Szaleństwa Brooklynu

To czwarta przeczytana przeze mnie powieść autora. Jak to u Paula Austera - Nowy Jork (Brooklyn), charakterystyczne postacie, ich skomplikowane uczucia, dawka humoru, snujące się nieśpiesznie historie czy też, ponownie, wątki o książkach.
Mimo, że ta wywarła na mnie nieco mniejsze wrażenia, to i tak z przyjemnością czytałem Austera-gawędziarza, aż chciałoby się móc usiąść razem w jakimś przytulnym zaciemnionym pokoju z kominkiem, dobrą... kawą;) i słuchać Jego opowieści.

To czwarta przeczytana przeze mnie powieść autora. Jak to u Paula Austera - Nowy Jork (Brooklyn), charakterystyczne postacie, ich skomplikowane uczucia, dawka humoru, snujące się nieśpiesznie historie czy też, ponownie, wątki o książkach.
Mimo, że ta wywarła na mnie nieco mniejsze wrażenia, to i tak z przyjemnością czytałem Austera-gawędziarza, aż chciałoby się móc usiąść...

Czytając tę książkę zdałem sobie sprawę, że zaczynam patrzeć na Nowy Jork i Manhattan przez pryzmat starych filmów Woody’ego Allena, z Błękitną rapsodią w tle, i książek Paula Austera. Zresztą „Szaleństwa Brooklynu” spokojnie mogłyby być scenariuszem filmowym Allena. Mamy tu barwny korowód postaci, które – w dużej mierze na własne życzenie – wpadają w tarapaty czy też zakochują się bez pamięci.

Jeżeli do tego dodamy wątek literacki i stary antykwariat jako miejsce części akcji, to mamy fragment filmy w stylu chociażby „Annie Hall” z końca lat 70-tych.

Wydaje mi się jednak, że Paul Auster chciał tą książką pokazać jednak coś innego. To obraz Ameryki i Manhattanu jakiego już nie mamy. Manhattan, jako wyspa, jawił się przez lata jako miejsca poza czasem i przestrzenią. „Miasto, które nigdy nie zasypia” – tak przecież mówimy o Nowym Jorku. Można było nigdy nie wyjeżdżać z Manhattanu, bo było to centrum świata.

Aż wszystko się skończyło 11 września 2001. Dwa samoloty, które zniszczyły wieże WTC zniszczyły przede wszystkim spokój ludzi tam mieszkających. Przez lata mieszkańcy Manhattanu katastrofy i tragedie oglądali w telewizji. A teraz mieli to za oknem. Wyspa spoza czasu i przestrzeni wróciła do realnego świata. I to jest największe „szaleństwo Brooklynu”.

Czytając tę książkę zdałem sobie sprawę, że zaczynam patrzeć na Nowy Jork i Manhattan przez pryzmat starych filmów Woody’ego Allena, z Błękitną rapsodią w tle, i książek Paula Austera. Zresztą „Szaleństwa Brooklynu” spokojnie mogłyby być scenariuszem filmowym Allena. Mamy tu barwny korowód postaci, które – w dużej mierze na własne życzenie – wpadają w tarapaty czy też...

„Raz na wozie, raz pod wozem” - takie jest życie. Taka, jest historia opisana w „Szaleństwach Brooklynu”.
Opowieść podana jest, w taki sposób, że zanim czytelnik się obejrzy, będzie w połowie lektury. Bez potrzeby użycia chusteczek, za to z rozpaloną chęcią poznania dalszego ciągu historii.
Dystans, humor, rodzina. Przyjaciele i miłość, ale i tolerancja wobec błędów bliskich nam osób - to antidotum na dołki, doły, wąwozy. Na podstawie (pokręconych) losów bohaterów książki, autor „Szaleństw Brooklynu”, chce przekazać czytelnikom tę maksymę. Zamysł wyszedł doskonale, z powodzeniem. Gdybym miała opisać książkę jednym słowem, nazwałabym ją antydepresantem. Jest w niej przygoda, intryga, życie codzienne oraz zaskakujące zwroty akcji. Język, którego używa narrator. Jego sposób widzenia rzeczywistości jest do pozazdroszczenia. Bądź moim przyjacielem, chciałoby się rzec :)
Zdecydowanie polecam !
Afirmacja życia, pomimo, iż fortuna kołem się toczy.

„Raz na wozie, raz pod wozem” - takie jest życie. Taka, jest historia opisana w „Szaleństwach Brooklynu”.
Opowieść podana jest, w taki sposób, że zanim czytelnik się obejrzy, będzie w połowie lektury. Bez potrzeby użycia chusteczek, za to z rozpaloną chęcią poznania dalszego ciągu historii.
Dystans, humor, rodzina. Przyjaciele i miłość, ale i tolerancja wobec błędów...

Przyjemna lektura, główny bohater/narrator, jak dobry duch czuwa nad wszystkim. Przy okazji, dowiedziałam się tego i owego o E.A. Poe, wysłuchałam jego słynnego wiersza "Kruk" i mrocznego wersu "Quoth the Raven: Nevermore", i to chyba wystarczy - mrocznych opowieści się boję. Natomiast Pan Auster nie straszy, wprost przeciwnie!

Przyjemna lektura, główny bohater/narrator, jak dobry duch czuwa nad wszystkim. Przy okazji, dowiedziałam się tego i owego o E.A. Poe, wysłuchałam jego słynnego wiersza "Kruk" i mrocznego wersu "Quoth the Raven: Nevermore", i to chyba wystarczy - mrocznych opowieści się boję. Natomiast Pan Auster nie straszy, wprost przeciwnie!

Po raz pierwszy przeczytałem tę powieść ponad 5 lat temu. Odnalazłem ją na bibliotecznej półce w czasie swoich zwyczajowych poszukiwań na ślepo, nikt Austera mi nie polecał i tak oto dostałem pisarza, który stał się wkrótce jedną z moich największych fascynacji literackich lat 40. mojego życia. Podkreślam wagę zapuszczania się na takie łowy śród bibliotecznej czy księgarnianej ciszy, bo właśnie w ten sposób rozpocząłem swoją znajomość z co najmniej kilkoma z moich ulubionych autorów takich jak H.Murakami, Z. Drvenkar czy S. Erickson. Też mi nikt ich nie polecał, sam wyszperałem i dałem się unieść fali.

Paul Auster to pisarz z wielką klasą. Jego elegancki styl i zajmująca technika narracyjna zdobyły mnie od razu i zachęciły do lektury następnych dzieł Amerykanina. „Szaleństwa Brooklynu” to jednak specyficzna powieść w jego dorobku. 11 września, data wielkiej amerykańskiej traumy znalazła swoje literackie pokłosie w dziełach najwybitniejszych amerykańskich pisarzy takich jak Don DeLillo, Thomas Pynchon, John Updike czy Jonathan Safran Foer. Auster nie skupił się jednak na konsekwencjach tej tragedii, jego celem jest przedstawienie stanu amerykańskiej świadomości przed 11 września. I robi to z wielką swadą i rozmachem.

Główny bohater i narrator Nathan Glass, emerytowany agent ubezpieczeniowy, po latach wraca na Brooklyn by spędzić tu jesień życia. A ta może nie potrwać długo, gdyż zmaga się z chorobą nowotworową. Pragnie jednak możliwie najpełniej spędzić te dni w obliczu zagrożenia nadejściem Kościstej Pani. Perypetie Nathana, jego siostrzeńca Toma Woodsa i innych osób w ich kręgach są
raz zabawne, a raz przygnębiające, jest w nich radość ale i przerażenie, zmagają się z trudnościami, których nie szczędzi los, czasami wikłając się w brudne sprawki, jak afera fałszerska. Na wszystkim kładzie się jednak piętno zwyczajności, beztroska, z którą Nowojorczycy traktują swoje życie wywołuje lekki uśmieszek pobłażania, albowiem nie wiedzą oni dokąd zmierzają.

Akcja powieści kończy się rankiem 11 września, na trzy kwadranse przed uderzeniem pierwszego samolotu w północną wieżę WTC. Bohater wychodzi na ulice Manhattanu w stanie nieświadomego szczęścia. Nawet nie jest w stanie wyobrazić sobie jakie piekło rozpęta się tu za niecałą godzinę...

Ale o tym opowiedzą już inni. Spacerujący pod niebem barwy najczystszego błękitu Nathan jeszcze nic nie wie. Tylko czytelnik wyczuwa, że ta tragedia, która za chwilę się wydarzy usunie w cień wszystko co powiedziano wcześniej.

Po raz pierwszy przeczytałem tę powieść ponad 5 lat temu. Odnalazłem ją na bibliotecznej półce w czasie swoich zwyczajowych poszukiwań na ślepo, nikt Austera mi nie polecał i tak oto dostałem pisarza, który stał się wkrótce jedną z moich największych fascynacji literackich lat 40. mojego życia. Podkreślam wagę zapuszczania się na takie łowy śród bibliotecznej czy...

Z Austera jest fantastyczny gawędziarz!

Z Austera jest fantastyczny gawędziarz!

Książka mną zawładnęła. Wbrew założeniom przeczytałam ją w jeden dzień. Dałam bym jej podtytuł, jak to fajnie żyć na emeryturze. Życie się nie kończy, ale otwierają się nowe możliwości.
Po ciężkiej chorobie Nathan przechodzi na emeryturę i wraca na Brooklyn, miejsca swojego urodzenia. Wraca do miejsca, gdzie jak sam mówi ,chce dokonać żywota. Bojąc się nudy zaczyna pisać książkę „Księga ludzkich szaleństw”. Jednak nie będzie mu dana nuda. Na nowo buduje więzi z rodziną i zaprzyjaźnia się z barwnymi postaciami uwikłanymi w różne problemy. Nathan jest mi bliską postacią, gdyż lubi czytać i słuchać innych. Nie krytykuje, nie ocenia, stara się zrozumieć każdego spotkanego człowieka kierując się doświadczeniem życiowym.
Auster ukazuje nam niezwykłe miejsce jakim jest Brooklyn. Miejsce jest to niezwykłe dzięki różnobarwnym mieszkańcom, wiodącym zwykłe życie, borykającymi się z codziennymi i niecodziennymi problemami i szukającymi miłości. Ukazuje perfekcyjnie ludzkie emocje i uczucia. Ciepła, mądra, czasami zabawna, naprawdę dobra książka.
POLECAM!

Książka mną zawładnęła. Wbrew założeniom przeczytałam ją w jeden dzień. Dałam bym jej podtytuł, jak to fajnie żyć na emeryturze. Życie się nie kończy, ale otwierają się nowe możliwości.
Po ciężkiej chorobie Nathan przechodzi na emeryturę i wraca na Brooklyn, miejsca swojego urodzenia. Wraca do miejsca, gdzie jak sam mówi ,chce dokonać żywota. Bojąc się nudy zaczyna pisać...

Ciepła książka. Ciężko przeżywam prozę przesyconą mrokiem, samobiczowaniem, sarkazmem itp. Jednak ta książka wydaje mi się być raczej nieodrealniona, a mimo to dodająca otuchy.

Ciepła książka. Ciężko przeżywam prozę przesyconą mrokiem, samobiczowaniem, sarkazmem itp. Jednak ta książka wydaje mi się być raczej nieodrealniona, a mimo to dodająca otuchy.

Twoja ambicja zabija ciebie
Ambicja to twój wróg
Ja nie gram a ja nie przegram
Bo nie mam żadnej ambicji
Ambicja to twoja szalona religia

Niech żywi nie tracą nadziei..i czasu...
Optymistyczna(pomijam ostatnie zdanie)opowieść o tym ,że nigdy nic nie wiadomo..że ostatni to nie obraza,że można się zaszczurzyć i odszczurzyć....ważne jest tylko kilka rzeczy...
Egzystencja nie boli,ale kusi ,nęci i zaprasza...
Człowiekowatość to wada i balast,ale można to pieprznąć w kąt i żyć dla samej przyjemności życia...
czego i Wam życzę...

Twoja ambicja zabija ciebie
Ambicja to twój wróg
Ja nie gram a ja nie przegram
Bo nie mam żadnej ambicji
Ambicja to twoja szalona religia

Niech żywi nie tracą nadziei..i czasu...
Optymistyczna(pomijam ostatnie zdanie)opowieść o tym ,że nigdy nic nie wiadomo..że ostatni to nie obraza,że można się zaszczurzyć i odszczurzyć....ważne jest tylko kilka rzeczy...
Egzystencja nie...

Ach, więc to od tego pana, Nathaniela Glassa - emerytowanego agenta ubezpieczeniowego, cynicznego, inteligentnego, dojrzałego, serdecznego, umiejącego słuchać, rozumiejącego nawet dziecko - małą dziewczynkę, zapożyczyłam sobie tych kilka zdań o czytaniu książek, tych zamieszczonych jako motto na LC. We wszystkim podoba mi się ten mężczyzna. Niech więc nadal, czytanie będzie naszą ucieczką, naszym pokrzepieniem, szczęściem przez sam fakt życia, istnienia (ludzi stąpających po ziemi o ósmej rano).

Ach, więc to od tego pana, Nathaniela Glassa - emerytowanego agenta ubezpieczeniowego, cynicznego, inteligentnego, dojrzałego, serdecznego, umiejącego słuchać, rozumiejącego nawet dziecko - małą dziewczynkę, zapożyczyłam sobie tych kilka zdań o czytaniu książek, tych zamieszczonych jako motto na LC. We wszystkim podoba mi się ten mężczyzna. Niech więc nadal, czytanie będzie...