Łowca autografów

Niestety niewypał. Przeczytałam tylko że względu na postanowienie, że jak zacznę to skończę. A wzięłam ją do czytania, bo inne książki autorki mi się podobały. Nie polecam.

Niestety niewypał. Przeczytałam tylko że względu na postanowienie, że jak zacznę to skończę. A wzięłam ją do czytania, bo inne książki autorki mi się podobały. Nie polecam.

Ciekawe podejście do przeżywania żałoby – choć w moim odczuciu niekoniecznie w pełni udane.
Dziwnie napisani bohaterowie, których nie sposób polubić. Niespójny język i chaotyczne opisy, mimo że jednocześnie niewiele się tu dzieje. Historia z potencjałem, choć ostatecznie nie udało się go faktycznie rozwinąć.
Najjaśniejszym punktem całej książki są chyba pojawiające się od czasu do czasu ciekawsze rozważania filozoficzne, które i tak są przedwcześnie ucinane, więc i w tym przypadku można się rozczarować.

Ciekawe podejście do przeżywania żałoby – choć w moim odczuciu niekoniecznie w pełni udane.
Dziwnie napisani bohaterowie, których nie sposób polubić. Niespójny język i chaotyczne opisy, mimo że jednocześnie niewiele się tu dzieje. Historia z potencjałem, choć ostatecznie nie udało się go faktycznie rozwinąć.
Najjaśniejszym punktem całej książki są chyba pojawiające się od...

Bardzo fajna ksiazka, troche lania wody na poczatku i na koncu ale środek rewelacyjny tzn te rozdziały o kabale i wycieczka do NY, pokazuje Międzynarodowy gest oznaczajacy uznanie (przykładam dłoń do głowy uchylając iluzoryczny kapelusz :)
Myslałem ze to bedzie jakies bełkotliwe feministyczne czytadło ale nie jest, Pani chciała napisac ksiazke o facetach ich jezykiem i to sie udało.
Jedno jest moze dziwne to przeswiadczeni ze faceci w swoim gronie dyskutują o filozofii :)

Podobał mi sie wyluzowany klimat tej ksiazki, taki nierzeczywisty troche.

Świetne postaci tzn Honey, Brian Duchamp no i główny bohater.

Bardzo fajna ksiazka, troche lania wody na poczatku i na koncu ale środek rewelacyjny tzn te rozdziały o kabale i wycieczka do NY, pokazuje Międzynarodowy gest oznaczajacy uznanie (przykładam dłoń do głowy uchylając iluzoryczny kapelusz :)
Myslałem ze to bedzie jakies bełkotliwe feministyczne czytadło ale nie jest, Pani chciała napisac ksiazke o facetach ich jezykiem i to...

Dowód na maskulinizację literatury - powieść, jakie z reguły piszą faceci. Przeciągające się marudzenie nieogarniętego nieudacznika, przerywane okresami picia i ćpania, a do tego okraszone pseudofilozoficznymi rozważaniami na temat Kabały. Dotarłam do 186 strony. Może potem jest lepiej, nie wiem. Rozczarowałam się i nie miałam ochoty brnąć dalej. Zapowiadało się ciekawie , ale na tym koniec.

Dowód na maskulinizację literatury - powieść, jakie z reguły piszą faceci. Przeciągające się marudzenie nieogarniętego nieudacznika, przerywane okresami picia i ćpania, a do tego okraszone pseudofilozoficznymi rozważaniami na temat Kabały. Dotarłam do 186 strony. Może potem jest lepiej, nie wiem. Rozczarowałam się i nie miałam ochoty brnąć dalej. Zapowiadało się ciekawie ,...

Uwielbiam Zadie Smith. Ale tu się rozczarowałam. A może czegoś nie zrozumiałam po prostu i się nie znam! :) Nudy okropne.

Uwielbiam Zadie Smith. Ale tu się rozczarowałam. A może czegoś nie zrozumiałam po prostu i się nie znam! :) Nudy okropne.

Przepraszam Zadie! Niestety zupełnie mnie nie porwałaś tym razem.

Przepraszam Zadie! Niestety zupełnie mnie nie porwałaś tym razem.

W ogóle nie wciągała mnie ta książka z początku... Jak się później wciągnęłam, to szło mi szybciej, ale dalej jakoś mnie nie przekonywała.... Trochę mnie dziwiła ta pogoń Alexa za Kitty, chociaż w sumie mogę to jak najbardziej zrozumieć ;)

W ogóle nie wciągała mnie ta książka z początku... Jak się później wciągnęłam, to szło mi szybciej, ale dalej jakoś mnie nie przekonywała.... Trochę mnie dziwiła ta pogoń Alexa za Kitty, chociaż w sumie mogę to jak najbardziej zrozumieć ;)

To moje pierwsze i myślę, że ostatnie spotkanie z tą autorką.

To moje pierwsze i myślę, że ostatnie spotkanie z tą autorką.

To nie jest łatwa książka. Naprawdę nie. Bywa cholernie irytująca, wiele zabiegów w moim odczuciu jest zbędnych. Ale kiedy ściągnie się z niej całą otoczkę - totalnie abstrakcyjny ciąg zdarzeń - odkrywa to co w niej najważniejsze: żałobę i zagubienie. Żałobę jako proces który nie jest łatwy w przejściu i zakończeniu. Zagubienie twenty-somethnig Londyńczyków uniwersalnego pod każdą szerokością geograficzną. Przy wszystkich "międzynarodowych gestach", kabale i całej tej dziwacznej szacie pozostanie po lekturze dojmujący smutek. Pytanie - czy jestem zagubiony. Czy jestem egoistą. Czy prę przez życie tylko udając że mam plan. To ważne żeby sobie zadać takie pytania i ta książka na to pozwala.

To nie jest łatwa książka. Naprawdę nie. Bywa cholernie irytująca, wiele zabiegów w moim odczuciu jest zbędnych. Ale kiedy ściągnie się z niej całą otoczkę - totalnie abstrakcyjny ciąg zdarzeń - odkrywa to co w niej najważniejsze: żałobę i zagubienie. Żałobę jako proces który nie jest łatwy w przejściu i zakończeniu. Zagubienie twenty-somethnig Londyńczyków uniwersalnego...

Bardzo lubię Zadie Smith, ale tak książka jest rozczarowująca. Czegoż w niej nie ma, jest wszystko. Tyle, że z tej mieszanki wyszła mało strawna literatura. Miało być zabawnie, ale nie jest. Historia w ogóle nie wciąga, tylko irytuje. Lubię nieco inną Zadie. Łowca Autografów, to książka, którą można sobie darować.

Bardzo lubię Zadie Smith, ale tak książka jest rozczarowująca. Czegoż w niej nie ma, jest wszystko. Tyle, że z tej mieszanki wyszła mało strawna literatura. Miało być zabawnie, ale nie jest. Historia w ogóle nie wciąga, tylko irytuje. Lubię nieco inną Zadie. Łowca Autografów, to książka, którą można sobie darować.