Z wielką przyjemnością przeczytałem cały ten cykl. Jednym z głównych jego atutów jest doskonałe wczucie się w klimat epoki, dogłębna znajomość kultury i literatury rzymskiej. Przy tym nie jest to zbeletryzowany podręcznik, czy kronika. Na tle niektórych innych serii historycznych, na przykład "Wespazjan", cykl korzystnie wyróżnia się tym, że nie usiłuje wciskać czytelnikom nowomodnych mitów "historycznych" w stylu bredni Dana Browna.
Wydarzenia są pokazane z perspektywy uczestników. Dużo uwagi poświęca się rozkryciu ich motywacji i osobowości, ale bez pominięcia logiki procesów historycznych.

Z wielką przyjemnością przeczytałem cały ten cykl. Jednym z głównych jego atutów jest doskonałe wczucie się w klimat epoki, dogłębna znajomość kultury i literatury rzymskiej. Przy tym nie jest to zbeletryzowany podręcznik, czy kronika. Na tle niektórych innych serii historycznych, na przykład "Wespazjan", cykl korzystnie wyróżnia się tym, że nie usiłuje wciskać czytelnikom...

Opasłe tomiszcze, opisujące sytuację polityczną Rzymu. Dla mnie pierwsza część o wiele lepsza, "Wieniec z trawy" okazał się nudny przez zbyt wiele polityki oraz mnogość postaci, zabrakło mi konkretnej akcji. Na trzecią część raczej się nie skuszę. Jednak dla miłośników Rzymu jak najbardziej będzie to perełka. Książka posiada wiele zalet, jest bardzo dokładna i odzwierciedla historię, mnie jednak nie przypadła do gustu.

Opasłe tomiszcze, opisujące sytuację polityczną Rzymu. Dla mnie pierwsza część o wiele lepsza, "Wieniec z trawy" okazał się nudny przez zbyt wiele polityki oraz mnogość postaci, zabrakło mi konkretnej akcji. Na trzecią część raczej się nie skuszę. Jednak dla miłośników Rzymu jak najbardziej będzie to perełka. Książka posiada wiele zalet, jest bardzo dokładna i odzwierciedla...

Druga część trylogii rzymskiej C. Mc Cullough utrzymuje wysoki poziom pierwszej. To dzieło obszerne, traktujące o mniej więcej dziesięciu latach dziejów Rzymu oraz otaczającego świata w początkach I w. p. n. e. Okres ten nie przyciąga zwykle uwagi pisarzy, którzy chętniej sięgają po czas życia pokolenia następnego, do epoki Cezara (tutaj jako dorastający chłopiec),Pompejusza, Cycerona (młodzieńcy na progu kariery),Antoniusza, Kleopatry i Oktawiana (jeszcze się nie urodzili). A przecież to również lata wydarzeń dramatycznych: wojna ze sprzymierzeńcami, początek wojen domowych w Rzymie, wielka wojna na Wschodzie z Mitrydatesem. Autorka ukazuje je ze szczegółami jako tło losów swoich bohaterów, osób ogrywających wówczas czołową rolę w polityce Rzymu: Gajusza Mariusza, Sulli, króla Pontu Mitrydatesa. Zajmuje się też jednak sprawami bardziej osobistymi, nie brakuje romansów i kwestii życia rodzinnego. To połączenie wielkiej polityki oraz warstwy obyczajowej (obydwie sfery wpływają na siebie nawzajem w nieoczekiwany często sposób) stanowi duży atut powieści. Poznajemy zarówno sposoby „robienia polityki” (bywa, że nadzwyczaj brudne),jak i życie codzienne Rzymian z warstw arystokratycznych (warstwy niższe, a zwłaszcza kwestię niewolnictwa potraktowano po macoszemu, prawie w powieści nie istnieją). W tej drugiej osnowie utworu Autorka skupiła się przede wszystkim na ukazaniu upośledzenia prawnego, obyczajowego oraz majątkowego rzymskich kobiet, nawet tych najlepiej urodzonych i teoretycznie zamożnych. Ze szczególnym upodobaniem, raz po raz udowadnia ich całkowitą zależność od męskich członków rodziny (ojca, brata, później męża i wreszcie syna). Cóż, to swego rodzaju znak czasów obecnych oraz chyba jednak rezultat pisania utworu przez współczesną Europejkę.
Autorka potrafi zaciekawić przedstawianą przez siebie opowieścią. Pomimo dużej objętości oraz akcji rozciągniętej na lata i dekady, czytelnik bynajmniej się nie nudzi. C. Mc Cullough stosuje bowiem z powodzeniem technikę operowania opisami konkretnych, dramatycznych scen, spięć pomiędzy bohaterami. Pierwszoplanową rolę przejmuje wówczas dialog, wartko posuwający akcję do przodu. Czytelnik przechodzi więc w miarę płynnie od jednej takiej sceny do kolejnej. Wielką zaletą jest również dobra znajomość realiów opisywanego świata, o którym Autorka wie istotnie dużo (wiedzę czytelników uzupełnia bogatym i podającym ciekawe informacje słownikiem, wiedzę pogłębioną w stosunku do oferowanej przez podręczniki). W posłowiu przyznaje, że pisząc współcześnie, dla współczesnego czytelnika, musiała pójść na pewne kompromisy i zastosować różne anachronizmy dla ułatwienia lektury. To oczywista prawda, z którą zetknie się każdy, kto próbuje swych sił z piórem, osadzając akcję utworu w bardziej odległej przeszłości. Tym niemniej, zdziwił mnie jeden z tychże anachronizmów. Otóż bohaterowie raz po raz piszą coś na papierze. A był to materiał pisarski w świecie antycznym nieznany, dotarł bowiem do Europy dopiero w średniowieczu (z Chin, za pośrednictwem Arabów). Rzym antyczny pisał na papirusie, ewentualnie na pergaminie, uczniowie na woskowych tabliczkach. Akurat ten anachronizm wydał mi się zupełnie zbędny. No chyba, że to „zasługa” tłumaczenia i redakcji. W końcu słowa „papier” i „papirus” brzmią podobnie.
Ogólnie lektura warta ze wszech miar polecenia, trzeba jednak zarezerwować sobie na nią większą ilość czasu.

Druga część trylogii rzymskiej C. Mc Cullough utrzymuje wysoki poziom pierwszej. To dzieło obszerne, traktujące o mniej więcej dziesięciu latach dziejów Rzymu oraz otaczającego świata w początkach I w. p. n. e. Okres ten nie przyciąga zwykle uwagi pisarzy, którzy chętniej sięgają po czas życia pokolenia następnego, do epoki Cezara (tutaj jako dorastający chłopiec),...

Znakomita książka.

Znakomita książka.