Bardzo mi się podobało! Zagadka, barwna paleta bohaterów (z przesympatycznym, a mądrym braciszkiem na czele),niespieszna akcja, opisy, poczucie humoru Autorki celnie wymierzone w ponadczasowe przywary ludzkie i nadużycia religijne. I oczywiście - zakończenie!
To wszystko sprawiło mi ogromną przyjemność!

Bardzo mi się podobało! Zagadka, barwna paleta bohaterów (z przesympatycznym, a mądrym braciszkiem na czele),niespieszna akcja, opisy, poczucie humoru Autorki celnie wymierzone w ponadczasowe przywary ludzkie i nadużycia religijne. I oczywiście - zakończenie!
To wszystko sprawiło mi ogromną przyjemność!

Średniowieczny kryminał kościelny, trochę inny klimat jak na kryminały, ale całkiem w porządku.

Średniowieczny kryminał kościelny, trochę inny klimat jak na kryminały, ale całkiem w porządku.

https://kasiek-mysli.blogspot.com/2022/04/ludzie-krotka-historia-o-tym-jak.html

https://kasiek-mysli.blogspot.com/2022/04/ludzie-krotka-historia-o-tym-jak.html

allison „Na pewno nie jest to powieść na miarę "Imienia róży"”
Jak pisałam przy „Imieniu Róży” Kroniki Braciszka podobne, choć znacznie lepsze. Lecz porównanie mylne, są bez porównania lepsze.
Imię Cadfael po walijsku znaczy „Waleczny książę”. Za młodu był uczestnikiem pierwszej krucjaty (1096 - 1099),na Wschodzie poznał tajniki sztuki ziołoleczniczej. Po powrocie do Anglii w 1020 („Niezwykły benedyktyn”) wstąpił do zakonu benedyktynów w roku 1123 (jak wynika z części „Jarmark”). W klasztorze w Shrewsbury pełni obowiązki herborysty czyli zielarza, z hodowanych ziół przyrządza leki. Równocześnie jest detektywem amatorem.

Maj roku 1137 (jak wynika z „Pielgrzyma nienawiści”).
Zakonnik Columbanus ma widzenia, jakoby święta Winifreda, dziewica - męczennica żyjąca pięćset lat wcześniej, życzy sobie, by jej szczątki przeniesiono do ich klasztoru.
- Prawda to oczywista - mówią do opata Heriberta przeor Robert i jego sekretarz Jerome - jakże bowiem zaprzeczać komuś, komu sama święta wolę swą objawiła?
Zaiste, niepodważalne. Przeor staje na czele wyprawy do walijskiej wioski Gwytherin, miejsca spoczynku świętej. Cadfael i jego asystent Jan przyłączają się z własnej inicjatywy. Cadfael jest Walijczykiem i może służyć za tłumacza. Wpierw docierają do Świętego Źródła, Columbanus po kąpieli zostaje uzdrowiony.
- Przeor obmyślił to razem z Jerome - mówi Jan w zaufaniu do Cadfaela.
- A Columbanus ? Udaje ?
- On jest ich narzędziem. Raczej nieświadomym. Wierzy w to wszystko. Podczas nocnego czuwania wpada w uniesienie. Polewanie lodowatą wodą ze Świętego Źródła istotnie mogło przywrócić mu rozum, lecz równie dobrze można było zanurzyć go w stawie rybnym!

Po przybyciu do wioski zaczynają się kłopoty. Kmiecie tamtejsi, z początku przyjaźni, poznawszy cel wyprawy przybyszów, są mniej przyjaźni. Rhisiart (po walijsku Ryszard),głowa wsi, oświadcza:
- Odejdźcie, skąd przyszliście. Nam święta nie objawiała nic takiego.
Przeor nie zdołał wymyślić nic głupszego niż próbować przekupić Rhisiarta, czym tylko pogorszył sprawę. Nazajutrz znaleziono Rhisiarta martwego, ze strzałą w piersi. Co prawda, jak wskazują oględziny dokonane przez Cadfaela, zginął od pchnięcia nożem, strzałę wbito później dla zmylenia śladów. Miejscowi są jeszcze bardziej wrogo nastawieni podejrzewając zakonników o zabójstwo. Przeor brnie dalej, bredząc jakoby śmierć ta była karą Niebios za zlekceważenie wizji.
- Trzeba przeprowadzić próbę krwi - mówi córka zabitego, Sionan (po walijsku Joasia) - gdy zabójca dotknie ciała ofiary, wtedy krew zakrzepła ożyje.
- Byłem na wojnie i sporo zwłok widziałem, panienko - odrzekł Cadfael - wątpię, by to tak działało. Jednak o ile winowajca w to uwierzy, może się zlęknie próby, a tym samym przyzna mimo woli.
Próba wypadła tylko połowicznie. Dręczony wyrzutami sumienia przyznał się ten, który wbił strzałę w martwe już ciało.
Jednak ustalenie tożsamości zabójcy nie było trudne. Od początku oczywiste, kto to zrobił, należało tylko wymyślić inny sposób skłonienia go do przyznania. Cadfael z pomocą Sioned zastawił pułapkę, która zadziałała skuteczniej, niż zakładał.
Zakończenie było bardzo przewrotne.
Oceniam mniej za zagadkę, dość łatwą do rozwiązania, bardziej za kpiny z „objawień”. Jak bowiem oznajmia Pismo „Prorocy przepowiadają kłamliwie” (Jer 5, 31),„zwiastują wam urojenia swego serca, nie zaś to, co pochodzi z ust Pańskich” (Jer 23, 16),a „gdyby nawet anioł z nieba głosił wam jakąś inną Ewangelię, niech będzie przeklęty!” (Gal 1, 8).
Film (Derek Jacobi w roli Cadfaela) w zasadzie zgodny z książką, z paroma zmianami, Cadfael został tu zmuszony do udziału w wyprawie, zamiast opata Heriberta jest Radulfus, zamiast Jana Oswin, który pojawia się dopiero w „Trędowatym”, pułapka zastawiona na zabójcę wygląda trochę inaczej, choć z tym samym skutkiem, wreszcie Walijczycy bez przeszkód mówią po angielsku. W książce prócz Cadfaela jedynie Sionan znała oba języki.

allison „Na pewno nie jest to powieść na miarę "Imienia róży"”
Jak pisałam przy „Imieniu Róży” Kroniki Braciszka podobne, choć znacznie lepsze. Lecz porównanie mylne, są bez porównania lepsze.
Imię Cadfael po walijsku znaczy „Waleczny książę”. Za młodu był uczestnikiem pierwszej krucjaty (1096 - 1099),na Wschodzie poznał tajniki sztuki ziołoleczniczej. Po powrocie do...

Jest to kryminał osadzony w XII wieku. Poznajemy tutaj brata Cadfaela, który odegra w tej książce rolę detektywa. Na jego głowie będzie jeszcze parę innych spraw, jak m.in. pomoc innemu bratu w rozeznaniu swojego powołania.

Peters ma lekki, przyjemny styl. Jego książka zaciekawia nie tylko fabułą, ale też przedstawieniem obyczajów panujących w średniowieczu. Dzięki niemu możemy lepiej poznać ten okres historii bez zagłębiania się w morze dat i nazwisk.

Spodobało mi się to, jak Cadfael dochodził do rozwiązania. Działał subtelnie i skutecznie. Zdaje się, że niewiele może umknąć jego uwadze. Dzięki temu będzie mógł zająć się kilkoma innymi sprawami w walijskim miasteczku, które nie dotyczyły bezpośrednio morderstwa.

Tajemnica... to ciekawy początek cyklu o zakonniku-detektywie, który jeszcze nieraz na zaskoczy.
------------
Pełna recenzja: https://szmaragdowepioro.wordpress.com/2020/03/07/recenzja-tajemnica-swietych-relikwii-ellis-peters/

Jest to kryminał osadzony w XII wieku. Poznajemy tutaj brata Cadfaela, który odegra w tej książce rolę detektywa. Na jego głowie będzie jeszcze parę innych spraw, jak m.in. pomoc innemu bratu w rozeznaniu swojego powołania.

Peters ma lekki, przyjemny styl. Jego książka zaciekawia nie tylko fabułą, ale też przedstawieniem obyczajów panujących w średniowieczu. Dzięki niemu...

Gdy dawno, ponad dwadzieścia lat temu, oglądałam z mamą telewizyjny serial kryminalny, nie spodziewałam się nawet, że przyjdzie mi kiedyś sięgnąć po jego literacki pierwowzór. Jednak niezapomniana rola Dereka Jacobi, wcielającego się w postać brata Cadfaela, zadziałała jak magnes i sprowokowała mnie do zakupu książek napisanych przez Ellis Peters.

„Kroniki brata Cadfaela” to cykl około dwudziestu opowieści kryminalnych osadzonych w średniowiecznej Anglii. Centrum akcji jest zakon benedyktynów, a tytułowy brat Cadfael jest jednym z nich. Jednak zanim wstąpił on do klasztoru, zwiedził spory kawałek znanego ówcześnie świata, brał udział w wyprawie krzyżowej, odwiedzał różne europejskie dwory i zbierał ogrom doświadczenia. U benedyktynów odpowiada za pielęgnację ogrodu, uprawiając zioła lecznicze i trujące, gdyż aż za dobrze zna zasadę Paracellusa, że tylko dawka czyni truciznę.

W pierwszym tomie, zatytułowanym „Tajemnica świętych relikwii” przede wszystkim poznajemy postać, która będzie nam towarzyszyć przez cały cykl. Odkrywamy również prawidłowości rządzące zakonem benedyktynów oraz dowiadujemy się kto jest kim i jakie są charaktery poszczególnych mnichów. Gdy w poszukiwaniu świętych relikwii kilkuosobowa grupa udaje się do sąsiedniej Walii, możemy się tylko domyślać, że nie wszyscy znajdą się na powrót w swoich zakonnych celach. Jak na kryminał przystało, pojawia się zagadka i zbrodnia. Pozory wskazują na dość oczywiste rozwiązanie, jednak dość szybko przekonujemy się, że mogą być mylące. Cadfaelowi, który od samego początku nie wierzył w oczywisty i narzucony wręcz przebieg zdarzenia, nie zostało nic innego, jak odnaleźć prawdziwego mordercę.

„Tajemnicę świętych relikwii” czyta się całkiem nieźle, choć początkowo może nieco nużyć zarysowanie tła sytuacji oraz scenerii klasztoru, którą dość szybko przyjdzie nam opuścić. Oprócz miejsc mamy też wgląd na postacie, a te są dość różnorodne – ambitny opat, mnich, który zaszył się w klasztornych murach, gdy dziewczyna odmówiła mu ożenku, czy młody natchniony i nieco szalony adept, do którego przemawia święta Winifreda, powodując całą wyprawę w poszukiwaniu jej relikwii. Oprócz mnichów poznajemy też mieszkańców Gwytherin, dumnych Walijczyków, żyjących według własnych praw i trzymających się swojego etycznego kodeksu.

Język jakim Ellis Peters posłużyła się pisząc „Tajemnicę świętych relikwii” może wydawać się odrobinę monotonny i usypiający. Nie brak w nim opisów, a akcja powieści sprawia wrażenie toczącej się nieśpiesznie. I nawet, gdy wspomniany jest czas, goniący bohaterów, to trudno w trakcie lektury odczuć ten pośpiech. Zupełnie inaczej jest z klimatem średniowiecznego opactwa i walijskiej wioski, te możemy poczuć bardzo dobrze. Prostota życia i nie zawsze prości ludzie, którzy je wiodą w pełnej ufności w boga.

Pierwszy tom „Kronik brata Cadfaela” to przede wszystkim całkiem sprawnie poprowadzona intryga kryminalna. Powoli odkrywane ślady prowadzące do celu, który nie jest oczywisty, to wręcz książkowe przykłady na to, jak powinno się taką zagadkę poprowadzić. Czytelnikom przyzwyczajonym do większego tempa opowieści, w której wiele rzeczy dzieje się naraz powieść może wydać się nieco rozwleczona. Jest to cena za umiejętnie budowaną atmosferę, pozwalającą wręcz poczuć się częścią rozgrywanych wydarzeń. Intrygująca postać brata Cadfaela, to przykład nietuzinkowego protagonisty, który bazując na swoim doświadczeniu i latach empirycznej wiedzy potrafi przejrzeć ludzkie dusze i charaktery. Z wielką ochotą poznam dalsze przygody mnicha, będącego zupełnym przypadkiem również świetnym detektywem.

Gdy dawno, ponad dwadzieścia lat temu, oglądałam z mamą telewizyjny serial kryminalny, nie spodziewałam się nawet, że przyjdzie mi kiedyś sięgnąć po jego literacki pierwowzór. Jednak niezapomniana rola Dereka Jacobi, wcielającego się w postać brata Cadfaela, zadziałała jak magnes i sprowokowała mnie do zakupu książek napisanych przez Ellis Peters.

„Kroniki brata Cadfaela”...

Bukoliczny kryminał gdzie rzeczywistość jest sielsko-anielska i umownie jedynie dwunastowieczna. W tak rozkosznych okolicznościach przyrody, raczej nietypowy mnich, brat Cadfael, dzięki wrodzonej wrażliwości, inteligencji i sprytowi, rozwiązuje detektywistyczne zagadki.

Tym razem ginie poważana lokalna osobistość walijskiego regionu, w którym grupa benedyktynów chce, dla swego klasztoru, pozyskać szczątki świętej Winifredy. Owa osobistość wyraźnie sprzeciwiała się tym planom a lokalsi liczyli się mocno z jego zdaniem. Pojawiają się podejrzenia, że zakonnicy są zamieszani w zabójstwo. No ale przecież świątobliwi mnisi to nie mordercy, chociaż miewają różne nieprzystojne wady i przywary. Trudno ich posądzać o zbrodnicze działania, zwłaszcza, że dla swych planów mieli poparcie miejscowych władz świeckich i kościelnych i lokalny sprzeciw był tak naprawdę niewielką przeszkodą, z pewnością nie wymagającą tak drastycznych środków. No i na dodatek ślady prowadzą gdzie indziej. Może ktoś wykorzystał okazję?

Konstrukcja kryminalna jest dość nietypowa bo w zasadzie akcja zaczyna się dopiero niemal w połowie książki a kto jest mordercą wiemy dość długo przed zakończeniem. Reszta to obyczajówka i trochę gadanie o niczym. Ani to złe ani dobre, zależy co kto lubi.

Postacie zbudowane są różnorodnie, jednak dość naiwnie i stereotypowo. Trudno mówić tu o pogłębionej psychologii, raczej o eksponowaniu specyficznych cech i akcentów.

Lektura utrzymana jest w tonie lekkim, nie wymaga od czytelnika nijakiego skupienia, dostarcza relaksującej rozrywki.
6/10

Bukoliczny kryminał gdzie rzeczywistość jest sielsko-anielska i umownie jedynie dwunastowieczna. W tak rozkosznych okolicznościach przyrody, raczej nietypowy mnich, brat Cadfael, dzięki wrodzonej wrażliwości, inteligencji i sprytowi, rozwiązuje detektywistyczne zagadki.

Tym razem ginie poważana lokalna osobistość walijskiego regionu, w którym grupa benedyktynów chce, dla...

Zupełnie przyzwoity kryminał, może ciut wolno akcja się rozkręca, ale autora może usprawiedliwiać fakt, że jest to pierwszy tom serii. Nawet z takim mankamentem zupełnie przyjemnie się to czyta, a braciszek Cadfael wzbudza ogromną sympatię i chętnie sięgnę po kolejną pozycję z serii.

Zupełnie przyzwoity kryminał, może ciut wolno akcja się rozkręca, ale autora może usprawiedliwiać fakt, że jest to pierwszy tom serii. Nawet z takim mankamentem zupełnie przyjemnie się to czyta, a braciszek Cadfael wzbudza ogromną sympatię i chętnie sięgnę po kolejną pozycję z serii.

To pierwsza moja przygodna z mnichem, wynudziłam się okrutnie przez 3/4 książki, ale jechałam pociągiem i nic innego nie wzięłam do czytania. Końcówka za to dynamiczna, ciekawa i zaskakująca. Sięgam po kolejną cześć.

To pierwsza moja przygodna z mnichem, wynudziłam się okrutnie przez 3/4 książki, ale jechałam pociągiem i nic innego nie wzięłam do czytania. Końcówka za to dynamiczna, ciekawa i zaskakująca. Sięgam po kolejną cześć.

Czekałem do samego prawie końca aż się rozkręci. No i się rozkręciło, na sam koniec. Jeszcze nie wiem czy dam tej serii szansę.

Czekałem do samego prawie końca aż się rozkręci. No i się rozkręciło, na sam koniec. Jeszcze nie wiem czy dam tej serii szansę.