Po blisko dwudziestu latach niektóre felietony są już nieaktualne, do części trzeba mocno wysilić pamięć, aby przypomnieć sobie sytuację z tamtych czasów i uświadomić sobie o co mogło p. Tomaszowi chodzić. Najlepsze jest jednak to (albo najstraszniejsze),że niektóre przewidywania lub przypuszczenia w mniejszym lub większym stopniu ziściły się po kilku lub kilkunastu latach po oficjalnej publikacji/transmisji.

Po blisko dwudziestu latach niektóre felietony są już nieaktualne, do części trzeba mocno wysilić pamięć, aby przypomnieć sobie sytuację z tamtych czasów i uświadomić sobie o co mogło p. Tomaszowi chodzić. Najlepsze jest jednak to (albo najstraszniejsze),że niektóre przewidywania lub przypuszczenia w mniejszym lub większym stopniu ziściły się po kilku lub kilkunastu latach...

Jestem wielką fanką felietonów. Wielką i wymagającą, a to gatunek niełatwy, z którym często nie radzą sobie nawet uznani pisarze i dziennikarze.
Felieton wymaga bowiem lekkiego (i najlepiej ciętego) pióra, błyskotliwości, oczytania, wszechstronności oraz zmysłu obserwatorskiego, który nie każdemu jest dany.

Tomasz Olbratowski, na szczęście, został obdarzony wszystkimi wyżej wymienionymi cechami. Z wielką przyjemnością słucham jego radiowych prezentacji, więc bez oporów i obaw sięgnęłam po jego książkę.

Lektura okazała się prawdziwą ucztą duchową, gdyż autor potrafi rewelacyjnie łączyć poczucie humoru i satyrę z poważnymi podtekstami i refleksjami. Jest też mistrzem riposty i puenty oraz słownych gier i gierek. Właśnie te zabawy ze słowami i ich wieloznacznością podbiły kiedyś moje serce i tej platonicznej miłości jestem wierna do dziś.

Olbratowski potrafi pisać na każdy temat - o polityce, sporcie, religii, problemach społecznych, kulturze, przeczytanych książkach i obejrzanych filmach, a także o codzienności, tylko na pozór zwyczajnej.
Nieraz bywa, że jakiś drobiazg, szczegół, staje się dla autora pretekstem do snucia zupełnie odległych, ale jakże cennych i zabawnych refleksji.

Na koniec mogę tylko powiedzieć: Kocham pana, panie Olbratowski! I wciąż czekam na więcej:)

Jestem wielką fanką felietonów. Wielką i wymagającą, a to gatunek niełatwy, z którym często nie radzą sobie nawet uznani pisarze i dziennikarze.
Felieton wymaga bowiem lekkiego (i najlepiej ciętego) pióra, błyskotliwości, oczytania, wszechstronności oraz zmysłu obserwatorskiego, który nie każdemu jest dany.

Tomasz Olbratowski, na szczęście, został obdarzony wszystkimi...

Tomasz Olbratowski
WSTAWAJ SZKODA DNIA
NOWY NIEZAWODNY LEK NA CHANDRĘ.
BEZ RECEPTY!


Albo zbór wszelkich głupot pełny
na różne tematy oraz kwestie podzielony,
mądrym dla pamięci, idiotom dla nauki,
politykom dla praktyki,
melancholikom dla rozrywki erygowany
Podziękowania:

[...] "Osobom, które znam od dawna, i tym, które niedawno poznałem, oraz tym, których nie znam.
Wszystkim leworęcznym, praworęcznym, poręcznym i niezręcznym, także osobom o włosach ciemnych, jasnych, rudych i łysych. Ostatniemu Mohikaninowi, Pierwszemu Lepszemu, Środkowym Napastnikom i Bocznym Obrońcom. Tym, co skaczą, fruwają i pływają, Roślinom i Minerałom, Narodom Świata oraz Wszystkim Ludziom."

Czytając podziękowania Tomasza Olbratowskiego niewątpliwie każdy znalazł siebie
i to nie raz! Ale razy kilka... No to znaczy, że... nawet nie wiedziałeś, że podziękowania
tego Wspaniałego Satyryka i Felietonisty, TAKŻE dziennikarza radiowego kierowane są do Ciebie...
No to to teraz już musisz przeczytać TĄ NIESAMOWiTĄ pełną humoru i MĄDROŚCI WSZELAKICH KSIĄŻKĘ :)

Polecam!

http://przeczytajity.blogspot.com/2015/09/tomasz-olbratwoski-wstawaj-szkoda-dnia.html

Tomasz Olbratowski
WSTAWAJ SZKODA DNIA
NOWY NIEZAWODNY LEK NA CHANDRĘ.
BEZ RECEPTY!


Albo zbór wszelkich głupot pełny
na różne tematy oraz kwestie podzielony,
mądrym dla pamięci, idiotom dla nauki,
politykom dla praktyki,
melancholikom dla rozrywki erygowany
Podziękowania:

[...] "Osobom, które znam od dawna, i tym, które niedawno poznałem, oraz tym, których nie...

Olbratowski od kilkunastu lat częstuje słuchaczy RMFu swoimi felietonami jak gazem rozweselającym. Pióro mu się nie wyczerpuje, ani nie tępi.
Można powiedzieć, że w każdym felietonie z tego zbioru położony jest jakiś mini-skecz (ze śmiechu becz),scenariusz na kabaret, który rozbawi do łez. Jeżeli ktoś się nasłuchał felietonów w radiu, to bez problemu odtworzy sobie w głowie głos Olbratowskiego przy czytaniu, styl jest bardzo charakterystyczny. Tematem są przeważnie absurdy codzienności, rozkładane grą słów, w której Olbratowski jest mistrzem. Żongluje słowem jak mało kto. Dobrze, że jest w tym cyrku, znaczy w RMF'ie. Dobrze też, że jest ta książka. Którą polecam.

Olbratowski od kilkunastu lat częstuje słuchaczy RMFu swoimi felietonami jak gazem rozweselającym. Pióro mu się nie wyczerpuje, ani nie tępi.

Można powiedzieć, że w każdym felietonie z tego zbioru położony jest jakiś mini-skecz (ze śmiechu becz),scenariusz na kabaret, który rozbawi do łez. Jeżeli ktoś się nasłuchał felietonów w radiu, to bez problemu odtworzy sobie w...

Skoro już muszę wstać, to dobrze, że jest Olbratowski:)

Skoro już muszę wstać, to dobrze, że jest Olbratowski:)