Po pierwszych parunastu kartkach chciałam książkę zwyczajnie zamknąć bez zamiaru powrócenia do niej w przyszłości.
Wątek miłosny na początku wydał mi się sztuczny i do bólu przesycony dramatyzmem. A już wyznanie miłości niemal skłoniło mnie do wybuchu śmiechu. Powaga sytuacji była rozbrajająca.
Pomimo przeciwności cały czas coś mnie trzymało przy tej książce. Myślę, że mimo wszystko sporą rolę odegrał tutaj nietypowy charakter Axel'a. Coś oryginalnego, było w nim coś niezaprzeczalnie oryginalnego. Po przeczytaniu całej książki nadal nie jestem w stanie stwierdził czy go polubiłam czy wręcz przeciwnie. Na pewno mnie irytował, jednak, jak zapewne przekona się każdy kto sięgnie po tę książkę, ciężko pałać do kogoś takiego czystą nienawiścią, zawsze pozostanie choć odrobina podziwu.
Forma książki jest jak sama postać Axel'a. Ciekawa, odważna, łamiąca schematy, nieprzewidywalna, miejscami irytująca, wręcz wkurzająca, wymagająca od Ciebie uwagi.
Podziwiam autora za stworzenie i wykreowanie tak różnych i tak na swój sposób fascynujących postaci. Każdy z nich ma w "Jasknini" swoje własne miejsce. Nie jest tutaj najważniejszy Egon, zdaje się, że nie jest najważniejszy nawet Axel, który jest sprawcą i początkiem i końcem całej historii.
Polecam książkę znudzonemu człowiekowi nie mającemu co robić podczas długiej jazdy pociągiem, dowolnej osobie dla zabicia czasu, dla odprężenia się, ale także ludziom uwielbiającym zagadki, historie, które odkrywa się milimetr po milimetrze.

Po pierwszych parunastu kartkach chciałam książkę zwyczajnie zamknąć bez zamiaru powrócenia do niej w przyszłości.
Wątek miłosny na początku wydał mi się sztuczny i do bólu przesycony dramatyzmem. A już wyznanie miłości niemal skłoniło mnie do wybuchu śmiechu. Powaga sytuacji była rozbrajająca.
Pomimo przeciwności cały czas coś mnie trzymało przy tej książce. Myślę, że...