Tom 10- ty jest smaczkiem dla tych, którzy przeczytali każdy poprzedni tom i dotarli w to miejsce. Splatają się tu losy bohaterów z poprzednich części. Autorka nie przypomina w pierwszej połowie książki tego co już się wydarzyło. Robi to w związku z Rejo, który nagle potrafi płynnie mówić po lapońsku. Wypada to niefortunnie, bo jakby zapomniała, że ten nigdy nie znał lapońskiego ( Raija mogła porozumiewać się w tym nieznanym dla niego języku z kochankiem- Aleksjejem). Wybaczam Autorce, bo może Reijo uczył się lapońskiego od Mikkala, szukając Raiji? Czytałam z uśmiechem na twarzy i nieomal zalałam się łzami ze współczucia pod koniec książeczki. Bente Pedersen zaskakuje! Szok. W tej części jest miłośnie aż nadto. Miło znaleźć jej tyle w serii. Zaangażowałam się w nią i poświęcam tylko jej uwagę. Warto, bo wytworzony w czyjejś głowie świat, w jakiejś części stał się moim azylem. Dzięki Raiji odpoczywam.

Tom 10- ty jest smaczkiem dla tych, którzy przeczytali każdy poprzedni tom i dotarli w to miejsce. Splatają się tu losy bohaterów z poprzednich części. Autorka nie przypomina w pierwszej połowie książki tego co już się wydarzyło. Robi to w związku z Rejo, który nagle potrafi płynnie mówić po lapońsku. Wypada to niefortunnie, bo jakby zapomniała, że ten nigdy nie znał...