szczęśliwszy.

„Naprawdę o sukcesie książki można mówić dopiero wtedy, kiedy ludzie, którzy jej nie czytali, udają, że ją znają” – stwierdza Ludwik Jerzy Kern ustami Falczaka, bohatera swego niezapomnianego cyklu "O Wacusiu", który przez lata ukazywał się na ostatniej stronie „Przekroju”.

Pamiętam te błyskotliwe teksty i anegdotki z wizyt u dziadków. Gazeta zwykle leżała na stoliku i z...

Pozycja obowiązkowa dla tych, którzy pamiętają jeszcze krakowski "Przekrój" (czyli ten jedyny prawdziwy :D) i ostatnią stronę z "Rozmaitościami", a tam serię "O Wacusiu" w charakterystycznej czerwonej ramce. Tajemnicą poliszynela było, że te krótkie, celne komentarze do życia, świata i całej reszty, wychodziły spod pióra Ludwika Jerzego Kerna. Książka stanowi jego autorski wybór z około 6.000 tekstów, które ukazywały się przez mniej więcej pół wieku w "Przekroju".

Jak dla mnie, zabrakło w tym wyborze takich tekstów, które charakteryzowały się dowcipem bardziej oderwanym od naszej rzeczywistości, stanowiły zabawę słowem czy grę skojarzeń. Ale i tak ciągle śmieszą, przedstawiając w krzywym zwierciadle rodzinę Falczaków, czyli takich trochę "modelowych Polaków".

Uwaga! Tego nie wolno czytać ciurkiem!

Pozycja obowiązkowa dla tych, którzy pamiętają jeszcze krakowski "Przekrój" (czyli ten jedyny prawdziwy :D) i ostatnią stronę z "Rozmaitościami", a tam serię "O Wacusiu" w charakterystycznej czerwonej ramce. Tajemnicą poliszynela było, że te krótkie, celne komentarze do życia, świata i całej reszty, wychodziły spod pióra Ludwika Jerzego Kerna. Książka stanowi jego autorski...

Krótkie żarty, anegdotki zawarte w książce, stanowią często trafny komentarz do jakże charakterystycznego, polskiego stylu bycia.

Krótkie żarty, anegdotki zawarte w książce, stanowią często trafny komentarz do jakże charakterystycznego, polskiego stylu bycia.

To było straszne...

To było straszne...