nie umiem czytać poezji i nie kontempluję jej zbytnio, przelatując szybko przez kolejne utwory. zachwyca mnie jednak jej gatunkowa zabawa z językiem, słowem i kontekstem. znalazłam to w zbiorze wierszy adama zagajewskiego, którego liryka urzekająco precyzyjnie czerpie z prozy i próbuje nadać piękno temu, co osadzone w codzienności. szczególnej uwadze polecam utwory poświęcone krakowowi, bo odnoszę wrażenie, że opowiadając o tym mieście wrażliwość i spostrzegawczość autora oddały charakter różnych części miasta najwierniej. u zagajewskiego znalazłam też cenione przeze mnie w poezji motywy osobiste — te, choć momentami smutne, są wyjątkowym świadectwem wewnętrznych podróży i nieustających prób odpowiedzi na pytania o to, jak sam powinien się do pewnych wydarzeń czy osób ustosunkować.

to poezja o tęsknocie i smutku, o realiach powojennego życia i społecznych obserwacjach. nie brak tu trafnych spostrzeżeń dotyczących uszczypliwej codzienności, ale i wielkiej radości z tego, że życie trwa i można go doświadczać. to, co najbardziej hipnotyzujące w samej narracji, to bardzo cienka linia między metaforą, a tym, co rzeczywiste. na tyle cienka, że nigdy nie wiadomo, po której stronie tej szali skończy się właśnie czytane zdanie lub wiersz. satysfakcjonująca intertekstualność i częsty dialog z innymi tekstami kultury utrzymały w zachwycie nawet moją nienawykłą do poezji duszę i mam ochotę na więcej.

nie umiem czytać poezji i nie kontempluję jej zbytnio, przelatując szybko przez kolejne utwory. zachwyca mnie jednak jej gatunkowa zabawa z językiem, słowem i kontekstem. znalazłam to w zbiorze wierszy adama zagajewskiego, którego liryka urzekająco precyzyjnie czerpie z prozy i próbuje nadać piękno temu, co osadzone w codzienności. szczególnej uwadze polecam utwory...

Wiersze autora były zrozumiałe, w pewnym aspekcie "dobitne" i jasne dla czytelnika. Odnosiły się do życia autora, do znanych mu czasów powojennych. W wierszach słychać, ile sam Zagajewski musiał w swoim życiu doświadczyć...

Wiersze autora były zrozumiałe, w pewnym aspekcie "dobitne" i jasne dla czytelnika. Odnosiły się do życia autora, do znanych mu czasów powojennych. W wierszach słychać, ile sam Zagajewski musiał w swoim życiu doświadczyć...

Cóż ja mogę napisać o wierszach Adama Zagajewskiego. Trochę mnie nudziły, muszę to przyznać. Były personalne, wiele w nich postaci, o których nigdy nie słyszałem. Stąd pewnie większość utworów mnie w żaden sposób nie zainteresowało. Nie jestem chyba targetem Zagajewskiego. Mimo wszystko udało mi się wyłuskać kilka perełek. Prostych, mówiących o codzienności, które w jakiś sposób mnie zachwyciły.

Liryka Zagajewskiego jest specyficzna. Gdyby autor zdecydował się na pisanie prozy, na jedno by chyba wyszło. Jego wiersze mianowicie łatwo jest "przerobić" w prozę poetycką. To chyba częsta cecha twórczości współczesnych poetów, za którą nie przepadam. Zdecydowanie bardziej wolę klasyków.

Szczególną uwagę zwróciłem na utwory, w których mowa jest o Krakowie. Powodem jest to, że ten wybór Zagajewskiego jest częścią akcji Czytaj PL dotyczącą literackiego oblicza tego miasta. I tak autor opisał ulice Karmelicką, na której toczy się zwykłe życie, Długą jako niewdzięczną, z wieloma sklepami z pasmanterią czy Stolarską jako siedzibę konsulatu Stanów Zjednoczonych.

"Szare i piękne miasto, miasto, które się nie zmienia, zanurzone w wodach przeszłości" - tak pięknie pisze o Krakowie!

Liryka Zagajewskiego nie jest dla mnie. Pozostaje mi dalej szukać współczesnych poetów, których liryka przypadnie mi do gustu bardziej.

Cóż ja mogę napisać o wierszach Adama Zagajewskiego. Trochę mnie nudziły, muszę to przyznać. Były personalne, wiele w nich postaci, o których nigdy nie słyszałem. Stąd pewnie większość utworów mnie w żaden sposób nie zainteresowało. Nie jestem chyba targetem Zagajewskiego. Mimo wszystko udało mi się wyłuskać kilka perełek. Prostych, mówiących o codzienności, które w jakiś...

Ten zbiór to moje wiosenne oczarowanie, zasłuchanie, olśnienie…

Ten zbiór to moje wiosenne oczarowanie, zasłuchanie, olśnienie…

Pamiętam, że czytając tę książkę, dość już dawno, w letnie przedpołudnia na leżaku, silnie odczuwałam obecność ducha poezji Cz. Miłosza w większości wierszy Zagajewskiego. Zbyt silnie. I pewnie nie tylko ja to odczuwałam.

Pamiętam, że czytając tę książkę, dość już dawno, w letnie przedpołudnia na leżaku, silnie odczuwałam obecność ducha poezji Cz. Miłosza w większości wierszy Zagajewskiego. Zbyt silnie. I pewnie nie tylko ja to odczuwałam.

Poezja, która nieustannie poszukuje piękna, albo poezja, która nieustannie próbuje nadać piękno życiu, światu. Próba ta skazana jest na porażkę, co nieustannie odczuwałem podczas lektury.

Poezja, która nieustannie poszukuje piękna, albo poezja, która nieustannie próbuje nadać piękno życiu, światu. Próba ta skazana jest na porażkę, co nieustannie odczuwałem podczas lektury.